Ο ηλίθιος επιμένει. Ο πονηρός δικαιολογείται. Ο έξυπνος παραδέχεται το λάθος του. Fact. Δεν υπάρχει λαός που να μην έχει βγάλει γνωμικά για το λάθος. Κι αυτό γιατί το λάθος δεν έχει πατρίδα, γλώσσα, χρώμα, προέλευση.
Στην πατρίδα του Λόρενς την Ιρλανδία λένε πως «δεν υπάρχει ένας σοφός άνθρωπος χωρίς λάθος».
Στο τεχνοκρατική Αμέρικα υποστηρίζουν πως: «Για να αποφεύγεις τα λάθη πρέπει να αποκτάς εμπειρία, αλλά για να αποκτήσεις εμπειρία, πρέπει να κάνεις λάθη». Το απόφθεγμα της κινέζικης σοφίας υποστηρίζει πως: «Αν πήρες λάθος δρόμο, μπορείς να επιστρέψεις. Αν είπες λάθος λέξη, τίποτα δεν μπορείς να κάνεις». Εγώ λέω πως: «Εκεί που υπάρχει πολύ αγάπη εκεί υπάρχουν και πολλά λάθη. Εκεί που δεν υπάρχει αγάπη, εκεί όλα είναι λάθος». Στα γνωμικά αυτά ενσαρκώστε με ρόλους τον Ιβάν Σαββίδη και τον Πάμπλο Γκαρσία και θα βρείτε την αλήθεια.
Η πρώτη καυτή πατάτα που ζεμάτισε τα χέρια του Ιβάν Σαββίδη ήταν μία loose-loose situation, που… λένε και στο χωριό μου. Κορώνα-γράμματα χαμένος.
Λειτουργείς ψυχρά επαγγελματικά και στηρίζεις τον προπονητή, αντί του Πάμπλο Γκαρσία; Χάνεις τον φύσει και θέσει ηγέτη σου, κόβεις τον συναισθηματικό ομφάλιο λώρο με την μεγάλη οπαδική σου μάζα, αποποιείσαι ρίζες, παρελθόν, χαρακτήρα. Μειώνεις την μουρμούρα στα αποδυτήρια, μα χάνεις σε προσωπικότητα, ηγετική φυσιογνωμία, χάνεις σε… cojones.
Στηρίζεις τον παίκτη, αντί του προπονητή; Δημιουργείς την εντύπωση πως είσαι ξέφραγο αμπέλι, πως έχεις πρόβλημα ιεραρχίας, πως άγεσαι και φέρεσαι από τα οπαδικά «θέλω».
Δεν είναι όμως όλες οι περιπτώσεις το ίδιο. Δεν θα έπρεπε να τεθεί καν δίλημμα. Ο Πάμπλο Γκαρσία δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Το ΚΕΡΔΙΣΕ αυτό το δικαίωμα.
Στο ερώτημα «Δώνης ή Γκαρσία;» ο Σαββίδης επέλεξε με το μυαλό και όχι με την καρδιά. Με την λογική και όχι με το συναίσθημα. Επέλεξε να γίνει political correct και να τιμωρήσει τον αντιρρησία, θέλοντας να δώσει ένα παράδειγμα πειθαρχίας πως ο ΠΑΟΚ είναι πάνω απ’ όλα. Μόνο που πέτυχε ακριβώς το αντίθετο. Το κενό εξουσίας φάνηκε ξεκάθαρα στα πλέι-οφ.
Πιστεύει κανείς ότι ο ΠΑΟΚ με Πάμπλο θα έχανε τρία ματς (με ανατροπή) στις καθυστερήσεις;
Πιστεύει κανείς ότι ο Πάμπλο δεν θα «έτρωγε» την μπάλα, δεν θα δημιουργούσε καθυστερήσεις, δεν θα άπλωνε το παιχνίδι;
Πιστεύει άραγε κανείς ότι δεν θα εκτονώνονταν οι κρίσεις στην «Τούμπα» με ένα απλό «συγνώμη» δια στόματος Πάμπλο στις «επιτροπές υποδοχής» που περίμεναν απ’ έξω;
Πιστεύει κανείς ότι ο (αργός, βαρύς, καταπονημένος, σκουριασμένος, ξεπερασμένος σύμφωνα με τους «ειδήμονες») Πάμπλο δεν είναι μία κλάση ανώτερος από όλους τους αμυντικούς χαφ της Σούπερ Λίγκας, ειδικά με τον Κάτσε σε ρόλο «κάνω τις αγγαρείες σου»;
Πιστεύει κανείς ότι με Πάμπλο στον ημιτελικό κυπέλλου της Τρίπολης (ειδικά εκεί) ο ΠΑΟΚ θα ήταν τόσο φοβικός;
Δεν Θεοποιώ τον Γκαρσία. Πιστεύω ότι είναι ευλογία, μα και κακό σπυρί στον κ…ο κάθε προπονητή. Τα ‘χουν αυτά οι σταρ που κακογερνάνε, αρνούνται να συμβιβαστούν με τα χρονάκια στην πλάτη τους και θέλουν να τους φέρονται παικτικά με βάση αυτό που «ήταν» και όχι με αυτό που «είναι».
Η επιστροφή του Πάμπλο Γκαρσία στην οικογένεια του ΠΑΟΚ ήταν καρμική. Ήταν πεπρωμένο. Επιτρεπόταν να φύγει, αλλά επιβαλλόταν να επιστρέψει, ώστε να διορθωθεί μία ιστορική ανορθογραφία. Θα είναι και ευεργετική, αρκεί ο ινδιάνος να βάλει νερό στο… (περίφημο) θερμός του και αποδεχθεί ένα νέο πιο πολύπλοκο ρόλο, που θα τον θέλει περισσότερο Commandante εκτός γηπέδου και παρών στο γήπεδο μόνο ΟΤΑΝ χρειάζεται.
Επειδή πιαστήκαμε με τα γνωμικά θα σφυρίξω λήξη με ακόμα ένα τέτοιο. Οι Αφγανοί (!) λένε πως: «οι άτυχοι μαθαίνουν από τα λάθη τους και οι τυχεροί από τα λάθη των άλλων». Ο ΠΑΟΚ επέλεξε να πάει με τους γκαντέμηδες. Είναι πια στο χέρι του να μάθει από τα λάθη του και να εκμεταλλευτεί όσο το δυνατόν περισσότερο το κεφάλαιο που λέγεται Πάμπλο Γκαρσία…
