Σπάω το κεφάλι μου όλο αυτό το διάστημα για να καταλάβω το λόγο που η Τούμπα παρουσιάζει αυτή την εικόνα στις κερκίδες. Εδώ και 1,5-2 χρόνια τα άδεια καρεκλάκια αυξάνονται, ο κόσμος μειώνεται. Και δεν είναι μόνο τα παιχνίδια με τους μικρομεσαίους αλλά και αυτά που θεωρούνται εμπορικά. Το γήπεδο δεν ήταν σχεδόν ποτέ ασφυκτικά γεμάτο. Άλλωστε και τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους. Μέσα σε 4-5 χρόνια ο μέσος όρος εισιτηρίων έχει πέσει κατά περίπου 7.500 (από τα 18.500 του 2009 στα 11.000 φέτος).
Οι δικαιολογίες που γυρόφερναν στο μυαλό μου δεν ήταν λίγες, ούτε και πρωτότυπες. Θα ήταν παιδαριώδες να μη λάβουμε υπόψη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Ο μέσος ΠΑΟΚτσής (αυτός είναι το θέμα μας), παραδοσιακά προερχόμενος από τη λαϊκή τάξη, περνάει χοντρά ζόρια για να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα του. Αυτό είναι το βασικό. Από εκεί και πέρα, υπάρχει πάντα το υποβαθμισμένο ποδοσφαιρικό προϊόν, η αναξιοπιστία, τα στημένα, οι ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί. Ας μην πλατιάζω όμως.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν κάνει μεγαλύτερο κακό από την έλλειψη ενός ηγέτη που θα εμπνεύσει. Ή καλύτερα, η απομυθοποίηση αυτών που είχαν την αύρα να τον ξεσηκώσουν και που στην πράξη έδειξαν ότι μπορούν. Ο λόγος φυσικά κυρίως για τον Θοδωρή Ζαγοράκη και κατ’ επέκταση για τον Ζήση Βρύζα. Δυο ανθρώπους που αγαπήθηκαν όσο λίγοι από τον κόσμο του ΠΑΟΚ, που ο καθένας ξεχωριστά αλλά κυρίως και οι δυο μαζί μονιασμένοι θα μπορούσαν να… μετακινήσουν βουνά έχοντας από πίσω τους εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς. Κι όμως δεν τα κατάφεραν.
Χθες, άκουσαν αυτούς που τους λάτρεψαν, να τους αποδοκιμάζουν άγρια, να τους βρίζουν. Ναι, και τους δυο. Σχεδόν ταυτόχρονα. Και αυτό είναι μια απάντηση για αυτούς που θεωρούν πως ο ΠΑΟΚ είναι χωρισμένος σε Ζαγορακικούς και Βρυζικούς. Ότι είναι διχασμένος. Όχι κύριοι… Αυτό μπορεί να ισχύει για κάποιους δημοσιογράφους, για κάποιους παράγοντες, αλλά όχι για τον κόσμο. Ο κόσμος έχει κριτήριο, έχει συναίσθημα και δεν έχει κανένα προσωπικό όφελος. Το μόνο που θέλει είναι να δει την ομάδα του να πρωταγωνιστεί. Να είναι περήφανοι για αυτήν. Και το μόνο που νιώθουν είναι απογοήτευση.
«Που είναι η καύλα;» αναρωτήθηκε ο Ζαγοράκης τον Δεκέμβριο του 2011. Η καύλα Θοδωρή μου χάθηκε όταν μαλώνατε σα μικρά παιδιά με τον Ζήση. Όταν οι αυλικοί σας υπέσκαπταν την πλευρά του άλλου. Όταν αποφάσιζες ξαφνικά μόνος σου πως ο πρωταθλητισμός είναι καλύτερος από την εξυγίανση την οποία εξήγγειλες όταν ανέλαβες. Όταν τα έκανες μαντάρα στα οικονομικά. Η καύλα Ζήση μου χάθηκε όταν έφερνες κάποιον απίθανο Φλωρίδη να ξεφτιλίσει την ομάδα. Όταν συνέδεσες το όνομα σου με τον φυλακισμένο πια Σαχπατζίδη. Όταν έδινες στεγνά τον φίλο σου στην πρώτη σου γενική συνέλευση της ΠΑΕ ως πρόεδρος. Και τόσο πολλά άλλα.
Προς Θεού, δεν τα ισοπεδώνω όλα. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έγιναν από πρόθεση. Ούτε ο Ζαγοράκης «έφαγε» λεφτά, ούτε ο Βρύζας ήθελε να κάνει κακό στον ΠΑΟΚ. Και οι δυο πρόσφεραν αλλά δυστυχώς απέτυχαν να γιγαντώσουν αυτό που θα τους έκανε πρώτους μάγκες. Τη συσπείρωση του κόσμου. Τη μια γροθιά.
Αυτή λοιπόν η απογοήτευση είναι που κάνει την Τούμπα να μη γεμίζει. Και ποιον να εμπιστευτεί ο οπαδός όταν θεωρεί ότι προδόθηκε από αυτούς τους δυο. Μπορεί να εμπνεύσει ο Σαββίδης; Μέχρι τώρα δε φαίνεται κάτι τέτοιο. Πρέπει να προσπαθήσει πολύ ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ. Μπορεί να εξαγνίσει όσα αμαυρώνουν την εικόνα του Ζαγοράκη και του Βρύζα που θέλει δίπλα του; Μπορεί να τους ενώσει; Το όραμα και η ψυχολογία θα παίξουν τον κυρίαρχο ρόλο, περισσότερο από οποιαδήποτε…αεροδρομική μεταγραφή, έτσι ώστε τα καρεκλάκια της Τούμπας να μην είναι πια μόνα τους…
Υ.Γ. Αναφορικά με τα όσα έγιναν χθες εντός γηπέδου, οι τελευταίοι που φταίνε είναι οι παίκτες. Οι συγκεκριμένοι αμφιβάλλω αν είχαν παίξει ποτέ μαζί σε άλλο παιχνίδι, και ειδικά στις θέσεις που έπαιζαν. Ομάδα με βαπτισμένα χαφ, βαπτισμένα στόπερ και χωρίς να ξέρει τι θέλει το τελευταίο μισάωρο. Όπως δεν ξέρει τι θέλει σχεδόν σε όλη τη σεζόν. Όπως είχα γράψει σε προηγούμενο blog (https://inpaok.com/106185/%CE%BF-%CF%86%CF%8C%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF/), ο φόβος είναι για το αύριο…
