Μια πόλη, μια ομάδα, ένα γήπεδο, χιλιάδες ιστορίες. Κάθε αγώνας του ΠΑΟΚ κρύβει το δικό του παρασκήνιο. Μικρές, άγνωστες, σπονδυλωτές περιπέτειες με κοινό τόπο συνάντησης. Το γήπεδο της Τούμπας.
Η επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ, περιγράφει ορισμένες από αυτές. Με πρώτη εκείνη δύο φίλων που σε μικρή ηλικία η καρδιά τους αποφάσισε να χτυπά πιο δυνατά όταν αντικρίζει τον Δικέφαλο Αετό.
Οι δύο Μιχάληδες από την Πάτρα ανδρώθηκαν με την αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ να τους δένει ακόμα περισσότερο. Οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας μεγάλωσαν, έγιναν οικογενειάρχες, πέρασαν στα παιδιά τους το… μικρόβιο του ΠΑΟΚ και στην πρώτη ευκαιρία «φόρτωσαν» γυναίκες και παιδιά στο αυτοκίνητο και να’τοι στη Θεσσαλονίκη. Στην οικογενειακή κερκίδα του ΠΑΟΚ.
«Είπαμε πως η οικογενειακή κερκίδα ήταν μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία για να φέρουμε τις οικογένειές μας στην Τούμπα», μας εξηγεί ο ένας εκ των δύο Πατρινών και συνεχίζει «Θέλαμε να έρθουμε κάποια στιγμή με τα παιδιά για να πάρουν το βάπτισμα έτσι αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε αυτό το ταξίδι από την Πάτρα και να έρθουμε για να δουν τα παιδιά από κοντά το γήπεδο και τους παίκτες. Εμείς που μένουμε μακριά, δυστυχώς δεν έχουμε συχνά αυτή την δυνατότητα. Όπου μπορούμε τον ακολουθούμε τον ΠΑΟΚ, ιδιαίτερα όταν κατεβαίνει προς τα κάτω για αγώνες είμαστε εκεί και τον υποστηρίζουμε».
Συγκεκριμένη απάντηση στην ερώτηση πως ένα παιδί από την Πάτρα προτίμησε τον ΠΑΟΚ δεν υπάρχει. «Απλώς χτύπησε η καρδιά», μας λένε και προσθέτουν: «Από μικρά κι εγώ κι ο φίλος μου ήμασταν ΠΑΟΚ. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι κάτι σαν μικρόβιο. Εννοείται ότι και τα παιδιά μας τα έχουμε κάνει ΠΑΟΚ και σήμερα είναι η πρώτη τους φορά στο γήπεδο. Είναι ενθουσιασμένα».
Η μαθητική κερκίδα
Οι υπόλοιποι επισκέπτες του ΠΑΟΚ στον αγώνα με τον Εργοτέλη ήταν πιο κοντινοί και πιο… φρέσκοι. Μαθητές δημοτικών σχολείων από τα Λαγυνά και την Περαία. Παιδιά που έζησαν την πρώτη τους εμπειρία στο γήπεδο. Εμπειρία από αυτές που θα εξιστορούν μεγαλώνοντας. Και το γκολ του Ζβόνιμιρ Βούκιτς βοήθησε να γίνει πιο γλυκιά κι έντονη η ιστορία.
«Είναι πρώτη φόρα που έρχομαι στο γήπεδο και όλα μου φαίνονται πολύ εντυπωσιακά, είναι πολύ ωραίο που βλέπω από κοντά τους παίκτες», λέει ο πρωτάρης Παναγιώτης με τον παιδικό ενθουσιασμό να τον χαρακτηρίζει. Ο Μίλτος θεωρείται πια… μπαρουτοκαπνισμένος. «Ερχομαι στο γήπεδο από δύο χρονών και τώρα είμαι 12», λέει και συμπληρώνει: «Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ στο γήπεδο είναι η ατμόσφαιρα. Είναι πάρα πολύ ωραία».
Ο Γιώργος από την πλευρά του περιγράφει την οικογενειακή… μάχη για να λατρέψει τον ΠΑΟΚ. «Στην αρχή ήμουν Αρης. Ο παππούς μου προσπαθούσε να με κάνει. Μετά ο μπαμπάς μου με έπεισε να γίνω ΠΑΟΚ και δεν το έχω μετανιώσει και τώρα είμαι φανατικός ΠΑΟΚτσής».
Τα παιδιά μας έλεγαν τον αγαπημένο τους ποδοσφαιριστή και τι θα ήθελαν να τον ρωτήσουν. Ερωτήσεις απλές, αλλά πιο ουσιαστικές από τις τετριμμένες των «επαγγελματιών» του είδους. Οι περισσότεροι ζητούσαν ποδοσφαιρικές οδηγίες για να μοιάσουν στα ινδάλματά τους. Τον Στοχ «που είναι φίλος μου στο Facebook», όπως είπε ο Βασίλης, τον Ολίσε, τον Κίτσιου «που παίζει πολύ καλή μπάλα και είναι και καλό παιδί», όπως παρατήρησε ο Γιάννης, τον Χακόμπο «επειδή παίζω κι εγώ τερματοφύλακας», όπως μας ενημέρωσε ο Ραφαήλ, τον Σαλπιγγίδη που «τρέχει πολύ γρήγορα», όπως λέει το fan club του αποτελούμενο από τις Βασιλεία, Αναστασία, Ολγα, Αγάπη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι και τα παιχνίδια είναι για παιδιά με αθώες (αληθινές) απορίες σαν τις παρακάτω.
«Στοχ, πως μπορείς να είσαι τόσο καλός παίκτης»;
«Πως μπορούν οι παίκτες και δεν κουράζονται σε ένα τόσο μεγάλο γήπεδο»;
«Χακόμπο, πως έγινες τόσο καλό τερματοφύλακας»;
«Ποιο είναι το αγαπημένο αυτοκίνητο του Στοχ»;
«Ολίσε τι έκανες όταν ξεκίνησες το ποδόσφαιρο για να το κάνω κι εγώ»;
«Κίτσιου σε τι ηλικία άρχισες να παίζεις ποδόσφαιρο»;
