Καλοκαίρι του 1990. Ήμουν, δεν ήμουν, 12 χρονών. Κι όμως μια ιστορία και ένα πανό μου έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα στη μνήμη. Παγκόσμιο Κύπελλο. Τα γήπεδα της Ιταλίας είναι έτοιμα να φιλοξενήσουν το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γεγονός. Μια χώρα κι ένας λαός ζει και αναπνέει για να δει την Εθνική του ομάδα να φτάνει στην κορυφή του κόσμου. Η πορεία της «Σκουάντρα Ατζούρα» μοιάζει ιδανική μέχρι να φτάσει στα ημιτελικά. Εκεί θα βρει την Αργεντινή του Μαραντόνα. Στη Νάπολι στήνεται το σύγχρονο δράμα για αυτούς. Το παιχνίδι πηγαίνει στα πέναλτι και εκεί οι οικοδεσπότες γνωρίζουν τον άδοξο αποκλεισμό. Παρακολουθώντας από την τηλεόραση τον μικρό τελικό κόντρα στην Αγγλία στο Σαν Νίκολας του Μπάρι, περιμένω να αρχίσει το παιχνίδι. Η ατμόσφαιρα στις κερκίδες ηλεκτρισμένη. Η απογοήτευση ξεχειλίζει εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών. Ξαφνικά η κάμερα ζουμάρει σε ένα μεγάλο πανό που βρίσκεται σε κάποιο σημείο της εξέδρας. «Ευχαριστούμε Ατζούρι, ήταν ένα ωραίο όνειρο»…
Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να ταυτιστούν ή να συγκριθούν οι δυο καταστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι αυτήν την πρόκριση του ΠΑΟΚ στους ομίλους του Champions League την περίμεναν με τεράστια λαχτάρα οι χιλιάδες οπαδοί της ομάδας απανταχού της γης. Το όνειρο είναι πάντα γλυκό όσο το αναμένεις, όσο κοιμάσαι με αυτό τα βράδια και ξυπνάς με αυτό το πρωί. Όσο το φαντάζεσαι να πραγματώνεται και όσο τριβελίζουν το μυαλό σου τα όσα θα γίνουν στη συνέχεια. Και μετά; Ο οθόνη μαυρίζει για λίγο. Η σκέψη παγώνει. Η απώλεια, σου στοιχίζει γιατί τελικά συνειδητοποιείς ότι είχες «χτίσει» πολλά πάνω του. Κι η απώλεια έχει τους κανόνες της για να ξεπεραστεί. Έχει τα στάδια της. Πρώτο στάδιο, άρνηση: «Όχι, δε γίνεται να έχουμε αποκλειστεί από αυτή τη Σάλκε. Δεν το πιστεύω». Δεύτερο στάδιο, θυμός: «Γιατί γαμώτο; Γιατί πάντα να συμβαίνει αυτό σε εμάς; Ποιος μας καταράστηκε;». Τρίτο στάδιο, θλίψη: εδώ αρχίζεις να συνειδητοποιείς την κατάσταση, σε πιάνει έντονη στεναχώρια. Ο ΠΑΟΚ μας δεν τα κατάφερε. Κλείνεσαι στον εαυτό σου». Τέταρτο στάδιο, αποδοχή: Το παίρνεις απόφαση. Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν. Κοιτάς την επόμενη μέρα. Κι αν επιστημονικά, τα τέσσερα στάδια της απώλειας χρειάζονται ένα διάστημα αρκετών μηνών για να ολοκληρωθούν, στην περίπτωση του ΠΑΟΚ δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια. Η διαδικασία πρέπει γίνει τάχιστα. Να είναι ζήτημα ημερών, αν όχι ωρών.
Είναι μάλλον μάταιο να κοιτάμε πάνω από το χυμένο γάλα και να ψάχνουμε το γιατί βρίσκεται στο πάτωμα και όχι στην καρδάρα. Γιατί δηλαδή ο ΠΑΟΚ δεν τα κατάφερε χθες απέναντι στη Σάλκε. Επιγραμματικά, θα μπορούσαμε να σταθούμε στην έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης των παικτών του σε καίρια σημεία του αγώνα, στην απειρία, στην ποιότητα κάποιων μονάδων της Σάλκε, στη μάλλον κακή επινόηση του Στέφενς να χρησιμοποιήσει τον Σαλπιγγίδη στον άξονα, στη μάλλον κίνηση πανικού του Ολλανδού στο 1-2 που έβγαλε Σάλπι και Κλάους για να βάλει τους Νέτσιντ και Ολίσε. Ωραία τα είπαμε, και; Δεν αλλάζει τίποτα…
Η ουσία είναι ότι ο ΠΑΟΚ έχασε μια τεράστια ευκαιρία. Ευκαιρία που δύσκολα θα του ξαναδοθεί τόσο απλόχερα. Πέρασε με δικαστικό τρόπο ένα γύρο και στα πλέι-οφ βρήκε μια Σάλκε σε προβληματική κατάσταση. Με τον προπονητή της ένα βήμα από την έξοδο. Με τους παίκτες της να ψάχνονται. Κι όμως οι ποιότητα μερικών εξ αυτών έφτανε. Όπως θα έφτανε αν είχε ο ΠΑΟΚ κάποιους τέτοιους. Παίκτες δηλαδή που να κάνουν τη διαφορά.
Η άλλη πλευρά του νομίσματος δείχνει πως ο Δικέφαλος ήταν εμφανώς ανέτοιμος αγωνιστικά για να παίξει σε επίπεδο ομίλων. Θα ήταν μάλλον πιο φρόνιμο να πάει βήμα-βήμα για να φτάσει ψηλά. Όταν όμως σου δίνεται μια τέτοια ευκαιρία δε γίνεται να την κλοτσάς. Δε γίνεται να μη στεναχωριέσαι. Όχι όμως και να τα ισοπεδώνεις όλα. Ψηλά το κεφάλι λοιπόν. Ένα όνειρο πέθανε, πολλά άλλα γεννιούνται…
