Αν τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής, τότε ο πανηγυρισμός μες το γήπεδο είναι ο καθρέφτης της ποδοσφαιρικής ψυχής.
Θα μπορούσε κανείς να τραβήξει χειρόφρενο σε πολλά από όσα έγιναν στην Τρίπολη. Να σταθεί στην ανοησία του Σίλντεφελντ. Στο κάθετο παιχνίδι του Βούκιτς, ο οποίος έφτιαξε και πρωταγωνίστησε σε τόσες φάσεις στην Τρίπολη, όσες δεν έκαναν όλη τη χρονιά μαζί οι κεντρικοί χαφ του ΠΑΟΚ. Ο Σέρβος λειτούργησε σαν… κόλλα ανάμεσα σε μεσαία και μπροστινή γραμμή, θυμίζοντας Βλάνταν Ιβιτς στα (πολύ) καλά του.
Να κάνει μία στάση στο πόσο αφύσικα… σκασμένος και άδειος ήταν ο Αστέρας Τρίπολης, της μίας τελικής προσπάθειας σε 95 λεπτά παιχνιδιού. Να μιλήσει για τον ντούρασελ Κάτσε, ο οποίος την ώρα που οι άλλοι σταματούν, εκείνος συνεχίζει να τρέχει σαν τον Φόρεστ Γκαμπ. Να μιλήσει για το πρώτο ουσιαστικό παιχνίδι του Σεκού Ολίσε ή την αξιοπρέπεια που βγάζει ο (φευγάτος) Έτο.
Τι έγινε σε μερικές ημέρες; Από πού αντλήθηκε τόσο πάθος; Πώς προκύπτει τέτοια μεταμόρφωση; Πώς γίνεται μία ομάδα που έπαιξε τέσσερις φορές με τον Αστέρα Τρίπολης και ήταν χειρότερη (ας είμαστε ειλικρινείς) σε όλα τα ματς, να τον παίζει μονότερμα, στο σπίτι του, στο χειρότερο μομέντουμ της χρονιάς της, όταν όλα μοιάζουν διαλυμένα; Η εύκολη απάντηση είναι πως: «έσφιξαν οι κ….οι μετά το κυνηγητό στην Τούμπα και άρχισαν να τρέχουν». Η αλήθεια κρύβεται στις δηλώσεις του «Σάλπι»: «Κάθε ματς είναι διαφορετικό. Δεν παίζεις μόνο εσύ, αλλά και ο αντίπαλος».
Δυσκολεύομαι να σκεφτώ δυσκολότερο τριήμερο στην παοκτσήδικη ζωή του Κλάους. Ακόμα και όταν έκανε το αγροτικό του στις Σέρρες, είχε την κρυφή ελπίδα ότι θα επιστρέψει. Ακόμα και όταν τον αγνοούσε ο Σάντος, πίστευε ότι θα γυρίσει ο τροχός. Αυτό το τριήμερο πρέπει να τον έκανε σοφότερο.
Δεν ξέρω αν όντως έκλαιγε ή δάκρυσε -δεν είδα καλά- τα τζάμια από το αυτοκίνητο του ήταν φιμέ. Ξέρω όμως ότι πόνεσε. Ξέρω ότι πικράθηκε. Ξέρω ότι ένιωσε πως δεν αναγνωρίζονται όσα έχει κάνει. Ξέρω ότι αισθάνθηκε ότι έπεσε θύμα αχαριστίας. Πως πλήρωσε την νύφη χωρίς να φταίει. Πληγώθηκε που αμφισβήτησαν το πόσο ΠΑΟΚ είναι. Κι αυτός το ίδιο στεναχωρημένος ήταν με αυτούς που τον «υποδέχθηκαν» έξω.
Δεν πανηγύρισε το γκολ του στην Τρίπολη, όπως συνήθως. Το πρόσωπο του είχε μία περίεργη σκληράδα μόλις σκόραρε. Σχεδόν κανένας μορφασμός. Με το χέρι απαγόρευσε κάθε αγκαλιά ή επαφή με συμπαίκτη του. Εφυγε καρφί για τον πάγκο, όπου έπεσε στην αγκαλιά του Γ.Χ. και ξέσπασε. Σαν να (του) έλεγε πως «αυτός με στήριξε στην στραβή, αυτός με αγαπάει, μόνο με αυτόν θα το χαρώ.».
Αυτό το τριήμερο ήταν ένα μάθημα για τον Κλάους. Ήταν μία υπενθύμιση ότι ο ΠΑΟΚ είναι δύσκολη ομάδα. Πολύ δύσκολη ομάδα. Θα είναι πάντα μία δύσκολη ομάδα και αυτοί πάντα που ακούνε τα περισσότερα είναι αυτοί που είναι σε θέση να καταλάβουν και να πονέσουν από αυτά που λέγονται. Κάτι τύποι σαν κι αυτόν δηλαδή. Αντί για συμβουλή ή επίλογο θα δανειστώ μερικούς σκόρπιους στίχους από το περίφημο ποίημα του Κίπλινγκ με τίτλο «Αν». Θα μπορούσε να λέγεται και «τα συστατικά ενός καλού ηγέτη»…
“Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι
το ‘ χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι’ αυτό το φταίξιμο σε σένα,
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,
Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς.
Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας.
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ‘ ναι η Γη
και ό,τι αξίζει πιο πολύ
.
Άντρας σωστός τότε θα ‘σαι, γιε μου!”
