Αντί για πρόλογο θέλω να δούμε όλοι μαζί ένα video που όποιος το βλέπει και όποιος θα το βλέπει, θα συγκινείται για πάντα. Δύσκολα χρόνια… Κι όμως αυτό το video που έχει ρεκόρ στα κλικ στο youtube (έχει ήδη μία φορά σβηστεί και μηδενιστει αν δεν κάνω λάθος) και το οποίο κάνει τους οπαδούς όλων των ομάδων απ΄όλο τον πλανήτη να το θαυμάζουν δείχνει κάτι που έχουμε όλοι μας χάσει: Την (γ)καύλα για αυτά τα τέσσερα γράμματα που κάνουν τόσο κόσμο από διαφορετικά μέρη και διαφορετικά κοινωνικά στρώματα να συγκινούνται μαγικά το ίδιο πολύ…
http://www.youtube.com/watch?v=vqo_rqMc8NA
Οι “κακουχίες” του ΠΑΟΚ εκείνης την εποχής αποδείχθηκε ότι συσπείρωναν την ομάδα, τον κόσμο της και τα πάντα στο περιβάλλον της τόσο “μαγικά” πολύ…
Μία συσπείρωση και μία δύναμη ανεπανάληπτη. Μία ένδειξη αγάπης που δεν την χωράει νους ανθρώπου που δεν μπορεί να καταλάβει όλους εμάς που αγαπάμε αυτό που λέγεται ΠΑΟΚ…
Τότε, αρκετά χρόνια πριν, οι ευχές και οι ελπίδες για έναν δυνατόν αλλά κυρίως υπερήφανο ΠΑΟΚ μετατράπηκαν σε λάβα. Μία λάβα που “έκαιγε” και έκανε μία τριετία μετά και την έλευση Ζαγοράκη με πλάι του τον Βρύζα να θυμίζει σαν παραμύθι! Το “μαγικό παραμύθι του ΠΑΟΚ”…
Τα χρόνια πέρασαν. Οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου, αυτού του παραμυθιού κάπου λίγο πριν το τέλος έχασαν την έμπνευση τους.Οι επόμενες σελίδες έμειναν κενές και μαζί τους κενές έμειναν οι ψυχές εκατομμυρίων που πίστεψαν σε αυτήν την “μαγεία”…
Το μόνο καλό είναι ότι επίλογο δεν θα έχει αυτό το βιβλίο. Διότι ο ΠΑΟΚ θα είναι για πάντα εδώ.
Το κακό είναι ότι δεν γεμίζουν εύκολα εκείνες οι κενές ψυχές. Δεν ανάβει εύκολα ξανά αυτή η σπίθα… Παρόλο που πλέον ο ΠΑΟΚ είναι ελεύθερος και υπερήφανος παραμένει σκλαβωμένος από εκείνη την εποχή όπου οι “συγγραφείς” έχασαν τον δρόμο και δεν μπόρεσαν να γεμίσουν τις υπόλοιπες σελίδες…
Εύχομαι για τον ΠΑΟΚ το 2014 να γίνει κάτι “μαγικό” έτσι ώστε να επανέλθει στους φιλάθλους του -που αποτελούν άλλωστε τον ΠΑΟΚ- τη χαμένη φωτιά στην ψυχή του και να ζήσει ο Δικέφαλος στιγμές παραμυθένιες… Τέτοιες που όμοιες του να μην έχει ξαναζήσει…
Hρθε η ώρα να αναδημοσιεύσω το… δικό μου παραμύθι που γράφτηκε 6 χρόνια πριν εμπνευσμένο από το Χριστουγεννιάτικο παραμύθι “Ο Φιλάργυρος Σκρουτζ”:
“Ο ΠΑΟΚ μου μόλις είχε δεχτεί το δεύτερο γκολ… Αγανάκτησα, τρελάθηκα, τα έβαλα με όλους και με όλα, είπα δεν θα ασχοληθώ ξανά.
