Για έξι αετόπουλα (Χαράλαμπος Ζαπουνίδης, Δημήτριος Ανδρεαδάκης, Χριστίνα Τζιόβα, Αναστάσιος Θέμελης, Γεώργιος Γκανάτσιος και Κυριάκος Λαζαρίδης) το νήμα της ζωής τους κόπηκε το ξημέρωμα της 4ης Οκτωβρίου του 1999.
Μία αποφράδα ημερομηνία που έχει στιγματίσει την οικογένεια του ΠΑΟΚ, η οποία δεν ξεχνά τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους στο δρόμο για να βρεθούν στο πλευρό της αγαπημένης τους ομάδας και τιμά τη μνήμη τους.
Στο μοιραία πούλμαν που είχε το δυστύχημα επέβαιναν όμως και αρκετοί ακόμη φίλοι του ΠΑΟΚ, οι οποίοι γλίτωσαν τα χειρότερα βγαίνοντας ζωντανοί από τα συντρίμμια.
Οι περισσότεροι ήταν συνδεσμίτες από τον ΣΦ ΠΑΟΚ Κορδελιού, αλλά υπήρχαν και άλλοι ΠΑΟΚτσήδες που συμμετείχαν σε εκείνη την εκδρομή στο ίδιο διώροφο λεωφορείο.
Μεταξύ αυτών και ο Πέτρος Καρύδας, ο οποίος τον τελευταίο χρόνο εργάζεται στην μπουτίκ του ΠΑΟΚ στην Τούμπα.
«Έχω υπηρετήσει τον ΠΑΟΚ από διάφορα πόστα τόσα χρόνια και πάντα είμαι κοντά στην αγαπημένη μου ομάδα. Ως οπαδός, ως παίκτης των ακαδημιών και πλέον ως υπάλληλος. Λίγο έλειψε να πληρώσω κι εγώ την αγάπη μου για τον ΠΑΟΚ με τη ζωή μου, αλλά στάθηκα τυχερός αντίθετα με τα έξι αδέρφια μας που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη και τον Μπάμπη τον Τσολακίδη που έχασε το πόδι του… Εκείνο το ξημέρωμα σίγουρα έχει στιγματίσει τις ζωές όλων όσων ήμασταν στο μοιραίο πούλμαν», επισήμανε.
Πως βρέθηκε σε εκείνο το πούλμαν;
«Εγώ ήμουν γραμμένος στο σύνδεσμο της Νεάπολης. Επειδή δούλευα σερβιτόρος μπήκα στην εκδρομή την τελευταία στιγμή. Η Νεάπολη δεν είχε άλλες θέσεις στο λεωφορείο της. Με παρέπεμψαν στο πούλμαν ων Μακεδόνων και από εκεί επειδή ήταν και εκείνο κομπλέ, με έστειλαν στο Κορδελιό και μπήκα στο πούλμαν του, που ήταν το μόνο που είχε διαθέσιμες θέσεις, επειδή μάλλον ήταν και διώροφο. Οι συνδεσμίτες πάντως δεν ήθελαν το διώροφο για διάφορους λόγους.
«Φύγαμε ξημερώματα Κυριακής από Θεσσαλονίκη, φτάσαμε Κηφισιά, από εκεί πήραμε τον ηλεκτρικό και φτάσαμε στο ΟΑΚΑ για το ματς. Πήραμε το «Χ» με τον Παναθηναϊκό και ήμασταν πάνω από 3.000 ΠΑΟΚτσήδες στην κερκίδα. Υπήρχε ευφορία στον κόσμο, ήμασταν ενθουσιασμένοι και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε».
ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ
«Το ταξίδι της επιστροφής ξεκίνησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
Εγώ ήμουν στον πάνω όροφο μαζί με έναν φίλο μου και καθόμασταν ακριβώς πάνω από τις σκάλες. Την ώρα που έγινε το δυστύχημα, πολύς κόσμος κοιμόνταν. Οι περισσότεροι. Εγώ από την υπερένταση ήμουν ξύπνιος και είδα όλο το σκηνικό.
Λίγο πριν τις 5 τα ξημερώματα στη στροφή στα Τέμπη εκεί που βρίσκεται σήμερα το μνημείο, λόγω υπερβολικής ταχύτητα το λεωφορείο δεν έστριψε σωστά, μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, συγκρούστηκε με το επερχόμενο φορτηγάκι και βγήκαμε από τον δρόμο πέφτοντας στο χαντάκι. Αυτό το χαντάκι ήταν 50 μέτρα από τις γραμμές του τρένου και αν φεύγαμε λίγο παραπέρα μπορεί να σημειώνονταν και δεύτερη τραγωδία! Ίσως ακόμη μεγαλύτερη! Λίγο μετά το δυστύχημα πέρασε και τρένο!
Το σοκ ήταν πολύ μεγάλο σοκ. Όλοι προσπαθούσαμε να βγούμε, να απεγκλωβιστούμε και να διαπιστώσουμε αν ζούμε ή όχι. Βγήκα από το πίσω τζάμι μπουσουλώντας. Με βοήθησε να βγω ο φίλος μου μαζί με τον οποίο πήγαμε στην εκδρομή. Ήταν σκοτάδι, δεν βλέπαμε καλά καλά ούτε τους εαυτούς μας και εκεί άρχισαν όλοι όσοι δεν είχαν πάθει μεγάλη ζημιά να βοηθούν τους υπόλοιπους. Ακόμη δεν είχαμε εικόνα αν υπήρχαν νεκροί και πόσοι ήταν πιο σοβαρά τραυματίες.
Ακολούθησε η διακομιδή μας σε νοσοκομεία της Λάρισας και εκεί όσοι είχαμε επιζήσει μάθαμε τα σοκαριστικά νέα για τους νεκρούς! Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε.
Οι σκηνές στο νοσοκομείο δεν περιγράφονται… Ήταν η πιο μαύρη μέρα που έχω ζήσει στον ΠΑΟΚ.
Εγώ είχα κτυπήσει σοβαρά τη μέση και τα πλευρά μου. Έμεινα στο νοσοκομείο στη Λάρισα 2 μέρες και μετά άλλες περίπου 20 μέρες στο Παπανικολάου.
Κάθε χρόνο πηγαίνω στο μνημόσυνο στα Τέμπη για να τιμήσω τη μνήμη των παιδιών μαζί τα οποία είχα κάνει εκείνη την εκδρομή.
Προσωπικά γνώριζα μόνο δύο από τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους, αλλά η θλίψη είναι η ίδια για όλους που έφυγαν με αυτόν τον τραγικό τρόπο.
Δύο από τα παιδιά που συγχωρέθηκαν κάθονταν στο πούλμαν στις απέναντι θέσεις από εμένα! Μας χώριζε μόνο ο διάδρομος.
Παρά το ότι έγινε, δεν σταμάτησα τις εκδρομές με τον ΠΑΟΚ. Όποτε μπορούσα ήμουν στο πλευρό της ομάδας. ΄
Και είμαι σίγουρος ότι και τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη ήταν και είναι πάντα μαζί μας…»
