«Στην αρχή σε αγνοούν, μετά γελάνε μαζί σου, μετά σε πολεμάνε, στο τέλος όμως εσύ κερδίζεις», έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι λες και φωτογράφιζε την Σαχτάρ από το Καραγκάντι. Στην αρχή η απόλυτη άγνοια (τι είναι τούτο;), μετά τα αστειάκια για τον… Μπόρατ και τα αμνοερίφια που θυσιάζουν οι Καζάκοι για γούρι πριν από κάθε ματς, μετά… πόλεμος (ειδικά μετά το 0-1), μόνο που στο τέλος ο μεγάλος γκουρού έπεσε έξω. Στο έργο εμφανίστηκε από το πουθενά ο από μηχανής… Σέρβος, ο ΠΑΟΚ γλίτωσε την κατραπακιά, έκρυψε τις ακαθαρσίες κάτω από το χαλάκι και προχωράει. Ολα καλά; Δεν (θα έπρεπε να) είναι έτσι…
Υπάρχει πια ένα μεγάλο δείγμα γραφής για να μπορείς να μιλήσεις με ασφάλεια. Ο ΠΑΟΚ έχει συγκεκριμένες ανορθογραφίες και δείχνει όλο λιγότερο δυσεπίλυτη εξίσωση για τον αντίπαλο.
Το… ευκολάκι σαν συμπέρασμα είναι πως σε 9 επίσημα παιχνίδια έχει κρατήσει μόλις μία φορά το zero πίσω, στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος με την Ξάνθη. Τα νούμερα δεν λένε ψέματα. Στο πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ παράγει 11.5 φάσεις ανά παιχνίδι και δέχεται 9,3 νούμερο τεράστιο αν σκεφτεί κανείς ότι οι αντίπαλοι του ήταν Ξάνθη, Παναιτωλικός, Πανιώνιος και Βέροια. Δεν παράγει αμυντική ασφάλεια, τρώει φάσεις σωρηδόν, μα το πιο ανησυχητικό: τις τρώει με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Σηκώνεται η μπάλα ψηλά; Πρόβλημα, αφού κανείς από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς (Μιγκέλ Βίτορ, Κατσουράνης) δεν ξεπερνά το 1,84.
Ο αντίπαλος παίζει με κόντρες; Καμία ασφάλεια στο αμυντικό τρανζίσιον, αφού ο αμυντικός χαφ (συνήθως Τζιόλης) είναι βαρύς, οι μπακ είναι ψηλά και οι στόπερ (όπως και ο Χακόμπο που μετά το χουνέρι στο πρώτο ματς με την Μέταλιστ δεν βγαίνει ψηλά) δεν φημίζονται για τα σπριντ τους. Τρία εύκολα και σχεδόν χαζά πέναλτι (Μέταλιστ, Πανιώνιος, Σαχτέρ Καραγκάντι) πριν καν βγει ο Σεπτέμβριος μαρτυρούν πανικό σε επίφοβες φάσεις εντός περιοχής.
Ο ΠΑΟΚ επιτρέπει πολλές φάσεις σε ΚΑΘΕ αντίπαλο, δεν μπορεί να ανεβάσει με ασφάλεια ψηλά την πίεση του, αδυνατεί να δημιουργήσει «επαγγελματικές» νίκες χωρίς να λερωθεί στο γήπεδο, ζει 90 λεπτά μες την ταχυπαλμία χωρίς να μπορεί να διαχειριστεί με άνεση την ετικέτα του φαβορί και την πρόθεση των περισσότερων αντιπάλων του να τον περιμένουν με ταμπούρι πίσω. Με δύο κουβέντες; Μας βγάζει την ψυχή…
Μίας και πιάσαμε το ταμπούρι, ας το πάμε ένα βήμα παρακάτω. Ο ΠΑΟΚ προς το παρόν έχει πολύ συγκεκριμένους τρόπους να ξεκλειδώσει άμυνες και οι άσοι από το μανίκι του Στέφενς στερεύουν. Την διαγώνια κίνηση του Στοχ και τα σουτ του εκτός περιοχής τα περιμένουν πια όλοι. Τα φάουλ, κόρνερ, σέντρες με το αριστερό εσωτερικό φάλτσο του Λούκας τις έμαθαν πια και οι πέτρες. Οι πίσω ζώνες δεν συνεισφέρουν ακόμα παραγωγικά, Ο ΠΑΟΚ έχει πολλά βαριά κορμιά στο ρόστερ του, τρέχει μα δεν σπριντάρει σαν ομάδα, αδυνατεί να βγάλει δεκάλεπτα με ρυθμό, υπνωτίζει και υπνωτίζεται, επιλέγει να παίζει ληθαργικά και να στηρίζεται στα εξαιρετικά χτυπήματα (σέντρες, σουτ ή στημένα) που έχουν πολλοί από τους παίκτες του. Ο ΠΑΟΚ είναι ποιοτικός, μα όχι αθλητικός. Και το ποδόσφαιρο είναι άθλημα.
