Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΟΚ, Θανάσης Ακριβόπουλος, μίλησε στον ραδιοφωνικό σταθμό Arena για τις στιγμές που έζησε και εκείνος την θλιβερή εκείνη μέρα της τραγωδίας στα Τέμπη.
Αναλυτικά όσα είπε:
«Για μένα είναι σαν χθες το γεγονός κάθε χρόνο που το θυμόμαστε. Είχα το δυσάρεστο καθήκον να εκπροσωπήσω την ΠΑΕ και να ανακοινώσω εγώ στους δημοσιογράφους, τον κόσμο και να παραστώ στις κηδείες των πέντε από τα έξι «αετόπουλα». Ήταν η πιο «μαύρη» μέρα του ΠΑΟΚ. Ήταν μετά από μια μεγάλη χαρά. Από ένα παιχνίδι που κερδίσαμε και ήμασταν πανευτυχείς σαν ΠΑΟΚτσίδες. Μας έδινε ελπίδες για πολλά και υπήρχε ενθουσιασμός στον κόσμο και ήρθε αυτό το συμβάν που δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε ποτέ. Να θυμόμαστε αυτό το τραγικό συμβάν για να μην ξανασυμβεί. Ήταν εφιαλτικές στιγμές», είπε αρχικά.
Για τον Μπάμπη Τσολακίδης που έχασε το πόδι του και πρόσφατα βρέθηκε λύση για το πρόβλημά τους: «Η ΠΑΕ στάθηκε κοντά στην οικογένεια του. και με γιατρούς και με ότι μπορούσε να κάνει. Να είναι καλά το παλικάρι».
Συνέχισε λέγοντας: «Ήμουν στην Αθήνα. Με ξύπνησαν τα ξημερώματα. Σηκώθηκα και έφυγα αμέσως για Θεσσαλονίκη γιατί κάποιος έπρεπε να ενημερώσει τους δημοσιογράφους και τον κόσμο. Οι στιγμές ήταν φοβερές… Κάπως έτσι μοιράστηκε η δουλειά. Κάποιοι πήγαν στα Τέμπη όπως ο Σταύρος ο Καλαφάτης και άλλα παιδιά, εγώ γύρισα στα γραφεία της ΠΑΕ για να ενημερώσω επίσημα. Ήταν πολλά… Η συνεργασία με την αστυνομία, να προετοιμαστεί η κηδεία των παιδιών, να βοηθήσουμε τις οικογένειες, να τις παρηγορήσουμε… Ήταν ένα δύσκολο πρωινό».
Για την βοήθεια προς τις οικογένειες των παιδιών: «Ήρθαν πολλοί στην ΠΑΕ και πήγαμε και εμείς στα σπίτια τους. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ… Η παρουσία μου σε αυτά τα σπίτια. Ας μην το ζήσει άνθρωπος αυτό. Η μάνα και ο πατέρας θέλει εκείνη τη στιγμή ένα χέρι να σφίξει… Ένα χέρι να αισθανθεί στον ώμο του… Εκείνες οι ώρες ήταν πραγματικά πάρα πολύ δύσκολες. Εγώ θυμάμαι τη μάνα ενός από τα παιδιά που δεν έβγαλε μιλιά όσο ήμουν εκεί. Είχε ένα βουβό κλάμα. Δεν περιγράφεται αυτό το πράγμα που έγινε… Ήταν η στιγμή της συνειδητοποίησης, που λες δεν μπορεί να έγινε αυτό το πράγμα».
