Το ποδόσφαιρο ως ομαδικό άθλημα συνήθως κρίνεται από τα αποτελέσματα του συνόλου. Στις νίκες είναι όλοι καλοί, στις ήττες θα ακούσουν όλοι τα σχολιανά τους. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζεται όταν απομονώνεις περιπτώσεις, παρακολουθείς τις μονάδες, συμπληρώνεις τις ψηφίδες μιας προσωπογραφίας και επιχειρείς το ψυχογράφημα ενός παίκτη. Αυτού που λατρεύεται, αυτού που μισείται…
Μετά και το χθεσινό παιχνίδι στα Πηγάδια, υπάρχουν 2-3 ποδοσφαιριστές που σε αναγκάζουν να ασχοληθείς μαζί τους, να βγάλεις συμπεράσματα, να εκτεθείς ή να εκθέσεις.
Πρώτη είναι αυτή του Γιώργου Κατσικά. Προφανώς δεν είναι τίμιο να κριτικάρεις έναν παίκτη μετά από μια τόσο άσχημη εμφάνιση. Δεν είναι όμως αυτό… Ο νεαρός κεντρικός αμυντικός ήρθε σαν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς του στη συγκεκριμένη θέση. Ακόμα θυμάμαι το πως εκθείαζε ένας συνάδελφος -κυανόλευκων αποχρώσεων- τον παίκτη που μέχρι τότε έπαιζε στον Ηρακλή. Και δεν είχε άδικο. Τα πρώτα δείγματα του ήταν άκρως θετικά, ένα στόπερ με πολύ καλή τεχνική, δυνατό στο ψηλό παιχνίδι. Σε μεταγενέστερη χρονική περίοδο, θυμάμαι έναν άλλο συνάδελφο να λέει πως ο Κατσικάς είναι καλύτερος από τον πολυδιαφημισμένο Μανωλά του Ολυμπιακού. Στην πορεία φάνηκαν οι ατέλειες, ποιος είναι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα και ποιος όχι. Ο Κατσικάς εμφάνισε μια ξεκάθαρη δυσκολία να διαχειριστεί τη φανέλα μιας μεγάλης ομάδας με το άγχος να τον κυριεύει. Στο εντελώς άλλο άκρο, ο Μανωλάς με το πάθος που τον διακρίνει έφτασε, ίσως και με λιγότερα προσόντα, να τον ζητούν μεγάλες Ευρωπαϊκές ομάδες. Κι αν μέχρι πρότινως ήταν μόνο το ψυχολογικό θέμα που χαρακτήριζε την περίπτωση Κατσικά, το τελευταίο διάστημα βλέπω πως υπάρχει και έντονο αγωνιστικό. Φοβερά αργός, φοβερή επιρρέπεια στο λάθος. Μάλλον θα πρέπει να θεωρείται μια τελειωμένη περίπτωση για το υψηλό επίπεδο. Και δεν είναι κακό να παραδεχθείς στον εαυτό σου μέχρι που μπορείς να φτάσεις. Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για τα δύσκολα. Δε θα μου κάνει εντύπωση αν ο Κατσικάς βγάλει μάτια σε μια μικρομεσαία ομάδα της Ελλάδας ή του εξωτερικού. Ίσως εκεί να είναι ο παράδεισος για αυτόν…
Λίνο. Πόση ποιότητα μπορεί να χωρέσει σε έναν απλό αριστερό μπακ. Πόσο καθοριστική μπορεί να είναι η παρουσία ενός 37χρονου στον ΠΑΟΚ. Κι όμως, ο Βραζιλιάνος στις περισσότερες περιπτώσεις φέτος μεταμορφώνει με την είσοδο του την εικόνα όλης της ομάδας. Αυτό βέβαια δεν είναι καλό για τον Δικέφαλο, είναι όμως αιτία διθυράμβων για έναν παίκτη που λατρεύεται δικαιολογημένα από το κοινό. Κάθε χρόνο, κι εγώ ο ίδιος, αναρρωτιέμαι τι κέρδος θα έχει ο ΠΑΟΚ να τον κρατήσει για άλλον ένα χρόνο. Ως πότε θα μπορεί να βοηθάει; Κι όμως, ο Μπαρμπα-Λίνο μας εκθέτει όλους πανυγηρικά κάθε φορά. Απίστευτη περίπτωση ποδοσφαιριστή…
Τζαβέλλας. Νομίζω ότι είναι το τζακ-ποτ που έπιασε ο ΠΑΟΚ το καλοκαίρι. Και οι δυσκολίες που παρουσιάστηκαν τότε για την απόκτηση του, ίσως ήταν καρμικές για να έρθει τελικά σε αυτή την ομάδα. Όχι ότι βγάζει μάτια με την απόδοση του μέχρι τώρα. Αν και ως κεντρικός αμυντικός προσφέρει πολλά περισσότερα από ό,τι όταν έπαιζε στη φυσική του θέση, αυτή του αριστερού μπακ. Αυτά που κάνουν τη διαφορά και τη θεωρώ σούπερ μεταγραφή είναι όλα τα άλλα. Ο τσαμπουκάς που έδειξε και δείχνει από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Τούμπα. Το άμεσο δέσιμο του με την ομάδα και τους φιλάθλους της. Η αφοσίωση που δείχνει, η πίστη στο πλάνο, ακόμα και οι…μανούρες που κάνει μέσα στο γήπεδο. Και μιλάμε για έναν παίκτη 27 χρονών, όχι κάποιον στα τελειώματα που θέλει να πουλήσει οπαδιλίκι για να καρπωθεί ίσως κάτι αργότερα. Έκανε ένα μεγάλο συμβόλαιο και συνέδεσε τους στόχους με τους στόχους του ΠΑΟΚ. Θαρρώ πως δε θα αργήσει να χριστεί ως ο επόμενος αρχηγός της ομάδας. Η Τούμπα πρέπει να είναι ο δικός του παράδεισος…
Καλή χρονιά σε όλους. Υγεία…
Follow me on Facebook: Thodoros Hastas
and Twitter: ThodorosHas
