Σάλκε-ΠΑΟΚ και οι θύμισες δεν είναι δυνατόν να μην με γυρνούν κάποια χρόνια πίσω… 1980 και κάτι. Σαν ξεθωριασμένες εικόνες από παλιό φιλμ θυμάμαι το κασκολ δεμένο στον καθρέφτη του Φίατ Μιραφιόρι του πατέρα μου . Λαμπράκη. Πάρκινγκ… και το κασκόλ ξανά δεμένο αυτήν την φορά στον καρπό. Μικρό παιδί και σαν παιχνίδι μετρούσα τα βήματα μέχρι την Τούμπα. 1,2,3,50,100 και ξαφνικά εμφανιζόταν η Τούμπα.
Ήταν η στιγμή που έχανα το μέτρημα από θαυμασμό. Όταν είσαι μικρός όλα τα βλέπεις μεγάλα και εγώ την Τούμπα ως… Μπερναμπέου την έβλεπα τότε…
Αυτό το συναίσθημα του παιδιού παρέμεινε ακόμα. Ίσως επειδή θα μείνουμε για πάντα παιδιά, ίσως επειδή ο ΠΑΟΚ μας κάνει να κρατάμε μέσα μας κάτι από την παιδική μας ηλικία ή ίσως επειδή ο ΠΑΟΚ είναι η αιτία να μένουμε παιδιά…
Τα πράγματα άλλαξαν δέκα χρόνια μετά, παιδί αρχικά και μετά έφηβος βρέθηκα μακριά από την χώρα, την πόλη, τον ΠΑΟΚ.
Θυμάμαι τον εαυτό μου κολλημένο στο μεγάφωνο ενός ηχείου ραδιοκασετοφώνου, χαμένο, κάπου στην συχνότητα των βραχέων να προσπαθώ να μάθω αν κέρδισε η ομάδα. Αν ήμουν… τυχερός και είχα… σταθερό χέρι να μην κουνάω την βελόνα, μάθαινα. Αν , όχι περίμενα την άλλη μέρα να πάω στο Ελληνικό σχολείο. Όλο και κάποιος άλλος θα ήταν πιο τυχερός από μένα και θα είχε μάθει τι είχε γίνει. Το διαδύκτιο ήταν κάτι άγνωστο και το μόνο δορυφορικό κανάλι, η ΕΡΤ έδειχνε…μουσεία την ώρα που έπαιζε ο ΠΑΟΚ. Λίγα χρόνια μετά ήρθε ο ιστορικός “ΠΑΟΚτσής”. Παρασκευή έβγαινε σε κυκλοφορία. Στο σπίτι μου στην Γερμανία ερχόταν Δευτέρα.
Κάθε Δευτέρα έχανα την πρώτη ώρα στο σχολείο… Περίμενα τον ταχυδρόμο να έρθει να αφήσει την εφημερίδα και μετά έφευγα. Οι Αθηναϊκές εφημερίδες που σήμερα έχουν διθυραμβικά πρωτοσέλιδα για την μάχη του ΠΑΟΚ με την Σάλκε είχαν κάτι.. μονόστηλα κρυμμένα για το ρεπορτάζ της αγαπημένης μου ομάδας και στην Γερμανία ερχόταν μία ημέρα μετά…
Η πρώτη μου καψούρα ήταν ο ΠΑΟΚ. Η πρώτη μου μακρινή σχέση ήταν ο ΠΑΟΚ. Το ίδιο και οι φίλοι μου και οι συμμαθητές μου. Στο σχολείο του Μονάχου ήμασταν η πλειοψηφία και αν εγώ είχα ζήσει λίγο και μαζί του, υπήρχαν άλλοι που ήξεραν τον ΠΑΟΚ μόνο από τους γονείς τους. Το όνειρο όλων μας; Να έρθει η ομάδα μας στην Γερμανία. Να δείξουμε σε όλους αυτούς που ζούσαμε μαζί τους, χωρίς να είναι δική μας επιλογή, ποιοι είμαστε. Γιατί είμαστε περήφανοι για την πατρίδα μας. Ότι δεν είμαστε κατώτεροι. Να τους δώσουμε να καταλάβουν γιατί κυκλοφορούσαμε σε μία ξένη πόλη ανάμεσα σε ξένους με την ασπρόμαυρη φανέλα και προχωρούσαμε λες και φοράμε κάτι… άγιο… Το λάβαρο!
Τους έλεγες Ελλάδα και σε λέγαν γκίρος, τζατζίκι… Τι γκίρος ρε; ΠΑΟΚ ρεεεεε!
Σε ένα ταξίδι μου χρόνια πριν για το Τρεβίζο (σε αγώνα μπάσκετ) μέσα στο λεωφορείο ρώτησα έναν τύπο με μακρί μαλλί. Πως έγινες ΠΑΟΚ ενώ γεννήθηκες και μεγάλωσες Γερμανία; “Είδα τον ΠΑΟΚ με την Μπάγερν και τον κόσμο που είχαμε και ήμουν παιδί τότε. Από τότε δεν έχω χάσει αγώνα” μου είπε…
Τον ζήλεψαν πολλοί άλλοι που άκουγαν. Δεν είχαν την ίδια τύχη. Αγαπούσαν όμως και πίστευαν στον ΠΑΟΚ όσο όλοι οι άλλοι…
Το σημερινό ματς με την Σάλκε στο Γκέζελκιρχεν είναι το μεγάλο ραντεβού. Η μεγάλη αγάπη όλων αυτών έρχεται στον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν οι ίδιοι και τα παιδιά τους μετέπειτα. Επιτέλους το μεγάλο ραντεβού έφτασε. Ο ΠΑΟΚ χάσει, κερδίσει ίσως να μην έχει και τόσο σημασία. Το πάθος ξεχειλίζει. Χιλιάδες καρδιές ανθρώπων που ζουν μακριά του αλλά τον νοιώθουν οικογένεια τους, χτυπάνε δυνατά. Σαν τον πρώτο έρωτα… Ήρθε η στιγμή που διαφορετικές ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων με κοινή μοίρα και κοινή αγάπη θα γίνουν “ένα”.
