Ποδόσφαιρο και περηφάνια. Πρωταθλητισμός και ηθική. Οικονομική αυτάρκεια και αξιοπρέπεια. Πώς μπορούν να συμβαδίσουν ζευγαρωτά οι έννοιες μεταξύ τους και πόσο όλο αυτό έχει επηρεάσει την οικογένεια του ΠΑΟΚ; Ως που μπορούν να φτάσουν οι αναστολές του κόσμου και των διοικήσεων. Που είναι η κόκκινη γραμμή;
Τους τελευταίους μήνες έχουν διαδραματιστεί εντός συνόρων του Δικεφάλου δυο διαφορετικές ιστορίες που δίχασαν εξίσου ενώ σε καμία από τις δυο δεν υπήρξε ακόμα μια ξεκάθαρη απάντηση, μια ορθολογική στάση. Άλλοι κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, κάποιοι αντιδρούν, κάποιοι ακολουθούν το πλήθος. Συντονισμένη διαχείριση και αντιμετώπιση όμως δεν είδαμε ακόμα…
Πρώτη, και μάλλον πιο σημαντική, είναι η ιστορία του “Ελληνικού χρυσού”. Δεν είμαι ειδήμονας ούτε θα προσπαθήσω να το παίξω. Δεν μπορώ να έχω εμπεριστατωμένη και σαφή άποψη για το τι γίνεται στις περιπτώσεις εξορύξεις χρυσού. Μετά από μια πρόχειρη έρευνα, μελέτη κειμένων επίσημων φορέων, παρακολούθηση βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και αναλόγων περιπτώσεων στο εξωτερικό, τείνω με την άποψη των ανθρώπων της Ιερισσού. Όπως όλα δείχνουν, μια τέτοια διαδικασία καταστρέφει το περιβάλλον και θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των ανθρώπων που ζουν εκεί. Μέχρι εδώ καλά. Η εν λόγω εταιρία θέλοντας να “γλυκάνει” τις συνειδήσεις επιχείρησε αρχικά να μπει ως βασικός χορηγός στην ΠΑΕ. Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν άμεσες και καταλυτικές. Τίποτα δεν προχώρησε. Αφού χτύπησε κι άλλες πόρτες, έφτασε στο τμήμα βόλεϊ του ΠΑΟΚ. Εκεί, το έδαφος ήταν πρόσφορο. Τα 200.000 ευρώ ήρθαν ως μάννα εξ ουρανού, όχι φυσικά για να ενισχύσει το συγκεκριμένο τμήμα αλλά για να καλύψει ανάγκες ολόκληρου του ερασιτέχνη που τα φέρνει πέρα δύσκολα μετά την -ασύμφορη για αυτόν- συμφωνία με τον Ιβάν Σαββίδη. Η “παχιά” επιταγή εξαργυρωθεί, η ομάδα βόλεϊ έχει βάλει τη σχετική διαφήμιση στη φανέλα αλλά σχεδόν κανένας δεν ασχολείται. Άνθρωποι που δούλευαν στην ομάδα παραιτήθηκαν από τη θέση τους για αυτόν το λόγο αλλά αυτί δεν ίδρωσε. Μήπως μια διαφήμιση στο βόλεϊ είναι ποιο “ελαφριά” από μια αντίστοιχη στο ποδόσφαιρο; Ο ΠΑΟΚ δεν είναι ένας και αδιαίρετος; Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ που βρίσκονται στις φυλακές για τα όσα γίνονται στις Σκουριές είναι μόνο ποδοσφαιρικοί;
