Ο σχεδιασμός του ΠΑΟΚ της νέας περιόδου άρχισε ομαλά με διατήρηση παικτών του «κορμού», προχωράει με την «στρατηγική» της ενίσχυσης, αλλά «κόλλησε» στην «λογική» του Παπαδόπουλου.
Είναι ιδιόρρυθμός, αλλά και εξαίρετος χαρακτήρας. Είναι ικανός – για τη χαρά του παιχνιδιού – να παίξει και τζάμπα, το έκανε άλλωστε την πρώτη χρονιά που ήρθε στο «παλατάκι» προσφέροντας όσα (λίγα για εκείνη την εποχή που ακόμη δεν υπήρχαν οικονομικές δυσκολίες ούτε στην Ελλάδα ούτε στην ΚΑΕ) σε φιλανθρωπικούς σκοπούς και φόρεσε την ασπρόμαυρη φανέλα εκτιμώντας την ίσως όσο λίγοι ΠΑΟΚτσήδες. Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος είναι πάντα ένας ξεχωριστός αθλητής και άνθρωπος, έγινε ο «πάτερ φαμίλιας» των αποδυτηρίων του «Δικεφάλου», κάνει οποιονδήποτε να «στάζει μέλι» γι΄ αυτόν, όταν βλέπει τα 2,13 του να «βουτούν» στο παρκέ για μία χαμένη μπάλα και όταν μοιράζει με μοναδικό αλτρουϊσμό και μπασκετική οξυδέρκεια τις ασίστ του «φτιάχνοντας» τους συμπαίκτες του.
Ο «Λάζος» είναι ένας πραγματικός ηγέτης και εκτός γραμμών, είναι ένας παίκτης που προσέφερε και στην χώρα στις μεγάλες διακρίσεις της εθνικής ομάδας, τα έχει ζήσει όλα, τα έχει δει σχεδόν όλα στα γήπεδα από την Ιαπωνία μέχρι την Αμερική (σε κάποια καμπ που είχε πάει εκεί) και από την Ισπανία μέχρι την Ρωσία, ενώ έχει λύσει προ πολλού και το βιοποριστικό ζήτημα της οικογένειάς του. Εχει κάνει μάλιστα σκοπό της ζωής του να βοηθήσει περαιτέρω το άθλημα και όσους συμμετέχουν ενεργά και δη μέσω του ΠΑΟΚ.
Όλα αυτά πολύ καλά… Ως ένα σημείο όμως. Γιατί παίκτες δεν διαλέγει ο παίκτης. Σχεδιασμό δεν κάνει ο αθλητής αλλά ο προπονητής και η ομάδα. Στόχο βάζει η ΚΑΕ και το αγωνιστικό έχει επιτελείς και ιθύνοντες. Οσο μάλιστα κι αν ο «Λάζος» έχει αρχίσει να σκέφτεται και σαν προπονητής (φοίτησε και σε σχολή της ΓΓΑ τις προηγούμενες ημέρες) καθώς θα είναι η επόμενη σελίδα της μπασκετικής του καριέρας, κουμάντο στον ΠΑΟΚ κάνει ο Σούλης Μαρκόπουλος.
Αυτό ακριβώς θα του εξηγήσει ο προπονητής όταν συναντηθούν (επείγει το ραντεβού τους) και θα του θέσει αυτός τις συνθήκες που ισχύουν για τη νέα χρονιά. Γιατί ξέρει, μπορεί, έχει τον τρόπο να βρει το «κουμπί» του «αρχηγού». Ετσι άλλωστε τον έφερε την πρώτη χρονιά, έτσι τον ξανάφερε πέρσι, με ελάχιστα μάλιστα. Ετσι συνεργάστηκαν άριστα και άρρηκτα «δεμένοι».
Η αλληλοεκτίμηση, ο αλληλοσεβασμός, η ξεχωριστή αγάπη και των δύο για το μπάσκετ, η εργατικότητα και η επιθυμία επίτευξης βασικών στόχων, μέσα μάλιστα από το πρίσμα της εξυγίανσης της ΚΑΕ που θέλουν αμφότεροι (όπως και άπαντες στην ομάδα), μπορεί να φέρει και τον «συμβιβασμό» που απαιτείται για να προχωρήσει εν τέλει ο «σχεδιασμός» με «Λάζο» στο ρόστερ.
Όχι, δεν πρέπει να βιαστεί να κακολογήσει κανένας οποιονδήποτε αθλητή για τις θέσεις του και ειδικά κάποιον που προσέφερε τόσα, με ελάχιστα για αποζημίωση. Ούτε κανείς πρέπει να κριτικάρει σκληρά χωρίς να ξέρει τι έχει στο μυαλό του ο παίκτης. Σκέφτεται σίγουρα διαφορετικά από όλους εμάς. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να απαξιώσει οποιοσδήποτε την κλάση του Παπαδόπουλου που είναι παίκτης που κάνει την διαφορά… Μόλις άλλωστε φαινόταν ότι πρέπει να πάει στο χειρουργείο κι άρχισε να λείπει από παιχνίδια (από τις 20/3 στο Ρέθυμνο) ο ΠΑΟΚ γνώρισε έξι σερί ήττες. Κι ευτυχώς που είχε «κλειδώσει» την τετράδα πριν από αυτές. Ο ΠΑΟΚ θέλει το «Λάζο» που είναι απαραίτητος.
Κι αν χρειαστεί να κάνει και η ομάδα κάποιες υποχωρήσεις, θα πρέπει να τις κάνει. Μία συμφωνία άλλωστε προϋποθέτει βήματα και από τις δύο πλευρές προς την χρυσή τομή. Κι αφού ομάδα και παίκτης δεν έχουν και καμία διαφωνία στο οικονομικό, καλό είναι να δώσουν τα χέρια και να συμφωνήσουν άμεσα στον σχεδιασμό που χρειάζεται να γίνει για το καλό της ομάδας. Αλλωστε και ο Παπαδόπουλος μπορεί να καταλάβει ότι η επιτυχία (και όχι μόνο η χαρά του παιχνιδιού) θα χαροποιήσει και όλους τους συμπαίκτες του, για τους οποίους νοιάζεται σαν «μάνα του λόχου». Αν όμως έρθει αποτυχία και αρνητικά αποτελέσματα, ακόμη και η «στοργική του φροντίδα» δεν θα είναι αρκετή για να τους ικανοποιήσει.
Στο όλο ζήτημα και στην συζήτηση που θα γίνει ο Σούλης Μαρκόπουλος έχει το «κλειδί». Όχι μόνο γιατί σαν προπονητής έχει ταιριάξει απόλυτα (στα συστήματα της ομάδας) με τον «Λάζο». Αλλά και γιατί στο «τετ – α – τετ» με τον παίκτη (και με κάθε παίκτη), δεν έχει το ρόλο του τιμ μάνατζερ, του παράγοντα, του διοικητικού. Εχει την φυσιογνωμία ενός ανθρώπου αγαπητού, ενός κορυφαίου μέλους οικογένειας, που και ο «πρεσβύτερος» των παικτών «Λάζος», θα σεβαστεί και θα ακούσει. Οι άλλοι που μιλούσαν ως τώρα μαζί του, είτε ως «φιλαράκια» είτε ως «συμπορευόμενοι» συνεργάτες απλά του φτιάχνουν το κέφι. Δεν φτιάχνουν την «χημεία» που θέλει ο προπονητής και που είναι απαραίτητη για την επιτυχία.
