Παρακολουθώ συχνά τη γκρίνια, τις ενστάσεις, τις παρατηρήσεις, την ανοιχτή διαφωνία, ακόμα και τον χλευασμό για κάποιες από τις κινήσεις της νέας ιδιοκτησίας της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Πραγματικά απορώ αν όλα αυτά είναι απόρροια κοντής μνήμης ή απλά συνήθεια μέσα στο πέρασμα των χρόνων.
Μήπως μπορεί να θυμηθεί κανείς, που ακριβώς βρισκόταν η ομάδα το περασμένο καλοκαίρι; Μήπως μπορεί να αντιληφθεί πως θα εξελισσόταν η σεζόν αν δεν παρουσιαζόταν ο Ιβάν Σαββίδης; Πόσο μακριά θα βρισκόμασταν από την κατάντια της ΑΕΚ ή του Άρη;
Η οικονομική σωτηρία, λίγο πριν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την καταστροφή, συνοδεύτηκε από μια τεράστια ανακούφιση αλλά ίσως όχι με την αναμενόμενη ευχαρίστηση -τουλάχιστον μετά από ένα χρονικό διάστημα και μετά- που θα φανταζόταν κανείς για μια ομάδα που έλυσε το πλέον βασικό της πρόβλημα.
Προφανώς και κανείς δεν είναι αλάνθαστος, προφανώς και η κριτική είναι αναγκαίο να γίνεται . Αλίμονο αν αφήναμε τον οποιονδήποτε στο απυρόβλητο, πόσο μάλλον κάποιον που καθορίζει τις τύχες της αγαπημένης μας ομάδας. Επειδή όμως ακόμα ο Σαββίδης μοιάζει με τον Άγιο Βασίλη που μπήκε από την καμινάδα, ας τον αφήσουμε για να δούμε τι έχει στο σάκο του.
Από την άλλη, δε μου προκαλεί καμία εντύπωση, ο συνωστισμός καλοθελητών για μια θέση δίπλα ή κοντά στον 54χρονο επιχειρηματία. Είναι απόλυτα φυσιολογικό σε μια τέτοια περίοδο οικονομικής κρίσης, άνθρωποι να στριμώχνονται για να μπουν στο κάδρο της νέας εποχής, προσπαθώντας να βάλουν το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι. Εδώ γινόταν σε άλλες εποχές. Δε θα γινόταν τώρα;
Μέσα από τις παραπάνω καταστάσεις, έχει οξυνθεί το φαινόμενο της δημιουργίας στρατοπέδων μέσα στο σύλλογο το οποίο είναι ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος για να μην πάρει ξανά τη θέση που του αξίζει. Άλλωστε, ο ΠΑΟΚ φημίζεται για τις παροιμιώδεις αυτοκαταστροφικές τάσεις του, το καλύτερο και πιο ξεκούραστο “όπλο” των αντιπάλων. Έχει παίξει πολλές φορές με μεγάλη επιτυχία το ρόλο του Σίσυφου φτάνοντας τον δικό του βράχο λίγο πριν την κορυφή του βουνού και μετά κατρακυλούσε προς το κάτω.
Το στοίχημα λοιπόν είναι ο ΠΑΟΚ να αξιοποιήσει την ευκαιρία που έμελλε να του δοθεί στην πιο περίεργη χρονική και οικονομική συγκυρία. Κι αν για κάποιους, το ζητούμενο είναι το πρωτάθλημα και η αγωνιστική καταξίωση (ίσως και για τον ίδιο τον Σαββίδη), για μένα η ιεράρχηση ξεκινάει από τον βραχνά των χρεών και το νέο γήπεδο. Ή μήπως θεωρείται τυχαίο ότι το πρώτο για το οποίο μίλησε ο Μελισσανίδης στην ΑΕΚ ήταν αυτό;
Καθήκον της οικογένειας του Δικεφάλου είναι να προσπαθήσουν να πείσουν τον Σαββίδη να ασχοληθεί και με το μπάσκετ -αν και η πληροφόρηση που έχω, τουλάχιστον στις πρώτες του αντιδράσεις, είναι πως δεν τον πολυενδιαφέρει- στο οποίο μπορεί με λίγα χρήματα να καταξιωθεί πιο εύκολα, αλλά και με τα υπόλοιπα τμήματα της ομάδας.
Το θετικό είναι ότι ο ΠΑΟΚτσής μπορεί πλέον να ονειρεύεται, να ελπίζει, έστω για την ομάδα του, σε μια εποχή που η ελπίδα σε οποιοδήποτε επίπεδο αναζητείται με κυάλια Και θα είναι κρίμα το όραμα να καταστραφεί πριν ακόμα γίνει η προσπάθεια να υλοποιηθεί.
*Με τον καιρό θα διαπιστώσετε πως το INPAOK δεν είναι ένα ακόμα site για τον ΠΑΟΚ αλλά αυτό που θα μπορείτε να εμπιστεύεστε για να μάθετε τα πάντα για τη λαοφιλέστερη ομάδα της Μακεδονίας. Πληροφόρηση, άποψη, ειδησεογραφία, παρασκήνια αλλά και πολύ χιούμορ θα σας καλύψουν απόλυτα. Άλλωστε η σφραγίδα του Κώστα Βασιλόπουλου μιλάει από μόνη της. Καλορίζικο!