Έκλεισα τα μάτια., δάκρυσα. Έτσι με κλειστά μάτια όμως κατάφερα να δω…. Να δω όσα δεν βλέπω όταν τα έχω ανοιχτά… Σσσς το νοιώθετε και εσείς; Ο ήχος της Τούμπας τρομοκρατεί μερικές φορές την ψυχή μου, την ταράζει. Καταφέρνει να διαπεράσει το σώμα και να με κάνει να πετάξω. Πετάω προς τον χρόνο πίσω…
Βλέπω ένα παλικάρι, 17 χρονών να κλαίει. Μόλις είχε φτάσει μόνος χωρίς τους γονείς του, από τους Φούρνους Ικαρίας να βρει την τύχη του στην Θεσσαλονίκη, χωρίς μία στην τσέπη, αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να δει το ματς στο Συντριβάνι. Κατάφερε το είδε… έστω και ως «τσαμπατζής». Τα μωρά του Βίλλυ του Αυστριακού, και η μπαλάρα του Συμεωνίδη εκείνη την ημέρα έγινε η αφορμή, εκείνο το παλικάρι από την Ικαρία να γεννήσει δύο γενιές παοκτσήδων…
Η «εκδρομή» στα ουράνια συνεχίζεται:
Ένας άλλος πιτσιρικάς το σκάσε από τους γονείς του για να ταξιδέψει στην Αθήνα. «Που είσαι παιδί μου», τον ρωτάει γεμάτη απορία η μάνα: «Κηφισιά», τις λέει. Ησυχάζει η γυναίκα, όμως το αλάνι ήταν στην Κηφισιά στην Αθήνα και όχι στην Θεσσαλονίκη, αφού εκεί βρήκε κάτι φίλους και συνέχισε για Ομόνοια. Στην συνέχεια ΟΑΚΑ και παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ 0-1 με γκολ-φάουλ του Φραντζέσκου….
Βόλτες στα ασπρόμαυρα στενά…
Η ψυχή μου κάνει περίεργες βόλτες και κόβει από… στενά,, από παοκτσήδικα στενά. Μέσα σε ένα παράθυρο βλέπω ένα μικρό παιδί να βλέπει από την τηλεόραση στο σαλόνι του σπιτιού του μία κόντρα στο Βέλγιο… Μαγκντί μπαίνει με δεμένο το χέρι… λίγα λεπτά πάσα στον Μπορμπόκη και γκολ… Πάρ’ την κάτω την Μαλίν!
Χοροπηδάει στους καναπέδες το παιδάκι…. ΧΑΜΟΓΕΛΟ τεράστιο ζωγραφίζεται στα χείλη του! Σε λίγα χρόνια θα ταξιδεύω και εγώ μαζί σου ΠΑΟΚ μου… Και νάτος στο Λονδίνο… να ακούγεται μόνο αυτός και τα αδέρφια του και δίκαια να φέρνει την ιστορικότερη πρόκριση του ΠΑΟΚ σπίτι του… ναι σπίτι του, εκεί που τον είχε κάνει υπερήφανο πριν αρκετά χρόνια ο Στέφανος…
Στην γερμανική «αούτομπαν», πρέπει να πετάξω πιο γρήγορα για να προλάβω το αυτοκίνητου του… Έτρεχε, έτρεχε για να προλάβει…Η μοίρα του τα έφερε έτσι και ζούσε μακριά από την αγάπη του… Έναν Νοέμβριο του 2002 όμως, έκλαιγε σαν μικρό παιδί όταν τραγουδούσε το «Μακεδονία ξακουστή» μαζί με 3.000 αδερφούς του στην Ελβετία. Στο τέλος μάλιστα ο ΠΑΟΚ τον έκανε τον πιο ευτυχισμένο άνδρα στον πλανήτη…
Τα καπνογόνα στην Ζυρίχη έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική…
Έφυγα μακριά χωρίς να κοιτάω ουσιαστικά πίσω. Νύχτα και σε ένα παγκάκι η όμορφη μελαχρινή κοπέλα του λέει αγανακτισμένη:
«Η εμένα ή τον ΠΑΟΚ». «Θα σου στείλω μήνυμα της απαντάει»… Μετά από δύο μέρες το κινητό της κοπέλας χτυπάει «Γαμιούνται οι καθυστερήσεις, ο διαιτητής και ο Μάσιμο Μαρτζιότα. Εμείς όχι ακόμα… Πρώτα θα πάρω την πρόκριση στην Θεσσαλονίκη». Τον αγαπούσε και αυτή… τι να κάνει περίμενε! Ο Πατρίσιο Αλεχάντρο Καμπς δεν την απογοήτευσε, έστειλε τους Ιταλούς πίσω στην… μπότα τους και τον αγαπημένο της στην αγκαλιά της, έστω και…. αν καθυστέρησε λίγο καθώς πήγε με τα πόδια από την Τούμπα να πανηγυρίσει στο Λευκό Πύργο.
Pit Stop στον Λευκό Πύργο…
Εκεί στον λευκό, έκανε το ταξίδι της ψυχής μου Pit Stop…! Μα καλά δεν το ξέρατε; Εκεί ψηλά κάνουν πιτ στοπ όλες οι παοκτσήδικες ψυχές,. Η θέα εκπληκτική…
Τα φώτα της Νικης καθρέφτιζαν στην Θάλασσα και αυτά τύφλωναν τα μάτια μου. Η απόλυτη ζαλάδα! Έτσι με γρήγορη όπισθεν το τοπίο που είχε έρθει μπροστά στο πρόσωπο, απομακρυνόταν από τον ορίζοντα μου. με αποτέλεσμα να βλέπω ξεκάθαρα που βρίσκομαι….
