Φτάνοντας στην Τούμπα για την πρώτη επίσημη προπόνηση του ΠΑΟΚ ένιωσα ότι πραγματικά κάτι καινούριο ξεκινάει στην ομάδα.
Και αυτό το συναίσθημα δεν μου το μετέδωσαν η παρουσία και οι υποσχέσεις του Σαββίδη (βήμα – βήμα ανεβάζει όλο και πιο ψηλά τον ΠΑΟΚ), ο Στέφενς ή οι μεταγραφές που έχουν γίνει (σπουδαία η επιλογή του προπονητή και καλά τα ως τώρα βήματα ενίσχυσης…) αλλά η ζεστή παρουσία του κόσμου.
Και δεν το λέω για να λαϊκίσω ή να πλέξω το εγκώμιο του τεράστιου λαού του ΠΑΟΚ και μπλα, μπλα, μπλα…
Απλά καταγράφω αυτό που ένιωσα.
Όσο επαγγελματικό και να έχει γίνει το ποδόσφαιρο, όσο επαγγελματίες και να είναι οι παίκτες, όσο και να χρειάζεται χρόνος για να νιώσουν οι καινούριοι τι εστί ΠΑΟΚ, οι οπαδοί είναι αυτοί που μεταδίδουν τον ενθουσιασμό από την κερκίδα στο γήπεδο.
Και η πρώτη του ΠΑΟΚ στην Τούμπα είχε πολύ ενθουσιασμό. Κι ας έλλειπαν οι 8 διεθνείς και δύο από τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα (Βίτορ και Τζιόλης) αλλά και τα μεταγραφικά μπαμ που περιμένουμε…
Πριν ακόμη μπω στο γήπεδο έβλεπα παρέες, γονείς με τα παιδιά τους, μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες και γενικότερα ανθρώπους κάθε ηλικίας να δείχνουν ανυπόμονοι να βρεθούν στην κερκίδα για να δουν την πρώτη προπόνηση του ΠΑΟΚ για τη νέα σεζόν.
Η καύλα έμοιαζε να έχει επιστρέψει στον κόσμο!
Μένει να δούμε αν θα διατηρηθεί…
Αλλά αυτή η θετική ενέργεια που ανέβλυζε η Τούμπα με έκανε να νιώσω ότι όντως κάτι διαφορετικό γίνεται εν όψει της νέας σεζόν.
Λεφτά υπάρχουν (πραγματικά και όχι όπως έλεγε ο Γιωργάκης…), μεγάλος προπονητής ήρθε, η ποιότητα του ρόστερ ανεβαίνει και όλα μοιάζουν να πηγαίνουν κατά παραγγελία στον ΠΑΟΚ!
Ακόμη και ο αποκλεισμός δύο τουρκικών ομάδων (όχι μόνο μίας, γιατί δε θα αρκούσε…) που έφερε τον Δικέφαλο στους ισχυρούς του 3ου προκριματικού γύρου του Τσάμπιονς Λιγκ!
Σύμφωνα με αυτά που μπορώ να γνωρίζω θα γίνουν 4-5 ακόμη μεταγραφές.
Και σε αυτές δεν βάζω μέσα τον Ολίσε, ο οποίος (αν δεν στραβώσει κάτι στο φινάλε) έχει συμφωνηθεί να μείνει στην Τούμπα για ακόμη ένα χρόνο ως δανεικός από την ΤΣΣΚΑ (και μετά μπορεί να υπογράψει του χρόνου ως ελεύθερος…)
Η αίσθηση σύμφωνα και με αυτά που έχει πει ο Ιβάν Σαββίδης είναι ότι θα γίνουν και 1-2 μεταγραφικά «μπαμ».
Εκεί θα απογειωθεί ο ενθουσιασμός του κόσμου, ο οποίος ξαναλέω ότι δείχνει να ξαναβρίσκει την καύλα του.
Και αυτό είναι σημαντικό για το κλίμα, για την ατμόσφαιρα στην ομάδα.
Στην πρώτη της Παρασκευής στην Τούμπα βρέθηκαν πάνω από 12.000 φίλοι του ΠΑΟΚ, περισσότεροι από ότι στα ματς των πλέι οφ! Και αυτό από μόνο του σημαίνει πολλά…
Έγραψα και στα ΣΠΟΡ πώς ονειρεύομαι τη νέα σεζόν για τον ΠΑΟΚ:
**Να γίνουν 2-3 ακόμη προσθήκες ουσίας στο ρόστερ και άλλες 2-3 προσθήκες που θα απογειώσουν την ομάδα.
**Να μπορέσει ο ΠΑΟΚ να κάνει την υπέρβαση και να μπει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.
**Να βρεθεί επιτέλους η λύση για τα χρέη προς το Δημόσιο και να πληρώσει ο Σαββίδης 11,5 εκ. ευρώ για να κλείσει το θέμα.
**Να αρχίσει το νέο αθλητικό κέντρο που θέλει να κάνει ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ βάζοντας περίπου 30 εκ. ευρώ.
**Να βάλει ο Σαββίδης και τα 20 εκ. ευρώ που είπε για να φτιάξει την Τούμπα και…
**Να πάρει τελικά ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα και το Κύπελλο, κάνοντας το πρώτο νταμπλ της ιστορίας του!
Απλά πράγματα!
Γιατί όχι;
«Ας είμαστε ρεαλιστές, να αναζητούμε πάντα το αδύνατο!», είχε πει κάποτε ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.
Αυτή είναι και η λογική και του Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος δεν δίστασε να επαναλάβει ότι ονειρεύεται κάποια στιγμή τον ΠΑΟΚ να κατακτά και το Τσάμπιονς Λιγκ!
Υπερβολή;
Σίγουρα!
Ουτοπία;
Ναι…
Αλλά μη μου πείτε ότι όσο ουτοπικό και αν είναι αυτό, δεν το έχετε ονειρευτεί κι εσείς κάποια στιγμή;
Κι εμένα μου ακούγεται εξωπραγματικό ότι μπορεί ο ΠΑΟΚ να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, τη στιγμή μάλιστα που ακόμη δεν έχει καταφέρει να μπει ποτέ ούτε καν στους ομίλους.
Αλλά εξίσου εξωπραγματικό μου φαίνονταν να βρεθεί να ένας άνθρωπος με πολλά λεφτά να πάρει τον ΠΑΟΚ με τόσα χρέη και μέσα στην κρίση.
Πριν λίγο καιρό ο Σωτήρης Μήλιος γράφοντας στο δικό του blog για τον Κάτσε είχε κάνει μία σημαντική αναφορά στην «Αναφορά στον Γκρέκο» του Νίκου Καζαντζάκη όπου περιέχεται ουσιαστικά και ένα απόσπασμα από την «Ασκητική». Πρόκειται για τα πλέον αγαπημένα μου βιβλία, από τα οποίο θα δανειστώ τις ίδιες ατάκες για φινάλε, στο σημείο που ο μικρός θέλοντας να μάθει την έννοια της υπέρβασης αποτείνεται στον γέροντα παππού του:
«- Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ’ μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου, δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά, ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
– Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου…
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να ’βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης.
Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
– Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ’ μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι ολομεμιάς, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
– Φτάσε όπου δεν μπορείς!»
