Βαρετός, αργός, ανιαρός, προβλέψιμος, ληθαργικός, μονότονος, κουραστικός, άνευρος, τσαπατσούλης, προβλέψιμος, σχεδόν… απωθητικός. Το χέρι έγραφε αυτόματα τις λέξεις στο μπλοκάκι, την ώρα που τα μάτια χρειάζονταν οδοντογλυφίδες για να μην κλείσουν. Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτός είναι η version ΠΑΟΚ 2014 κι ας κερδίζει.

Το ίδιο έργο στην Ξάνθη, το ίδιο στο Καυταντζόγλειο, το ίδιο και απέναντι στον Παναιτωλικό. Μία ομάδα που λες και γύρισε με… μπάκα από την κραιπάλη των γιορτών και η οποία θέλει αποτοξίνωση για να έρθει στα ίσα της. Οι νίκες χτίζουν αυτοπεποίθηση και νοοτροπία winner, μα θα ήταν αυτοκαταστροφικό να κρύβουν τις ανορθογραφίες εντός γηπέδου.

Αν το γήπεδο είναι ο καθρέφτης για κάθε παίκτη, η ενδεκάδα είναι ο καθρέφτης κάθε προπονητικής ψυχής. Είναι ο τρόπος να φωνάξει, χωρίς να βγάλει μία λέξη από το στόμα του. Να απαιτήσει, χωρίς να πει το ρήμα θέλω.

Ο Χουμπ Στέφενς δεν είναι τρελός. Ούτε παράλογος. Δεν κατέβηκε από τον πλανήτη Άρη, ούτε είναι κανένας χθεσινός. Ξέρει πολύ καλά ότι ο (τα κάνω όλα) Κώστας Κατσουράνης δεν είναι επιτελικός μέσος. Γιατί τον έβαλε εκεί; Το είπε ξεκάθαρα μετά τη λήξη: «Αν ήταν στο χέρι μου θα ήθελα τον Μάρτενς… χθες!». Πόσο πιο ξεκάθαρα να πει στην διοίκηση πως θέλει τον Βέλγο άμεσα;

Ξέρει πολύ καλά πως σε εντός έδρας ματς με τέτοιους αντιπάλους είναι αυτοκτονικό να απομονώνεις ένα κοντό επιθετικό όπως ο Σαλπιγγίδης ανάμεσα σε… τέρατα, χωρίς να του φέρνεις παρέα. Γιατί το έκανε; Για να φωνάξει πως θέλει ένα επιθετικό με άλλα προσόντα, στοιχεία, χαρακτηριστικά.

Κάπου εδώ όμως, τελειώνουν τα έμμεσα μηνύματα και ξεκινάνε τα χειροπιαστά. Απέναντι σε μία ομάδα που ξεπέρασε σε μέσο όρο παλαιότητας ακόμα και την παλιά καλή Μίλαν και η οποία είχε στην ενδεκάδα τον 37άρη Ζούνιορ, τον 37άρη Σφακιανάκη, τον 36άρη Καμαρά και τους 30+ Θεοδωρίδη, Κούσα, Μπικέι, ο ΠΑΟΚ όχι μόνο δεν μπόρεσε να πατήσει το πόδι στο γκάζι, όχι μόνο έδειξε να έχει την μηχανή μπουκωμένη, μα έτρεχε πανικόβλητος να προλάβει στο αμυντικό τρανζίσιον!

Αν δεν υπήρχε το γνωστό κατά… Λούκας ευαγγέλιον και ο San… Γλύκος που δεν σταματά να προσφέρει βαθμούς με τα αλάνθαστα παιχνίδια, τότε οι γιούχες μετά το τελευταίο σφύριγμα θα ήταν ακόμα περισσότερες. Έχει δίκιο ο κόσμος; Πάντως, δεν του έχει σαλέψει. Υπενθυμίζω ότι μετά από εκείνο τον καταιγισμό χαμένων ευκαιριών στο 0-0 με τον Απόλλωνα Αθηνών, ουδείς σφύριξε. Τι θέλει ο κόσμος; Θέαμα, κυριαρχικό ποδόσφαιρο, αυτοματισμούς, τρεξίματα (με ή χωρίς τη μπάλα), πίεση, ευκαιρίες, παλμό, ένταση, ομαδική και ατομική βελτίωση. Στο 2014 έχει μείνει νηστικός από τέτοια…