Η Σαχτάρ Καραγκάντι δεν ήταν κακή ομάδα. Ηταν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΚΗ ομάδα. Αδιαφορώ για το τι έκανε με την Σέλτικ, για το μπάτζετ της, τις φιλοδοξίες της, τα αμνοερίφια που θυσίασε. Με αυτά που έδειξε στην «Τούμπα» θα έπρεπε να είναι από τις ομάδες που τρώνε τρία από το ημίχρονο και λένε και… σπασίμπα. Αν η μπάλα είχε στόμα θα τους είχε σιχτιρίσει πολλάκις για τα καρούμπαλα που της έκαναν με τις άτσαλες κλωτσιές τους.
Το σουλούπι των περισσοτέρων (ψηλοί και νταβραντισμένοι) ήταν για άλλο άθλημα. Τι έκαναν οι Καζάκοι; Τα αυτονόητα. Έπαιξαν ένα απλό, απλοϊκότατο τακτικά 4-4-2, έσπασαν τον ρυθμό, είχαν ένα αξιοπρεπές passing game (αν είχαν την στοιχειώδη τεχνική θα έβγαζαν πολλά περισσότερα τετ-α-τετ) και έβγαιναν πρώτοι στις γιόμες. Τι έκανε ο ΠΑΟΚ; Ξεκίνησε βγάζοντας 5-6 φάσεις στο πρώτο τέταρτο, μετά την έπεσε για ύπνο πιστεύοντας ότι έχει να κάνει με… ξυλοκόπους και ξύπνησε κάθιδρος όταν έμεινε πίσω στο σκορ από το πέναλτι που προήλθε από βουτιά Μπίμη – Συρανίδη.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την ψυχή των παικτών που γύρισε το ματς, για απονομή δικαιοσύνης, για νοοτροπία νικητή, για ξεκίνημα με το δεξί και άλλα τέτοια.
Στην πραγματικότητα ο ΠΑΟΚ κέρδισε, διότι οι Καζάκοι δεν καθάρισαν δύο απλές, για το μπόι των αμυντικών της, σέντρες. Ούτε ορθολογικά επιτέθηκε, ούτε τον αντίπαλο έπιασε από τα μαλλιά, ούτε τον σφυροκόπησε, ούτε άρεσε, ούτε γοήτευσε.
Χρειάστηκαν ηρωηλίκια από τις δύο… γεροντάρες που ήρθαν από τον πάγκο (Λίνο, Βούκιτς) για να έρθει μία νίκη που πιθανώς ο Δικέφαλος και να μην άξιζε, αλλά φαίνεται πως κάποιος εκεί πάνω ήθελε να πατσίσει για το πάθημα με την Σάλκε: «Από ψηλά βλέπεις καλύτερα», είπε λίγο αργότερα ο Χουμπ Στέφενς, που είδε το ματς από τα επίσημα. Σωστό, αρκεί τα ύψη (η κορυφή στον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ και η δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα) να μην τον κάνουν να πιστεύει ότι όλα πάνε καλά…
