Είναι γραφτό του γηπέδου σκέφτηκε…
20.000 άνθρωποι με ασπρόμαυρα κασκόλ και ασπρόμαυρα συναισθήματα, τραγουδούν και φωνάζουν. Ένας από αυτούς και αυτός. Άλλοι τόσοι οι αντίπαλοι στην απέναντι κερκίδα. Αλλά ποιος νοιάζεται για αυτούς; Ούτε που ακούγονται. 41.000 χωράει το στάδιο που χτίστηκε επίσης για ασπρόμαυρη ομάδα…
Δεν το πιστεύει ότι βρίσκεται εκεί. Δίνει σφαλιάρες στον εαυτό του για να ξυπνήσει αλλά… δεν ξυπνάει! Δεν ξυπνάει επειδή είναι ήδη ξύπνιος ή επειδή ονειρεύεται βαθιά; Δεν έχει καταλάβει. Κοιτάει τον ηλεκτρονικό πίνακα απέναντι του : “Europa League Final 14 Μay 2014”. Kοιτάει ξανά καλύτερα στην θέση του τυπικά γηπεδούχου γράφει “PAOK”. Μα είναι ποτέ δυνατόν; Αποκλείεται όνειρο βλέπει.
Κι όμως θυμάται σαν χθες τον “τραγικό” αποκλεισμό από το Champions League με τη Σάλκε (βάλτο ρε Στοχ αγόρι μου!), τις νίκες στον όμιλο με Σαχτέρ και Μακάμπι στη Τούμπα. Την ισοπαλία στο Αλκμααρ. Τις προκρίσεις στους “32”, στους “16”, στους “8”, στα ημιτελικά! Αρα πως να είναι όνειρο…;
Το Τορίνο είχε “παραδοθεί” στους χιλιάδες οπαδούς του ΠΑΟΚ. Ασπρόμαυρα έβλεπες παντού. Πλέον στο γήπεδο έχει στηθεί ένα τρελό πάρτι. Ο ΠΑΟΚ και να χάσει αυτον τον τελικό είναι σαν να έχει κερδίσει. Όλη η Ευρώπη βλέπει αυτό το ματς σήμερα και έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα από τις εκδηλώσεις των οπαδών του. Πίσω στη πατρίδα. Τη Θεσσαλονίκη, την Μακεδόνία, την Αθήνα, την Κρήτη, την Ελλάδα δεν κινείται τίποτα. Όλοι μπροστά στην οθόνη. Το απίστευτο, έγινε πιστευτό!
Κάποιοι δεν ήρθαν σε αυτό το ραντεβού; Ποιοι; Μα φυσικά αυτοί που δεν ονειρεύονται. Αυτοί που έχουν μετατρέψει την αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ σε σχέση “δίνω-παίρνω”. Σε ψυχρούς αριθμούς, “παγωμένα” χαμόγελα”. Αυτοί που τις Τρίτες και τις Τετάρτες αντί να μετρούν τις ώρες για να έρθει η Πέμπτη, “θαύμαζαν” τον ΟΣΦΠ που πήρε ισοπαλία από τη Μπενφίκα και “γκρίνιαζαν” για τον Δικέφαλο ξεχνώντας φυσικά ότι η δική τους ομάδα έχει κερδίσει εκεί. Ξεχνώντας πως η ομάδα που τολμούσαν να συγκρίνουν “έσφαζε” προκλητικά για 20 χρόνια τους πάντες και τα υπόλοιπα έτη συνεχίζει να το κάνει όπου χρειάζεται και αυτό που κατάφερε παρά τα συνεχόμενα εκατομμύρια του Champions League είναι να πανηγυρίζει που πέτυχε ένα όμορφο γκολ στο 4-1 εις βάρος της.
Ούτε αυτοί που έρχονται Τούμπα όταν δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν ήταν εκεί. Σε αυτό το ραντεβού έλειψαν και άλλοι. Αυτοί που για προσωπικό συμφέρον έβαλαν και βάζουν κατά καιρούς άτομα πάνω από την ομάδα. Που στήριξαν και στηρίζουν τον κάθε περαστικό από τον ΠΑΟΚ για προσωπικό όφελος και εις βάρος του… Δεν ήταν κανένας από αυτούς εκεί. Διότι αυτοί μπορεί να… μοιράζουν επίσης όνειρα αλλά στο τέλος γίνονται εφιάλτες…
Δεν ήταν κανένας από όλους αυτούς σε αυτό το ραντεβού! Έμειναν “καρφιτσωμένοι” μαζί με τα ποστ τους σε κάποιο τοίχο του facebook να βγάζουν χολή για το κάθετι. Χάθηκαν σε κάποιο καθοδηγούμενο άρθρο μέσα στη μιζέρια και την δυστυχία τους. Ξέχασαν πως είναι να ονειρεύσαι. Φοβούνται μην τους πει κανείς μαλάκες γιατί πλέον όποιος ονειρεύται είναι μαλάκας άρα όλα μένουν “παγωμένα”, “ακίνητα” μιας και κανείς δεν έχει όνειρο που θέλει να κάνει πραγματικότητα.
Αυτός πάντως δεν ξύπνησε ποτέ. Πανηγύρισε το γκολ του Κατσουράνη στο 62′ και αυτό του Στοχ στο 87΄. Τρελάθηκε όταν είδε τον Πάμπλο Γκαρσία να σηκώνει τη κούπα στο “στάδιο της Γιουβέντους” και χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες να λιποθυμούν από ευτυχία.
Πίσω στο σπίτι, ο επίσης άνεργος αδερφός του πήγε να τον ξυπνήσει. Επρεπε να σηκωθεί για πάει στην εφορία να ζητήσει διακανονισμό των οφειλών και στη συνέχεια στον ΟΑΕΔ για να βγάλει νέα κάρτα ανεργίας. Είχε ήδη αργήσει!
“Μην το κάνεις. Αφησε τον να ονειρεύεται. Μόνο αυτό μας έχει μείνει…”, ακούστηκε η φωνή της μητέρας του…
