Μπήκε στην εκκλησία και άναψε ένα κεράκι. Προσευχήθηκε για την οικογένεια του. Για τον ίδιο του. Να τον έχει δυνατό ο Θεός να μπορεί να τους ζει να τους προστατέυει από τις δυσκολίες των καιρών. Πολλές φορές τον “σπάει” όλο αυτό. Τον λυγίζουν τα προβλήματα. Δεν το δείχνει όμως. Αν λυγίσει αυτός πως θα σταθούν οι υπόλοιποι; Η καθημερινότητα σκληρή. Η ανεργία, τα χρέη, ο φόβος του τι θα του ξημερώσει αύριο, στενεύουν τον “κλοιό” γύρω του.
Τα προβλήματα όλο και μεγαλώνουν. Οι σχέσεις όλο και δυσκολεύουν. Προσπαθεί, το παλεύει έστω και αν πολλές φορές νοιώθει “χαμένος” πριν μπει καν στην μάχη…
Μερικές φορές για να ξεχαστεί γυρνάει τον χρόνο πίσω. Τότε που χαμογελούσε. Τότε που νόμιζε ότι έχει προβλήματα. Τότε που δεν υπήρχε ο φόβος. Ήταν η εποχή που ο ΠΑΟΚ ήταν το… συμπλήρωμα της τρέλας του. “Ο ΠΑΟΚ να πάει καλά και όλα τα άλλα γάματα με κεφαλαία γράμματα”, τραγουδούσε. “Πετούσε” τότε… Χαρές δεν έπαιρνε από την ομάδα. Λίγες ως καθόλου. Η χαρά του ήταν να βρίσκεται εκεί. “Εμείς μαζί για μια ζωή” τραγουδούσε ανέμελος μαζί με τους φίλους του…
Ο καιρός πέρασε. Λίγα μόλις χρόνια, τρία,τέσσερα, πέντε χρόνια. Χρόνια που μοιάζουν με αιώνες. Τα πράγματα άλλαξαν απότομα.
Η τρέλα κρύφτηκε κάπου στα βάθη της ψυχής του. Η ανάγκη για επιβίωση δεν τον αφήνει περιθώρια για… τρέλες. Προσπάθησε μάλιστα να τον αφήσει. Να τον αφήσει τον ΠΑΟΚ. Όπως μία αγάπη που η μοίρα σε ανάγκασε να αποχωριστείς αλλά εύχεσαι γι’ αυτήν τα καλύτερα…
Δεν τα κατάφερε…Παρά τα όσα περνάει, ο ΠΑΟΚ παρέμεινε ένα κομμάτι της ζ ωής του. Ανεξήγητο για τους άλλους.
Ανεξήγητο και για αυτούς που αποτελούν την εταιρία αυτού που ακολουθεί ο ΠΑΟΚ. Διοικήσεις, προπονητές, παίκτες. Για αυτούς ο ΠΑΟΚ θα είναι νούμερα στους λογαριασμούς τους. Τρόπος προβολής. Μέσο για μια καλύτερη ζωή. Απόλυτα λογικό αφού αυτή είναι η δουλειά τους. Για αυτόν είναι ένα κομμάτι της ζωής του το οποίο ακολουθεί χωρίς κέρδος.
Είναι κάτι το ανεξήγητο το οποίο τον κάνει να ντρέπεται που την ώρα που προσεύχεται για την οικογένεια του και ανάβει το κερί στην εκκλησία περνάει από το μυαλό του και αυτός. Να αισθάνεται αμήχανα που μέσα στα τόσα προβήματα πιάνει τον εαυτό του να εύχεται να πηγαίνει καλά ο ΠΑΟΚ και να τον κλέβει “χρόνο” ακόμα και “χρήμα” που δεν έχει (!) η “καψούρα “του για τα τέσσερα αυτά γράμματα.
Την Τετάρτη στις 7 Αυγούστου αυτοί που ποτέ δεν θα τον καταλάβουν, παίζουν μία σημαντική για την ιστορία της ομάδας πρόκριση που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα χάσουν.
Όμως πόσο φυσιολογικό είναι να υπάρχουν αναμμένα κεράκια για χάρη του ΠΑΟΚ και ευχές για έναν καλύτερο ΠΑΟΚ από έναν άνθρωπο που δεν ξέρει αν θα έχει ο ίδιος και η οικογένεια του ένα καλύτερο αύριο;
