Βρήκαμε άκρως ενδιαφέρουσα την πλοκή της τελευταίας ημέρας των μεταγραφών στην Αγγλία και σας την παρουσιάζουμε. Για να παίρνουμε γεύση του τι συμβαίνει εκεί που παίζεται το πραγματικό ποδόσφαιρο.
“Οι Αγγλοι το έχουν κάνει πλέον επιστήμη. Η τελευταία μέρα των μεταγραφών είναι για αυτούς ένα μεγάλο πάρτι, ένα τηλεοπτικό γεγονός. Κάτι σαν την τηλεοπτική βραδιά εκλογών στην Ελλάδα και βάλε…
Κάθε χρόνο σε αυτό το πάρτι συμμετέχουν οι περισσότεροι σύλλογοι, οι περισσότεροι προπονητές και όπως κάθε μεγάλο τηλεοπτικό γεγονός παγκοσμίως, έχει “χαμένους” και “νικητές”.
Ενα τέτοιο βράδυ για παράδειγμα απογείωσε τον Σερ Αλεξ και το “ελέγχει τα πάντα στην Αγγλία” σχόλιο που τον συνόδευε. Τότε που όλη η Πρέμιερ Λιγκ φώναζε ότι η μεταγραφή του Μπέρμπατοφ από την Τότεναμ στην Γιουνάιτεντ ήταν εκπρόθεσμη, αλλά πέρασε κανονικά.
Μερικά χρόνια αργότερα η τελευταία νύχτα των μεταγραφών στο νησί είχε τελείως διαφορετική εξέλιξη και φημολογία για τον διάδοχο του Σερ Αλεξ. Ο Μόγιες ήταν ο μεγάλος “χαμένος” της βραδιάς, στις εντυπώσεις φυσικά, γιατί στην ουσία θα αργήσουμε να το μάθουμε και σίγουρα δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε σήμερα.
Ο Μόγες είναι πλέον σε δύσκολη θέση. Η ήττα από την Λίβερπουλ αναζωπύρωσε την συζήτηση για την ικανότητα του να κερδίσει ένα μεγάλο και σημαντικό ματς. Θυμίζουμε ότι ο Μόγες 12 χρόνια δεν έχει νικήσει ποτέ στο “Ανφιλντ”, ενώ με την Μάντσεστερ δεν νίκησε ούτε την Τσέλσι. Αυτό ήταν όμως το… μικρό κακό. Το πρώτο μεγάλο “τσαλάκωμα” στο προφίλ του ο νέος τεχνικός της Γιουνάιτεντ το υπέστη το τελευταίο βράδυ των μεταγραφών. Ο Σκωτσέζος προσπάθησε να κλείσει τρεις συμφωνίες σε μία νύχτα. Αυτή με την Μπιλμπάο καταθέτοντας τη ρήτρα του Αντερ Ερέρα (37 εκατ. ευρώ), αυτή του Κοεντράο (τον οποίο συμφώνησε να πάρει δανεικό από την Ρεάλ) και αυτή του Φελαϊνί τον οποίο ήθελε από την πρώτη στιγμή που πήγε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Τελικά από τις τρεις έκανε μόνο αυτή του Φελαϊνί και μάλιστα την πλήρωσε και… κερατιάτικα. Γιατί αυτό το τελευταίο; Γιατί ενώ ήταν γνωστό ότι ο Μόγιες τον ήθελε από την πρώτη στιγμή και μπορούσε να τον πάρει με 23,5 εκατ. λίρες που ήταν η ρήτρα του μέχρι τις 31 Ιουλίου, τελικά τον πήρε στις 31 Αυγούστου με 27,5 εκατ. λίρες. Οσο για τον Ερέρα (τον έχασε για γραφειοκρατικούς λόγους) και τον Κοεντράο (επειδή επί της ουσίας αποφάσισε να κάνει αργά την κίνησή του και δεν πρόλαβε…)
Η φημολογία λοιπόν που αναπτύχθηκε ήταν σχεδόν τερατώδης γύρω από αυτό το βράδυ του Μόγες. Μέχρι ότι τα έχασε τελείως από την πίεση και το άγχος και ανέλαβε εκτάκτως ο Σερ Αλεξ ακούστηκε, πράγμα που λογικά δεν έχει βάση. Οπως λογικά δεν έχει βάση ότι εμφανίστηκαν στην ισπανική ομοσπονδία τρεις κουστουμαρισμένοι που δήθεν εκπροσωπούσαν τη Γιουνάιτεντ και επί της ουσίας χάλασαν τη μεταγραφή του Ερέρα αφού δεν ήταν άνθρωποι του συλλόγου, αλλά προβοκάτορες, άγνωστο από ποιους βαλτοί… Τα αναφέρω και τα δύο για να αντιληφθείτε την αμφισβήτηση που υπήρξε στο πρόσωπο του Μόγες και την απίθανη παραφιλολογία που υπήρξε, ότι έχασε τον έλεγχο.
Ακόμη μεγαλύτερη ήταν η αμφισβήτηση για το γεγονός ότι δεν μπήκε στην “μάχη” για τον Οζίλ την οποία θα κέρδιζε σίγουρα αν ήθελε. Προτίμησε τον Ερέρα με 37 εκατ. ευρώ, παρά τον Γερμανό που αν δεν είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο για τη θέση πίσω από τον φορ είναι σίγουρα ένας από τους δύο τρεις καλύτερους στη θέση αυτή.
