Το πρόσωπο δεν φώτιζε συχνά. Οι συνθήκες δύσκολες. Η χώρα μόλις είχε βγει από μία πολύ δύσκολη εποχή. Oι διεφθαρμένοι εξουσιαστές είχαν διαλύσει τον λαό τα προηγούμενα χρόνια. Παράλληλα με την διεθνή πετρελαϊκή κρίση, τα πράγματα είχαν γίνει ακόμα πιο δύσκολα για την χώρα.
Δύσκολη η καθημερινότητα γι’ αυτόν και την οικογένεια του. Υπήρχε όμως μία μέρα κάθε εβδομάδα που ήταν διαφορετική από τις άλλες. Ο πατέρας του τον περίμενε πάντα κάτω, διαβάζοντας την εφημερίδα της εποχής, ερχόμενος από την οικοδομή. Τι τεράστια εφημερίδα θεέ μου; Σε ύψος πιο μεγάλη από τον μικρό.
Αυτός ήταν ώρες ντυμένος: Ασπρα και μαύρα. Κατέβαινε, τον έπιανε σφιχτά από το χέρι και προχωρούσαν προς τον ναό… Αυτή η διαδρομή, αυτά τα βήματα έγραφαν κάθε Κυριακή ιστορία. Χωρίς να το ξέρουν πατέρας και γιος έγραφαν ιστορία. Διότι αυτή την διαδρομή και την ανηφόρα προς την Τούμπα ακολουθούσαν αργότερα τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους. Εκείνη η ημέρα, η ξεχωριστή από τις υπόλοιπες, έκανε πάντα το πρόσωπο του να λάμπει. Μα, έκανε τους πάντες να αλλάζουν! Για δύο ώρες… Για λίγες στιγμές. Γι’ αυτό και χρόνια αργότερα οι Κυριακές ήταν πάντα ημέρες που λησμονούσε…
Στις 2 Μαίου του 1976 πετούσε στα ουράνια. Ο ΠΑΟΚ του, ο ΠΑΟΚ τους, ο ΠΑΟΚ κέρδιζε την ΑΕΚ με γκολ του Γκουερίνο και ο τίτλος ήταν πολύ κοντά. Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 23 Μαίου η αγαπημένη του ομάδα κατακτούσε το πρωτάθλημα. Σαν σήμερα πριν 37 χρόνια ακριβώς.
Δεν ξέχασε ποτέ εκείνη την θρυλική ομάδα. Δεν ξέχασε ποτέ εκείνα τα δύσκολα χρόνια, δεν ξέχασε ποτέ εκείνους τους παίκτες. Παίκτες που έπαιζαν για λίγα. Για την φανέλα…
Ούτε την διαδρομή προς την Τούμπα. Την έκανε και με τον δικό του γιο. Πως να την ξεχάσει άλλωστε; Τα χνάρια τους δεν έσβησαν με τα χρόνια. Ήταν εκεί για να τους θυμίζουν. Την διαδρομή και τον τελικό προορισμό.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι εποχές άλλαξαν. Τα παιδιά τους άλλαξαν. Η ομάδα άλλαξε. Οι παίκτες… Για πολλούς η φανέλα δεν παίζει πλέον ρόλο. Τα εκατομμύρια ζαλίζουν τους ποδοσφαιριστές. Και ο κόσμος άλλαξε. Η κουλτούρα των φιλάθλων… Προς το χειρότερο. Πολλοί δεν μάθαμε ποτέ, δεν κατανοήσαμε ποτέ τι αγαπάμε, τι στηρίζουμε. Δεν ζήσαμε ποτέ όπως ο μικρός που περίμενε εκείνη την ημέρα για να χαμογελάσει…
Ο κόσμος περνάει δύσκολες στιγμές. Όπως και τότε. Πονάει οικονομικά. Όμως παρόλο αυτά δεν έγινε αυτό η αιτία να θυμηθούμε τον παλιό ΠΑΟΚ. Το συναίσθημα που μας μετέδωσαν οι παππούδες μας. Τα παιδιά των παππούδων μας. Η διαδρομή όμως είναι εκεί. Δεν έφυγε ποτέ! Και τα χνάρια παραμένουν σημαδεμένα να θυμίζουν όσους την ξέχασαν. Ο τελικός προορισμός επίσης εκεί. Είναι εκεί, αλλά αγνοούνται… Χάθηκαν σε κάποιο ποστ του φέισμπουκ. Σε κάποια ανάρτηση στο διαδίκτυο. Σε ένα τηλεφώνημα στο ραδιόφωνο. Σε ένα άρθρο εφημερίδας. Σε ένα τιτίβισμα…
Η ομάδα επίσης περνάει δύσκολα. Και όταν περνάει δύσκολες στιγμές, όσοι από εμάς ξεχνάμε την διαδρομή την χτυπάμε άθελα μας περισσότερο. Μία μέρα σαν την σημερινή ας είναι αιτία επιστροφής στα… παλιά… Τότε που οι φίλαθλες ψυχές ήταν πιο αγνές. Μήπως έτσι δούμε ξανά και εκείνη την ομάδα. Την θρυλική του 70′ που δεν έζησα αλλά την γνώρισα και την αναγνωρίζω από τα χνάρια στο δρόμο.
Από την Λαμπράκη στην Τούμπα…
Υγ: Μπορούμε να τα λέμε και στο facebook.
