Οι ήττες είναι σαν… την κοπριά. Μυρίζουν. Βρωμάνε. Δεν τις αντέχεις. Αν μάλιστα είναι σε ντέρμπι, η… μπόχα σου φέρνει λιποθυμιά. Αν μάλιστα έχουν μέσα και… ζαριά από τάβλι (τριάρες, ντόρτια και τα τοιαύτα) ας τα να πάνε. Η οσμή αργεί να φύγει από το πετσί. Μπορεί και να μη φύγει ποτέ.

Οι ήττες είναι σαν την κοπριά. Σε λερώνουν, σου χαλάνε το ίματζ. Υπάρχουν δύο δρόμοι. Είτε να σκουπίσεις τις ακαθαρσίες κάτω από το χαλάκι και να ρίξεις αποσμητικό χώρου για να κοροϊδέψεις την κοινωνία είτε να τις χρησιμοποιήσεις σαν… λίπασμα μπας και το χωράφι σου σώσει την σοδιά.

Στην ζούγκλα για να γίνει κάποιος βασιλιάς, πρέπει να σκοτώσει το λιοντάρι. Ο ΠΑΟΚ μπήκε στην αρένα του «Καραϊσκάκη» για να παλέψει με το λιοντάρι όπως κάποτε οι Χριστιανοί στο Κολοσσαίο. Αοπλος, φοβισμένος, συμβιβασμένος με την μοίρα του. Τα γυμνά χέρια ποτέ δεν κέρδισαν τα ακονισμένα δόντια.

Μπορείς να κάνεις κάτι εύκολο. Να τους ρίξεις συλλήβδην όλους στην πυρά. «Δεν μπορούν τα παλικάρια», που έλεγε με την χαρακτηριστική του βραχνάδα ο Αγγελος. Έτσι κι αλλιώς όλοι τους έδωσαν αφορμή για… κράξιμο, λέρωσαν την εικόνα τους, χάλασαν την ατσαλάκωτη έξωθεν μαρτυρία τους, ακύρωσαν παχιά λόγια, προσδοκίες. Κάπως έτσι όμως, τους έχασες όλους από Νοέμβρη μήνα.

Οι αγωνιστικές κρίσεις δεν (πρέπει να) αντιμετωπίζονται με «ανάθεμα» και «στην πυρά», μα με γόνιμο προβληματισμό, ανάλυση και αποφάσεις. Ο ΠΑΟΚ είναι με το ενάμιση πόδι στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ, εντός κυπέλλου και με 8 νίκες σε 11 παιχνίδια πρωταθλήματος. Δεν μου ακούγεται και ένα βήμα πριν από τον γκρεμό αυτός ο απολογισμός.

Η λαϊκή σοφία δεν λέει ποτέ ψέματα. «Βαριά-βαριά του ΠΑΟΚ η φανέλα» λέει το σύνθημα. «Και η καρέκλα» θα προσέθετα εγώ. Και η προπονητική και η προεδρική. Ηταν η δεύτερη φορά που ο Ιβάν Σαββίδης έκλεισε σουίτα στο «Καραϊσκάκης». Δείχνει ότι το θέλει. Το λαχταράει. Ασχολείται.

Κάποιοι… άλλοι, κάποτε άφησαν ακέφαλη και ασυνόδευτη την ομάδα τους στο θρυλικό ματς της «Ριζούπολης», έγιναν αυτά που έγιναν, έχασαν ένα πρωτάθλημα, μα το σημαντικότερο: χωρίς να είναι αυτόπτες μάρτυρες, την διέλυσαν αναίτια την επόμενη ημέρα, μεταφέροντας τις ευθύνες αλλού. Ο Σαββίδης ήταν εκεί. Το είδε. Το έζησε. Ντράπηκε. Μακάρι να διδάχθηκε κιόλας.

Ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ όμως, περνάει κι αυτός τις παιδικές προεδρικές ασθένειες. Πριν από τέτοια ντέρμπι δεν χρειάζονται πύρρειοι λόγοι, δεν χρειάζεται πολεμικό κλίμα, δεν χρειάζονται συγκρίσεις Κλάους-Μήτρογλου, δεν χρειάζεται να δυναμιτίσεις το κλίμα, να «φτιάξεις» τον αντίπαλο, να του δημιουργήσεις κίνητρα. Σε τέτοια ματς, αποφεύγεις τα λόγια, πας στα μουλωχτά, κοιμίζεις το λιοντάρι και το σκοτώνεις.

Βαριά και η προπονητική καρέκλα. Αφήνουμε στην άκρη την αγωνιστική εξέλιξη του ΠΑΟΚ, την ποικιλία στην ανάπτυξη, την ατομική βελτίωση παικτών, το θέαμα. Μέχρι το ματς με τον Ολυμπιακό, ο Στέφενς μπορούσε να βουλώσει κάθε στόμα δείχνοντας αποτελέσματα: νίκες-ισοπαλίες-ήττες. Η διαχείριση του όμως στο ματς με τον Ολυμπιακό δεν είναι προπονητή ΠΑΟΚ.

Δεν μιλάμε για ντέρμπι Ρόντα-Αλκμααρ που την μία χρονιά ρίχνεις τέσσερα εσύ, την επόμενη ο άλλος. Εδώ, αν το πράγμα ξεφύγει, η ρετσινιά μένει χρόνια. Δεν μπορείς να ρισκάρεις χωρίς να νοιάζεσαι πόσα θα φας, Δεν μπορείς να αφήνεις γυμνή ανασταλτικά την ομάδα. Δεν μπορείς να κάθεσαι απαθής και να βλέπεις τους παίκτες σου να διασύρονται. Σήκω, φώναξε, δημιούργησε τεχνητές εντάσεις, άλλαξε την ροή. Λερώσου.

Βαριά και η φανέλα. Τώρα ξέρεις από πρώτο χέρι, ποιος είναι αυτός που θέλεις να ρίξεις από τον θρόνο. Σε 90 λεπτά δεν του έκανες shot on target. Διαιτητικό άλλοθι δεν υπάρχει. Μπορείς να συγκριθείς παικτικά μαζί του; Μπορείς να τον προσπεράσεις με την υπάρχουσα δομή στον κεντρικό άξονα; Με αυτούς τους επιθετικούς; Με αυτούς τους αμυντικούς; Με αυτόν τον τερματοφύλακα;

Για να το κάνουμε πιο ξεκάθαρα; Μπορεί ο ΠΑΟΚ να στηριχθεί στον αργό και ξεπερασμένο άξονα με Τζιόλη και Λάζαρ; Μπορεί να δώσει τα κλειδιά της άμυνας (και για πόσο;) στον 34χρονο Κατσουράνη; Ο Λίνο λογίζεται πια ως μπακ που κάνει την διαφορά θετικά και όχι αρνητικά; Ο Κλάους μπορεί να περάσει στο επόμενο επίπεδο και να λογίζεται ως ο επιθετικός σου άξονας για το μέλλον; Μπορείς να επενδύεις τόσα πολλά εντός κι εκτός γηπέδου σε ένα παίκτη (Στοχ) που δεν σου ανήκει; Υπάρχει λογική με το τόσο εξελληνισμένο μοντέλο; Υπάρχουν ηγέτες και κεντρικοί άξονες που γύρω τους μπορεί να χτίσει ο ΠΑΟΚ;

Αυτά είναι τα μακρόχρονα ερωτήματα που πρέπει να θέσει και να απαντήσει ο ΠΑΟΚ, αν θέλει να… σκοτώσει το λιοντάρι και όχι να αναλώνεται στο «τι πρόστιμο πρέπει να φάνε τα καλομαθημένα και καλοπληρωμένα… παλιόπαιδα». Το «διωξ’ τους όλους», τα «ντου» ανήκουν σε άλλη εποχή.

Για να σκοτώσεις πια το λιοντάρι πρέπει να αρματωθείς σαν κι αυτό. Τώρα πια ο ΠΑΟΚ ξέρει ποια είναι η απόσταση για να τα βάλλει στα ίσια με το θεριό. Επώδυνο μάθημα. Σαν κάποιος να φτυάρισε ένα τρακτέρ κοπριά στο σαλόνι σου…