Πω, πω κάτι μαχητές! Πούμα πραγματικά. Οι περισσότεροι βαμμένοι με τα χρώματα του πολέμου και παρόλο που ο ΘΕΟΣ της μπάλας νίκησε με πέναλτι μαϊμού, γι’ αυτούς ακόμα μιλάνε όσοι βρέθηκαν στον Σαν Πάολο.
Σαν Πάολο είπαμε όχι Σάο Πάολο… γιατί ποτέ δεν έφερε ο «Μπαταδούδης τον Ροναλντίνιο να καεί το πελεκούδι», και ο 35χρονος παοκτσής ξαφνικά βρέθηκε στους δρόμους. Καμάρα, Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, Έκθεση, κατάληψη, φωτιές, ζημιές, μάχες στον δρόμο με σκοπό την ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΟΚ… Αυτόφωρο…. Η φωνή του αστυνομικού γνωστή, τον κοιτάει, τον αναγνωρίζει και του λέει: «Ρε συ Γιαννάκη»…
Ο τύπος με το κράνος κοίταξε έκπληκτος και με τρεμάμενα λόγια ανησυχίας ρώτησε «Εσύ εδώ;;; Και εγώ θα ερχόμουν αλλά καταλαβαίνεις».. Πιτσιρικάδες ήταν όταν μαζί ένωναν τις φωνές τους για την μάχη στο Σαν Πάολο… Τελικά ο ένας μέσα ανησυχούσε πότε θα γυρίσει στην οικογένεια του και ο άλλος προσπαθούσε να καταλάβει αν είναι πρώτα ΠΑΟΚ ή πρώτα αστυνομικός…
Η ιστορία ζυγίζει την ψυχή μας…
Κάπου εκεί εγκλωβίστηκε η ψυχή μου… αλλά μόλις έπιασα τα κάγκελα του κελιού λες και πάτησε το κουμπί αυτόματου πιλότου, βρέθηκα ως δια μαγείας πάλι με το χέρι στο κάγκελο, αλλά σε άλλη περιοχή. Δεν χρειάστηκε να ανοίξω τα μάτια μου…
Άκουγα και αισθανόμουν το κάγκελο να τρέμει…: «ΕΕΕΕοοοοοοΕΕΕΕΕΕοοοοοοΕΕΕΕΕοοοοοοΕΕΕΕΕοοοο». Τούμπα πάλι… Εκεί κάπου ανάμεσα στην 4 και την α …. Καπνογόνα παντού.
Πάθος, τρέλα! Η ψυχή τους το έλεγε καλά και τον 30.000. Μόλις είχε σφυρίξει την έναρξη ο τύπος με τα μαύρα… Δεν προλάβαμε καλά καλά να δούμε τον καπνό να φεύγει και πάρ’ τον κάτω τον Ντέμη. Πέναλτι 0-1… Μετά 1-1 και άλλη μια πρεμιέρα χωρίς νίκη… «Δεν πάω ξανά γαμώ… Με έχει βγάλει την ψυχή αυτή η ομάδα….» και άλλα πολλά: «@@##$$%@#» όπως επίσης «@@##$$$#» και «$^&##@#@$%».
Όλα σκοτείνιασαν,. Μόνος βρέθηκα ξανά στο απόλυτο σκοτάδι… λες και ήμουν στο νεκρό σημείο… Κοίταξα ψηλά: Ο φωτεινός πίνακας, όχι αυτός του Μπατατούδη που δεν λειτούργησε ποτέ αλλά ο άλλος της ψυχής μου, μου έστελνε μήνυμα: «Κοίτα πίσω σου…» Γυρνάω: Ο Συμεωνίδης, ο Στέφανος, ο Ντολμπά, ο Φραντζέσκος, ο Μάρκος, ο Καμπς ένας τυπάς που ακόμα και στο όραμα μου έψαχνε αυτόν που έσπασε μία τζαμαρία στην ΔΕΘ!
Ένα κομμάτι δηλαδή της ιστορίας του αγαπημένου μου συλλόγου, κοιτούσαν με νόημα λίγο πιο δίπλα μου: Ο γέροντας που κάποτε έψαχνε τρόπο να δει ΠΑΟΚ στο Συντριβάνι στέκονταν εκεί και εξιστορούσε στον Μαραντόνα γιατί ο υιός του, πετούσε τον Αργεντινό κέρματα το 1988 στην Τούμπα…. «Επειδή κάποτε θα γινόσουν μέλος στον θρήνο», πήγα να απαντήσω, αλλά δεν πρόλαβα! Οι δύο τους με κοίταξαν μέσα βαθιά στα μάτια. Στην συνέχεια σήκωσαν τα χέρια τους και ζωγράφισαν με τα δάχτυλα τους μία φράση «ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΓΡΑΦΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΑ».
Η ιστορία, μου έδειχνε την ψυχή. Θα έγραφα ιστορία με την ψυχή!…
To λέει η ψυχή μας αδέρφια”;
