Μετά την ήττα από τον Ατρόμητο την περασμένη Τετάρτη (και όσα ακολούθησαν με τις νέες επιθέσεις σε παίκτες του ΠΑΟΚ) ένας πολύ καλός φίλος, ο Νίκος Δημητριάδης, κάθισε και έγραψε κάποιες σκέψεις του για τον Δικέφαλο.
Ποιος είναι αυτός;
Είναι κολλητός του Παπά Χρήστου, του γνωστού ΠΑΟΚτσή ιερέα στον Τρίλοφο.
Ο δρ. Νικόλαος Δημητριάδης είναι Καθηγητής θρησκειολογίας στο Αmerican College of Thessaloniki αλλά και frontman του γνωστού συγκροτήματος THE GANG!
Προσέξτε: Καθηγητής θρησκειολογίας στο αμερικάνικο κολέγιο και τραγουδιστής σε ροκ συγκρότημα!
Αυτό από μόνο του τον κάνει πολύ… ΠΑΟΚ!
Κάθισε και έγραψε λοιπόν γιατί είναι ΠΑΟΚ.
Και μου έστειλε το παρακάτω κείμενο για να το δημοσιεύσω και να το διαβάσουν κι άλλοι ΠΑΟΚτσήδες ως μία αυτοκριτική…
Δε χρειάζονται άλλες «σάλτσες». Απλά διαβάστε…
«Πραγματικά δεν ξέρω πως να ξεκινήσω αυτό το άρθρο, γιατί η σχέση μου με τον ΠΑΟΚ είναι ιδιαίτερη, γιατί δεν είμαι δημοσιογράφος και γιατί δεν ξέρω σε ποιους να απευθυνθώ. Αν απευθυνόμουν στον ΠΑΟΚ θα ήταν βέβαια πολύ πιο εύκολο γιατί θα ξεκινούσα με το κλασσικό “Αγάπη μου..”. Απευθύνομαι όμως σε όλους εμάς που αγαπάμε αυτή την ομάδα. Όλοι μας την αγαπάμε γιατί απλά είναι η ΠΑΟΚΑΡΑ μας, αλλά καθένας ξεχωριστά για ένα διαφορετικό λόγο. Θα σας πω λοιπόν το δικό μου διαφορετικό λόγο. Ας καθήσω λοιπόν μπροστά στον καθρέφτη κι ας μας/ σας μιλήσω ανοιχτά:
Παοκτσάκι μου, μερικές φορές δε σε καταλαβαίνω. Γιατί περιμένεις να γίνουν θαύματα από τη μία μέρα στην άλλη; Ή μάλλον γιατί περιμένεις να γίνουν θαύματα γενικώς; Τα θαύματα ούτως ή άλλως έρχονται πάντα εκεί που δεν τα περιμένεις. Ξεχνάς; Το θαύμα στο χάιμπουρι, το θαύμα στην Τόττεναμ, το θαύμα στην Πόλη; Έχεις μωρε παράπονο εσύ από θαύματα; Αμαρτία. Φαντάζεσαι μια ζωή που θα γίνονταν συνεχώς θαύματα; Θα χες σκυλοβαρεθεί ρε. Σε ξέρω καλά. ΠΑΟΚ δεν είσαι μόνο για το θαύμα. ΠΑΟΚ είσαι και για τη σφαλιάρα. Και το ξέρεις ντε..Νταξ. Έχασες από τον ΑτρόμητΑ. Και; Τι ψάχνεις τώρα; Για ενόχους; Όλοι φταίνε και περισσότερο απ’ όλους η μπάλα που είναι στρόγγυλη. Δεν έπαιξες. Νταξ. Δεν μάτωσες τη φανέλα. Νταξ. “Βγάλτε τη φανέλα την τιμημένη” λες. Δίκιο έχεις κι εγώ μαζί σου είμαι. “Τόσο μπορούν τα παιδιά”. Ίσως.. Αλλά το μπουκάλι στο Γλύκο τι το θέλεις; Το δικέφαλο φοράει ρε. Σ ενοχλούν τα τατουάζ του Κλάους; Κι ο Γκαρσία έχει. Τώρα σ ενοχλεί και ο Γκαρσία; Όχι ρε φίλε. Δεν έπαιξε. Δεν έπαιξε. Και; Γι αυτο μωρε είσαι ΠΑΟΚ; Που είναι το “ΠΑΟΚ στα εύκολα, ΠΑΟΚΑΡΑ στα δύσκολα”; Που είναι το “Όσο με πληγώνεις τόσο με πωρώνεις;” Γι αυτό είσαι ΠΑΟΚ. Στο λέω εγώ.
Ο ΠΑΟΚ μου θυμίζει τη σχέση μου με το θεό. Κάθε μέρα τον αμφισβητώ, (να με συμπαθάτε αλλά δε μπορώ να το τεκμηριώσω σε λίγες γραμμές αυτό) και κάθε βράδυ με διαψεύδει. Έτσι κι ο ΠΑΟΚ. Χάνει, απογοητεύομαι, ξημερώνει πάλι ΠΑΟΚ. Να ένα μικρό θαύμα!
Δώσε βάση τώρα φίλε για ποιό λόγο είμαι εγώ ΠΑΟΚ.
Από τις πιο όμορφες αισθήσεις που θυμάμαι όταν η θύρα 4 δεν είχε καρεκλάκια ήταν εκείνη να πηγαίνω λιγο νωρίς στο γήπεδο και να κάθομαι στο ζεστό από τον ήλιο τσιμέντο. Κανα μπατηρόσπορο αν είχα λεφτά, καμιά πορτοκαλάδα φλώρινα γιατί γούσταρα τη διαφήμιση. Πλέον πηγαίνω στα επίσημα. Τις προάλλες όμως έβλεπα ξανά τον ήλιο να ζεσταίνει το τσιμέντο της “4” και λησμόνησα εκείνες τις στιγμές. Πήδηξα το κάγκελο από τα επίσημα, βρέθηκα ξανά στην τιμημένη κερκίδα, έκατσα στα σκαλάκια που είναι ακόμα από τσιμέντο, κοίταζα το γήπεδο κι έλεγα από μέσα μου σχεδόν δακρυσμένος, αλλά τόσο ευτυχισμένος: “Πωωω! Μεγαλείο! Γι αυτό είμαι ΠΑΟΚ…
Νικόλαος Δημητριάδης»
* Ο δρ. Νικόλαος Δημητριάδης είναι Καθηγητής θρησκειολογίας στο Αmerican College of Thessaloniki αλλά και frontman του γνωστού συγκροτήματος THE GANG!
