Μεγάλωσε σε συνοικίες και σε δρόμους. Έκανε χιλιόμετρα για την καψούρα του την πιο μεγάλη. Μεγάλωσε με τον ΠΑΟΚ. Πόνεσε για τον ΠΑΟΚ. Μάλωσε για τον ΠΑΟΚ. Ταξίδεψε για τον ΠΑΟΚ. Ονειρεύτηκε με τον ΠΑΟΚ. Έκλαψε για τον ΠΑΟΚ. Παράτησε πράγματα για τον ΠΑΟΚ. Ανυψώθηκε συναισθηματικά με τον ΠΑΟΚ. Ένιωσε τις φλέβες του να θέλουν να τιναχτούν για χάρη του ΠΑΟΚ. Αισθάνθηκε περήφανος που είναι ΠΑΟΚ. Μύρισε το τσιμέντο της “4” και φόρεσε το μπουφάν ανάποδα. Σταδιακά, μετακόμισε στην “3” για να μπορεί να παίρνει ακόμα μυρωδιά.
Όταν φτιάχτηκε λιγάκι, δοκίμασε και την “1”. Δεν τον σήκωνε το κλίμα. Πήγε στην “6”. Μεγάλωσε. Παντρεύτηκε. Έκανε παιδί. Η κρίση τον ταρακούνησε κι αυτόν. Το καλοκαίρι για πρώτη φορά σκέφτηκε αν πρέπει να ανανεώσει το διαρκείας του. Δεν αμφιταλαντεύτηκε η αγάπη του για τον ΠΑΟΚ. Αμφιταλαντεύτηκε η τσέπη του όμως. Ζορίστηκε το μέσα του. “Έσκασε” όμως μια 250άρα και αποφάσισε ότι αυτό θα είναι το μοναδικό του γούστο της χρονιάς. Τα περισσότερα φιλαράκια του δεν έκαναν το ίδιο. Για πρώτη φορά φέτος είδε δίπλα του, απέναντι του περισσότερα καρεκλάκια παρά ανθρώπους.
Του άξιζε κάτι καλύτερο από αυτό που εισέπραξε για την περσινή καλοκαιρινή του “επένδυση”. Του άξιζε κάτι καλύτερο από δύο λαϊκά δικαστήρια στο φινάλε. Του άξιζε κάτι καλύτερο από το να τσαλαπατούν, να λερώνουν το όνομα και εν τέλει να διώχνουν τόσο άδοξα στα μέσα της χρονιάς έναν παίκτη-σύμβολο που τον έκανε να θυμηθεί ξανά την φράση οπαδική αυτοπεποίθηση.
Του άξιζε κάτι καλύτερο από το να δει την ομάδα του να σκοράρει όλα κι όλα 30 γκολ σε 18 παιχνίδια πρωταθλήματος στην “Τούμπα” απέναντι σε ημιθανείς ομάδες… ημιθανείς, με παίκτες που έτρωγαν φρυγανιές γιατί στην τσέπη δεν έπαιζε σάλιο.
Του άξιζε κάτι καλύτερο από το να χρειάζεται κολλύριο στα μάτια του και κάποιοι να προσπαθούν να του κάνουν πλύση εγκεφάλου με ένα dvd περί… υποτιθέμενης φανταστικής ανάπτυξης.
Του άξιζε κάτι καλύτερο από ένα ημίχρονο καλής μπάλας με τον Άρη και άλλου ένα μισάωρου με την τρομοκρατημένη Καλλιθέα στο Κύπελλο.
Του άξιζαν περισσότερα ευρωπαϊκά βράδια και όχι ένα και μόνο στο οποίο γέμισε τα πνευμόνια του με δακρυγόνο και την ψυχή του με δηλητήριο.
Του άξιζε κάτι καλύτερο από το να νιώθει ότι γίνεται… “πελάτης” ΑΠΟ συνοικίες και ΑΠΟ δρόμους.
Του άξιζε ένας καλύτερος (για την ακρίβεια ένας κανονικός) προπονητής από κάποιον που στην πρώτη του ομιλία που διαδόθηκε μέσω βίντεο στο επίσημο σάιτ της ομάδας του είπε πως “πρέπει να είμαστε πιο συγκεντρωμένοι στην επίθεση και πιο προσεκτικοί στην άμυνα”.
Του άξιζε περισσότερη ομόνοια, συσπείρωση, μεράκι, φιλότιμο, δουλειά, από στελέχη της ομάδας του που μία φεύγουν, μία έρχονται, μία δεν μιλιούνται, μία λειτουργούν υπόγεια, αυτόνομα, αυτόβουλα ή από ξενόφερτους τεχνοκράτες που πατάνε την μία μπανανόφλουδα μετά την άλλη.
Του άξιζε ένας μπροστάρης που θα εμπνέει και δεν θα ουρλιάζει από θυμό σε κάθε στραβή. Ένας ηγέτης που θα νουθετεί και δεν θα μετατρέπεται σε ταύρο σε υαλοπωλείο. Ένας ιδιοκτήτης που θα τρομάζει με την παρουσία του στα έδρανα και όχι με τις μπούκες στα αποδυτήρια.
Του άξιζε λίγο περισσότερος σεβασμός από παίκτες που κανονικά θα έπρεπε να γιγαντώνονται (και) από την δική του φωνή, (και) από το δικό του χειροκρότημα, (και) από την δική του παρουσία στο γήπεδο.
Αυτός ο τύπος έκανε χθες για πρώτη φορά τον απολογισμό του. Με αυτή την 250άρα (και δεν βάζω μέσα τα γηπεδικά παρελκόμενα) θα μπορούσε να αγοράσει 300 κουτάκια γάλα, περίπου 25 κουτιά πάνες, να φουλάρει 4 φορές το αμάξι του και να βγάλει την βενζίνη για κανένα δίμηνο, να αφιερώσει στην γυναίκα του ένα τριήμερο όπου γουστάρει, να της κάνει ένα ακριβό δώρο, να βγει για φαγητό 5-6 φορές παραπάνω, να πάει καμιά 15αριά φορές σινεμά, να,να,να,να…
Για πρώτη φορά τον άκουσα τόσο κρύο. Αυτός έκανε τον απολογισμό του. Τώρα είναι η ώρα κάποιων άλλων να κάνουν τον δικό τους. Η πρώτη τους δουλειά θα πρέπει να είναι να τον ξαναπείσουν να ανανεώσει το καρτελάκι του…
