Όλοι, μα όλοι, θυμούνται την Άρσεναλ, το… Zisis the end και την πρόκριση στο «Χάιμπουρι». Πόσοι όμως θυμούνται τι είχε γίνει στον προηγούμενο γύρο; Σχεδόν κανείς. Και τότε από τιμωρία ερχόταν ο ΠΑΟΚ. Εξοντωτική. Αληθινή εξορία. Είχαν περάσει 5 και κάτι χρόνια από εκείνη την αποφράδα νύχτα της Παρί Σεν Ζερμέν και ο Δικέφαλος φορούσε ξανά ευρωπαϊκό κουστούμι. Είχε ξεχάσει πως ήταν, του ερχόταν λιγάκι άβολο. Παραμονή Δεκαπενταύγουστου και το γήπεδο… πίτα, απέναντι σε κάτι πατριωτάκια του Μίροσλαβ Στοχ και μία ομάδα που για να την πεις σωστά πάθαινες θλάση… γλώσσας (Σπάρτακ Τρνάβα).
Ο ΠΑΟΚ μπήκε στο γήπεδο σαν καμάκι που πίστευε ότι θα ρίξει την… Σλοβάκα τουρίστρια με ένα νεύμα. Έλα όμως, που είχε ξεχάσει το σπορ. Πριν βγει το ημίωρο, ο σβέρκος είχε γίνει κόκκινος. Κάποιος απίθανος Ουϊλάκι και ένας Λούχοβι έχουν κάνει το 0-3 και η ερώτηση ήταν: Πόσα χρόνια θα είναι η επόμενη τιμωρία από την ΟΥΕΦΑ από το «ντου» που (νομοτελειακά) έρχεται;
Ο Αγγελος στον πάγκο έχει γίνει… μελιτζανί και τα κάνει όλα ρημαδιό. Πριν βγει το ημίχρονο κάνει δύο αλλαγές (Τουρσουνίδης, Βελλής αντί Ζαφειρίου και Βρύζα) και το τρικ πιάνει. Ο Ζαγοράκης μειώνει με πέναλτι, ο Μαραγκός βάζει δύο γκολ μπαμ-μπαμ και στην ανάπαυλα το σκορ έχει ήδη γίνει 3-3! Είναι η πρώτη φορά (ας με διορθώσουν οι έχοντες καλύτερη μνήμη) που η «Τούμπα» σείεται από το σύνθημα: «Μη σταματάς Δικέφαλε». Το νερό έχει μπει στο αυλάκι. Ο ΠΑΟΚ ξαναβρίσκει τα… γράδα του στην επανάληψη, κάνει ότι θέλει στο γήπεδο και εκείνο το 5-3 αποτελεί σημείο αναφοράς για την επιστροφή στον πολιτισμό.
Σαν πολλές συμπτώσεις δεν μαζεύτηκαν με εκείνο το αλησμόνητο βράδυ; Και τώρα ο ΠΑΟΚ από τιμωρία έδρας επέστρεφε. Και τώρα μπήκε στο γήπεδο με μυτούλα ψηλά και στυλ: «έλα μωρέ τώρα που παίζουν μπάλα και στο Ισραήλ;». Πριν καν ιδρώσουν οι φανέλες η Μακάμπι Χάιφα είχε κάνει το 0-2 και άγγιξε και το τρίτο όταν το σουτ του Γκόλασα «ξύρισε» το δοκάρι του Χακόμπο. Τα πρώτα σφυρίγματα είχαν αρχίσει να ψιλοακούγονται. Κι όμως, at the end of the day (που λένε και στο χωριό μου) ο ΠΑΟΚ βγήκε ενισχυμένος, νικητής, ανατροπέας, ψυχάρα, πρωτοπόρος στον όμιλο του, με το ενάμιση πόδι στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ.