Τρεις αγωνιστικές έχουν διεξαχθεί μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα. Στην Πιερία (Νίκη Αιγινίου-ΠΑΟΚ) δεν κουνήθηκε…φύλλο, στο “παλατάκι” (ΠΑΟΚ-ΑΕΚ) ακούστηκαν απλά κάποια συνθήματα εναντίον του Μπόμπολα ενώ μόνο στην Αθήνα (Κηφισιά-ΠΑΟΚ) μερικοί φίλαθλοι του ΠΑΟΚ από τον τοπικό σύνδεσμο ευαισθητοποιήθηκαν και αντέδρασαν βάζοντας το αυτοκόλλητο πάνω από τη διαφήμιση. Αυτά. Τελικά μας ενοχλεί ή όχι η διαφήμιση “Ελληνικός χρυσός”; Μέχρι που φτάνει η αξιοπρέπεια μας; Μέχρι τη “βιτρίνα” του ποδοσφαίρου ή και στις “αποθήκες” των τμημάτων του ερασιτέχνη;
Ακολουθεί η ιστορία του Έργκυς Κάτσε. Μια “χοντρή” ηλιθιότητα από πλευράς του παίκτη, τείνει να καταστρέψει ολόκληρη την καριέρα του αλλά και να ζημιώσει τον ΠΑΟΚ. Είναι μάλλον ξεκάθαρο από τον αποκλεισμό του από την αποστολή για την Καρδίτσα πως ο Αλβανός μέσος δεν υπολογίζεται και λογικά θα υπερισχύσει η άποψη που τον θέλει να παίρνει μεταγραφή του Ιανουάριο. Όλα αυτά γιατί κυκλοφόρησε μια φωτογραφία του με φανέλα του UCK. Η προσωπική μου άποψη είναι πως ο Κάτσε έπεσε “θύμα” εκμετάλλευσης δικών του ανθρώπων που θέλησαν να τον προβάλλουν έτσι. Μικρή σημασία έχει όμως τώρα πια. Αυτό που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι η πλήρης ανικανότητα του ΠΑΟΚ να διαχειριστεί την κατάσταση. Από τότε που ο παίκτης μεγάλωνε στις ακαδημίες του μέχρι τώρα που υπέπεσε σε ένα τέτοιο ολίσθημα. Τώρα φτάσαμε και πάλι στο σημείο του διχασμού. Πριν μερικά χρόνια ήταν περίπτωση του Σαλπιγγίδη κάπως ανάλογη. Η τότε διοίκηση υπερασπίστηκε μέχρι τέλους την επιλογή της και δικαιώθηκε. Η νυν διοίκηση δεν έχει κάνει ακόμα καν επιλογή! Πως να πείσει έτσι και να δείξει τον δρόμο στο κοινό της; Ή μήπως η -στο μυαλό των αντιφρονούντων- “προδοσία” Σαλπιγγίδη πονούσε λιγότερο από τις -στο μυαλό των αντιφρονούντων επίσης- “πολιτικές πεποιθήσεις” του Κάτσε; Κατά τη γνώμη μου, ο Κάτσε δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία που μάλλον δε θα πάρει ποτέ γιατί η αναποφασιστικότητα της διοίκησης έριξε νερό στο μύλο των αμφιβολιών και της -καταλαγιασμένης πλέον- οργής.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το ποδόσφαιρο και ο (πρωτ)αθλητισμός γενικότερα, μπορεί απευθύνεται σε φιλάθλους-πελάτες αλλά πρωτίστως αφορά φιλάθλους. Υπάρχει συναίσθημα, υπάρχει πόνος, χαρά, ταύτιση. Κανείς δε θα διαμαρτυρηθεί αν η Colgate απολύσει τον υπάλληλο που έκανα τατουάζ έναν αγκυλωτό σταυρό, κανείς δε θα διαμαρτυρηθεί αν συγχωνευτεί με μια εταιρία χρυσού. Ο κόσμος θα συνεχίσει να αγοράζει τα προϊόντα της χωρίς καμιά τύψη. Στη δικιά μας περίπτωση όμως, τα ηθικά θέματα έχουν μείζονα σημασία, απασχολούν, συζητιούνται και προκαλούν αντιδράσεις. Κι εκεί πρέπει να υπάρξει κάποιος που να μπορεί να τα διαχειριστεί αλλά και ένα κοινό ώριμο για να “ζυγίσει” τα δεδομένα και να κατασταλάξει στην όποια ορθή απόφαση. Σίγουρα το δεύτερο είναι πολύ πιο δύσκολο από το πρώτο…
