Μπορεί να ήταν Λονδρέζος και να γεννήθηκε όταν ο ΠΑΟΚ δεν ήταν καν ιδέα, όμως αν ζούσε στις μέρες μας θα ήταν Παοκτσάκι. Μπορεί να ‘χε και διαρκείας. Με 90 λεπτά ΠΑΟΚ την εβδομάδα (άντε 180) δεν θα ξέμενε ποτέ από υλικό και ιδέες για θρίλερ.
Αφού το έργο στο Αλκμααρ είχε πάλι happy-end παίρνει για λίγο χαβαλέ. Τώρα που ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον κρέμασε την… τσίχλα του δεν υπάρχει πια Fergie-time. Μετά από δύο γκολ στις καθυστερήσεις που έδωσαν βαθμό (ή βαθμούς) στις δύο πρώτες αγωνιστικές του Γιουρόπα Λιγκ, μήπως υπάρχει πια… Στέφενς-time;
Κι αφού πιάσαμε τον Ολλανδό, ας αποθεώσουμε το αετίσιο μάτι του. Είναι το πέμπτο σερί ματς (Καραγκάντι, Πλατανιάς, Καρδίτσα, ΟΦΗ, Αλκμααρ) που σκοράρει παίκτης που έχει βάλει ως αλλαγή! Ναι, αλλά με τους πρώτους 11 τι γίνεται; Γιατί πάντα αυτοί που ΔΕΝ παίζουν είναι πάντα οι καλύτεροι; Διότι, μια του κλέφτη (Βούκιτς), δυο του κλέφτη (Σάλπι) δεν θα είναι πάντα του Αγίου ΠΑΟΚ ανήμερα.
Είναι οξύμωρο να… μιρλιάζει κάποιος μετά από ισοπαλία επί ολλανδικού εδάφους, απέναντι σε μία ομάδα που παίζει σε ανώτερο πρωτάθλημα και η οποία έχει μπάτζετ (28 εκατομμύρια ευρώ) ανάλογο του δικού σου. Ελα, όμως που η τελευταία εικόνα της Αλκμααρ είναι να συνωμοτεί με τους Θεούς του ποδοσφαίρου ώστε να γλιτώσει το 0-3 από τον Ατρόμητο και να περάσει ασθμαίνοντας στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ;
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο όμιλος του ΠΑΟΚ είναι τόσο βατός που σχεδόν δημιουργεί υποχρέωση πρωτιάς, ώστε να αποφευχθεί στην επόμενη φάση κλήρωση με κάποιο θηρίο που θα έρθει από το Τσάμπιονς Λιγκ. Ας ξαναείμαστε ειλικρινείς. Αυτή η Αλκμααρ είναι μία… γιαλαντζί ολλανδική ομάδα, που δεν σέβεται τους απαράβατους νόμους: «δεν πουλάμε μπάλα, δεν την σηκώνουμε επουδενί από το έδαφος», χωρίς αστέρια, χωρίς καμία τρομερή ποιότητα, χωρίς καυτή έδρα, χωρίς τίποτα τακτικές δυσκολίες στην ανάγνωση, μία ομάδα, όσα φάμε κι όσα βάλουμε.
Και τι έκανε ο ΠΑΟΚ για όλα αυτά; Εμφάνισε για πολλοστή φορά τις ίδιες παθογένειες. Επέτρεψε (ειδικά στην επανάληψη) τρελό ρυθμό που βόλεψε τους Ολλανδούς και ξεχαρβάλωσε τις γραμμές του. Έδωσε στο πιάτο δύο κλασικές ευκαιρίες (μία από λάθος επιστροφή του Βίτορ και μία από πούλημα της μπάλας από τον Χακόμπο), επέτρεψε στον αντίπαλο 16 τελικές προσπάθειες, είχε για πολλοστή φορά ανάπτυξη χελώνας και θυμήθηκε να ανέβει μέτρα και να βγει από το καβούκι του (όπως και στην Κρήτη) μόλις έμεινε πίσω στο σκορ και ένιωσε να φλερτάρει με το μοιραίο.
Ο ορθολογιστής θα πει ότι το… πονταλάκι είναι σούπερ, ειδικά με την ισοπαλία στο άλλο ματς του ομίλου. Ο σημειολόγος θα εντυπωσιαστεί από το γεγονός πως στα τελευταία του 19 ευρωπαϊκά ταξίδια (από την εποχή Σάντος και μετά) ο ΠΑΟΚ έχει χτίσει ατσάλινο ευρωπαϊκό μέταλλο, αφού έχει χάσει σε μόλις δύο και έχει 6 νίκες και 11 ισοπαλίες! Ο απαιτητικός όμως θα γκρινιάξει. Πόσο βελτιώνεται ο ΠΑΟΚ από παιχνίδι σε παιχνίδι; Ελάχιστα. Σε πόσα ματς ο ΠΑΟΚ επέβαλλε τον δικό του ρυθμό, τα δικά του μέτρα στο γήπεδο, το δικό του στυλ; Σε ελάχιστα. Πλην του Στέλιου Κίτσιου, πόσοι παίκτες του έχουν ανοδικό πράσινο βελάκι στην φόρμα τους; Ελάχιστοι. Πλην των στημένων φάσεων, πόσους τρόπους δημιουργίας φάσεων έχει ο ΠΑΟΚ; Λίγους. Χρήσιμος ο πόντος στην Ολλανδία, μα απείρως πιο χρήσιμες οι απαντήσεις σε αυτά τα «γιατί».
Κάποια στιγμή οι από μηχανής Θεοί θα εκλείψουν. Καλή η νοοτροπία που έχει περάσει ο Στέφενς «παίζουμε ως το τελευταίο δευτερόλεπτο», μα το θέμα είναι κάποια στιγμή ο ΠΑΟΚ να χρησιμοποιεί αυτά τα δευτερόλεπτα για να αλλάζει στο ρελαντί πασούλες, περιμένοντας ως άνετος νικητής το τελευταίο σφύριγμα, παρά να τρέχει και να μην φτάνει. Παοκτσάκι ο Χίτσκοκ, μα άλλες ταινίες αποκλείεται να βγάλει από εκεί που είναι…