Από την άλλη όλο αυτό μου μοιάζει τελείως υπερβολικό. Ο Μόγες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τη μεταγραφή που είχε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ανάγκη την έκανε και ήταν αυτή του Φελαϊνί. Τον Ερέρα δεν τον πήρε εν τέλει, αλλά νομίζω ότι αν τον είχε κλείσει σήμερα θα δέχονταν κριτική για κίνηση απελπισίας από τη μεριά του και ξόδεμα υπερβολικών χρημάτων για έναν παίκτη που δεν μας έχει δείξει ότι κάνει την διαφορά σε επίπεδο Γιουνάιτεντ και άρα δεν αξίζει 37 εκατ. ευρώ επένδυση.
Οσο δε για την… κατηγορία που του προσάπτουν “γιατί ενώ ήταν διαθέσιμος ο Οζίλ δεν έκανε την κίνηση να τον πάρει”, όλοι όσοι τον καθίζουν στο σκαμνί ξεχνούν κάτι πολύ βασικό. Ο Μόγες κράτησε στη Γιουνάιτεντ τον Ρούνεϊ και ο μόνος τρόπος για να τον χωρέσει στη βασική ενδεκάδα είναι να τον βάλει στη θέση πίσω από τον Φαν Πέρσι. Αν είχε πάρει τον Οζίλ η γκρίνια θα μεγάλωνε γιατί και οι δύο θα έπρεπε να παίζουν στο 80% των ματς πράγμα που δεν μπορούσε να συμβεί. Αντίθετα ο Ερέρα τον οποίο πήγε να πάρει άνετα θα κάθονταν σε αρκετά ματς στον πάγκο, χωρίς φυσικά πρόβλημα.
Ναι ο Μόγες άργησε, ναι ίσως και να έκανε και λάθη, το βασικό ζητούμενο όμως που ήταν η απόκτηση ενός κεντρικού χαφ και εν τέλει αυτό το έλυσε. Και φυσικά δεν ξόδεψε τρελά λεφτά όπως έκανε η Σίτι. Παρά ταύτα επικοινωνιακά έχασε και αυτό ίσως του κοστίσει στο μέλλον και στην επόμενη μεταγραφική περίοδο, ενώ σίγουρα θα αυξήσει και την πίεση προς το πρόσωπό του γενικά. Σε τρεις εβδομάδες θα αντιμετωπίσει την μισητή Μάντσεστερ Σίτι, σε ένα ντέρμπι που θα δούμε και στην Ελλάδα από τον ΟΤΕ ΤV, όπως και όλη την Πρέμιερ Λιγκ άλλωστε και είναι βέβαιο ότι αν και εκεί δεν νικήσει η γκρίνια θα μεγαλώσει…
Αντίθετα με τον Μόγες τις εντυπώσεις τις κέρδισε ο Βενγκέρ και αυτό είχε να συμβεί χρόνια τέτοια μέρα. Τα τελευταία καλοκαίρια η Αρσεναλ και ο Βενγκέρ συνήθως παραχωρούσαν τους καλύτερους παίκτες τους, ενώ οι προσθήκες ήταν είτε μέτριες με εξαίρεση τον Καθόρλα, είτε πανικού, όπως πρόπερσι που σε μία μέρα πήρε Παρκ, Αντρε Σάντος, Μερτεσάκερ και Αρτέτα με σχεδόν 50 εκατ. ευρώ.
Αυτή τη φορά ο Βενγκέρ μπορεί να μην κάλυψε όλες τις τρύπες στο ρόστερ του (δεν κατάφερε να πάρει επιθετικό που το είχε θέσει ως πρώτη προτεραιότητα), αλλά έκανε την καλύτερη μεταγραφή στην Αγγλία για φέτος και ανέβασε στα ύψη τον ενθουσιασμό των φίλων της ομάδας του. Ο Οζίλ είναι ίσως ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο για αυτή την θέση (πίσω από τον φορ) και ο Βενγκέρ τον έπεισε να συνεχίσει στην Αρσεναλ βγάζοντας από το ταμείο 42,5 εκατ. λίρες, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει πρόβλημα να πληρώσει για έναν top class player. Αυτή είναι με πολύ μεγάλη διαφορά η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία της Αρσεναλ, αλλά και η ακριβότερη αγορά Γερμανού ποδοσφαιριστή ever. Είναι επίσης η δεύτερη ακριβότερη αγορά στην Ιστορία της Πρέμιε Λιγκ, μετά από αυτή του Τόρες στην Τσέλσι με 50 εκατ. λίρες.
Η Αρσεναλ δεν έλυσε τα προβλήματά της, αλλά πήρε έναν τεράστιο παίκτη (αυτό φαίνεται και από τις εντυπωσιακές δημόσιες δηλώσεις απογοήτευσης των παικτών της Ρεάλ, με τον Ράμος επί της ουσίας να κάνει κριτική στον Πέρεθ που πούλησε τον Οζίλ, την ημέρα που παρουσίαζε τον Μπέιλ των 100 εκατ. ευρώ) έστειλε μήνυμα ότι επιστρέφει δυνατά στην αγορά και ότι πλέον έχει μεγάλο πορτοφόλι και μπορεί να πάρει έναν πολύ μεγάλο ποδοσφαιριστή. Ο Βενγκέρ σε συνδυασμό και με τη νίκη κόντρα στην… μισητή Τότεναμ, πέρασε από την αμφισβήτηση στην αποθέωση. Και αυτό όμως όπως και με τον Μόγες είναι προσωρινό. Και οι δύο αργότερα θα κριθούν όταν η χρονιά θα καίει και όχι την τελευταία μέρα των μεταγραφών”.
πηγή: gazzetta