Αυτός ο ΠΑΟΚ πάντα βρίσκει τον τρόπο να δημιουργεί καρτ-ποστάλ που μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό, από ματς που ακούγονται αδιάφορα και διεκπεραιωτικά. Λέτε να έρθει τρίτη η Άρσεναλ στον όμιλο της στο Τσάμπιονς Λιγκ, να «υποβιβαστεί» στο Γιουρόπα και ο Αρσέν να ξανάρθει στην «Τούμπα»;
Ο ΠΑΟΚ ποτέ δεν σε αφήνει να πλήξεις. Σου βρίσκει αφορμή να γκρινιάξεις, όταν πετυχαίνει κάτι που για άλλους φαντάζει αδύνατο. Σε κάνει να ελπίζεις, όταν όλα μοιάζουν ακατόρθωτα. Κάπως έτσι δεν βγήκε και το… «ΠΑΟΚ, είσαι»;
Είναι κακό που ο Στοχ πήρε δύο πέναλτι και τα έχασε; Όχι. Γίνεται. Θα ξαναγίνει. Το καλό είναι πως ο Σλοβάκος δεν λύγισε να πάρει ξανά την ευθύνη και πως οι συμπαίκτες του τον εμπιστεύτηκαν. Έτσι δημιουργούνται ηγέτες. Το κακό είναι που ο Στοχ συχνά λουφάρει αμυντικά, τώρα τελευταία κυνηγά το δύσκολο, το εξεζητημένο, το κάτι παραπάνω. Το κρύο ντους των δύο χαμένων πέναλτι θα τον συνεφέρει.
Είναι κακό που ο ΠΑΟΚ σκοράρει σχεδόν αποκλειστικά με στημένα; Όχι. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο μιλάμε για υπερ-όπλο. Τα καλά χτυπήματα στημένων είναι ευλογία. Ο ΠΑΟΚ βρίσκει εύκολα γκολ ακόμα και όταν δεν παράγει φάσεις, δημιουργεί φόβο στον αντίπαλο που το σκέφτεται πια διπλά να του παραχωρήσει φάουλ ή έστω κόρνερ. Το ανησυχητικό είναι πως δεν δημιουργεί αυτοματοποιημένες φάσεις σε ροή ματς, πως δεν απειλεί ποτέ κάθετα από τον άξονα, πως δεν σουτάρει αρκετά εκτός περιοχής, πως ξοδεύει πολύ ματς σε κάθε… ματς μέχρι να πάρει μπρος.
Είναι κακό που ο ΠΑΟΚ αρχίζει να παίρνει βαθμούς από τον τερματοφύλακα του; Αλίμονο. Ο Χακόμπο είναι σε καλό φεγγάρι, έχει σημαντικές αποκρούσεις σε σερί ματς, μα το έμπειρο μάτι βλέπει κάτι άλλο. Μετά από την έξοδο που στοίχισε γκολ με την Μέταλιστ φοβάται να βγει στο σωστό timing, δύο φορές στο τέλος (στην φάση του πέναλτι με τον ΠΑΟ και μία φάση στο τέλος με την Μακάμπι) φοβάται να βάλει γερά την λαβή του και να καπακώσει την μπάλα, επιτρέποντας στους επιθετικούς να φτιάξουν καθαρή φάση.
Είναι κακό που ο Στέφενς έχει αφήσει στην άκρη το rotation και εμπιστεύεται αποκλειστικά ένα κλειστό πυρήνα περίπου 16 παικτών; Το αποτέλεσμα λέει πως όχι. Την φοβία την απέκτησε από το ματς με τον Παναιτωλικό όπου έβαλε βασικούς Λόπεθ, Σκόνδρα, Ολίσε, Νέτσιντ και την πάτησε. Με 7 πόντους στο Γιουρόπα Λιγκ, ο Ολλανδός έχει πια την βαθμολογική άνεση να χρησιμοποιήσει τα κολλητά ευρωπαϊκά ταξίδια σε Χάιφα και Αστάνα για να δώσει ευκαιρίες και να εντάξει κι άλλους παίκτες στον βασικό κορμό, αφού μία προσεκτική ματιά στο πρόγραμμα λέει πως έπονται ματς με Ολυμπιακό και πονηρό ταξίδι στα Γιάννενα.
Ανορθογραφίες στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ; Αρκετές, ακόμα. Πώς να ψέξεις όμως μία ομάδα με 6-1-1 στο πρωτάθλημα και 2-1-0 στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ; Προς το παρόν… μη σταματάς Δικέφαλε.
Σε πρώτη φάση να κερδίζεις επαγγελματικά, από συνήθεια, επειδή ο αντίπαλος θα θεωρεί χαμένο το ματς μαζί σου. Μόνο οι νίκες σφυρηλατούν την νοοτροπία που πρέπει να αποκτήσει ο ΠΑΟΚ αν θέλει να φτάσει εκεί που θέλει. Ο πραγματιστής Στέφενς το ξέρει καλά αυτό. Καλύτερα από όλους μας…
