Οι Αμερικανοί συνηθίζουν να λένε πως ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα. Ας με συμπαθάνε τα αμερικανάκια, αλλά εδώ στο… Ελλάντα του διαχρονικού διπολισμού ο δεύτερος είναι ακόμα χειρότερος από το τίποτα. Είναι καταδικασμένος να τρώει τις σάρκες του μες την εσωστρέφεια. Να διαλύει ότι χτίζει. Να ακυρώνει το χρήμα, την προσπάθεια, τον χρόνο, την σκέψη, τον κόπο του. Να απαξιώνει ο ίδιος τον εαυτό του.
Η ιστορία διδάσκει. Το γνωστό… θηρίο των τελευταίων ετών κατάφερε να διαλύσει με μία «Ριζούπολη» τον δεύτερο στο χωριό που λίγο έλειψε να φτάσει στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ (ας όψεται η Μπαρτσελόνα) και ακόμα πιο κοντά στα ημιτελικά του Γιουρόπα Λιγκ (ας όψεται η Πόρτο του Μουρίνιο). Με έναν Βάλνερ κατάφερε να εξοντώσει την πιο συσπειρωμένη και φραγκάτη κιτρινόμαυρη προσπάθεια που με μπροστάρη τον Ντέμη όλο έριχνε, έριχνε, έριχνε χρήμα, μα έμενε χωρίς ανταμοιβή. Με ένα Σπάθα, ένα άλλο θηρίο κατάφερε να διαβρώσει σταδιακά μία ομάδα που χτίστηκε μαεστρικά με ποδοσφαιρικά κριτήρια για να σπάσει το κατεστημένο.
Μία σπίθα, ένα σφύριγμα, ένα πέναλτι, μία ήττα, ένα ελικόπτερο, μία σφαγή, μία Καμπότζη μπορεί να σταθούν αφορμή για να διαλυθεί εκ των έσω, ότι με προσπάθεια έχτισε αυτός που τόλμησε να κυνηγήσει το θηρίο.
Θέλει άντερα για να είσαι δεύτερος και να αντέξεις. Θέλει συσπείρωση. Ωριμότητα. Αντοχή. Ο δεύτερος είναι αυτός που θα δεχθεί όλα τα… επικοινωνιακά τρυπήματα. Ο δεύτερος θα φάει στο κορμί του όλες τις… διαιτητικές πιστολιές. Ο δεύτερος θα αναγκαστεί να παίξει κυνηγητό με όλους τους συμμάχους του… θηρίου. Ο δεύτερος θα νιώσει στο πετσί του την δύναμη του πρώτου και θα νιώσει… λίγος.
Αυτό το μικρόβιο έχει προσβάλλει εδώ και καιρό τον οργανισμό του ΠΑΟΚ. Παλιότερα υπήρχαν περιορισμένοι τρόποι να… αυτοτρυπηθείς. Υπήρχε το γήπεδο και η γιούχα. Υπήρχαν οι γραμμές στο ράδιο και… τέλος. Τώρα είναι αλλιώς. Social media, σχόλια σε σάιτ, blog, εκπομπές από κάθε απιθανόπουλο. Όλοι έχουν γνώμη για όλους. Όλοι ξέρουν από… μέσα, χωρίς να ξέρουν την τύφλα τους. Όλοι κατηγορούν. Καταγγέλλουν. Λοιδορούν. Κάθε ισοπαλία, κάθε ήττα είναι σφύριγμα έναρξης για να αρχίσει να τρέχει δηλητήριο. Όλοι γίνονται πρόεδροι, προπονητές, τεχνικοί διευθυντές, παίκτες, Θεοί για μία μέρα.
Φτάσαμε να ακούμε πως στις νίκες του ΠΑΟΚ με θέαμα, ο αντίπαλος είναι λίγος. Στις νίκες χωρίς θέαμα, η ΠΑΟΚ δεν παίζει μπάλα. Στις (αγαπημένες για πολλούς που περιμένουν στην γωνία) απώλειες; Στην πυρά όλοι.
Ο Σαββίδης είναι άσχετος. Ο Στέφενς μυρωδιάς. Οι παίκτες άμπαλοι. Οι παλιοί διοικητικοί είναι η κλίκα. Οι νέοι είναι οι Ρώσοι. Είδα τον τάδε σε αυτό το μαγαζί. Τον άλλον εκεί. Ο άλλος είναι γκομενάκιας. Ο άλλος σκέφτεται μόνο τα τατού. Που είναι ο Πάμπλο;
Ένας αχταρμάς σκέψεων και απόψεων που αφήνει ανενόχλητο το θηρίο να κάνει πάρτι. Πες, πες, πες κάτι θα μείνει. Δηλητήριο που αργά, αλλά σταθερά καταστρέφει τα ζωτικά όργανα του ΠΑΟΚ.
Ο ΠΑΟΚ βιώνει το πιο κομβικό χρονικό σημείο της περιόδου Σαββίδη. Είναι το σημείο που ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ καταλαβαίνει πως ακόμα κι αν θέλει να αποπληρώσει το χρέος της ομάδας, κάποιοι τον εμποδίζουν. Είναι η στιγμή που ενώ δείχνει αποφασισμένος να κάνει νέο προπονητικό κέντρο, κάποιοι τον φρενάρουν. Είναι η στιγμή που ενώ δείχνει αποφασισμένος να ανεβάσει σταδιακά τον ποιοτικό πήχη της ομάδας κάποιοι με επικοινωνιακές τρικλοποδιές του υποβαθμίζουν το εγχείρημα. Είναι η στιγμή που ενώ προσπαθεί να μειώσει την απόσταση από το θηρίο, δέχεται απαξίωση, χολή επειδή ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί ακόμα να κάνει το τρεμπλ.
Την στιγμή που ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να ανοίξει τα φτερά του για να φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο της τελευταίας 30ετίας, ο βαθμός της οπαδικής του συσπείρωσης (δεν εννοώ μόνο την παρουσία στο γήπεδο), χωρίς λόγο και αιτία έχει πιάσει πάτο. Ο ΠΑΟΚ έπαψε να είναι γροθιά. Κι όταν είναι, τείνει να την στρέφει προς τον εαυτό του.
Σήμερα, ο Ιβάν Σαββίδης κλείνει 530 ημέρες στην προεδρία. Είναι ακόμα άτιτλος. Υπενθυμίζω ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης έκανε 4 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ανέλαβε το 1979 και πήρε κούπα μετά από μία πενταετία, οι Γιαννακόπουλοι στο μπάσκετ έμειναν στην πείνα καμιά δεκαετία. Ο Αμπράμοβιτς, οι Αραβες της Μάντσεστερ Σίτι και της Παρί Σεν Ζερμέν, όλοι τους μέχρι να μάθουν το χώρο έκαναν λάθη, τα πλήρωσαν, επέμειναν και δικαιώθηκαν.
Το να είσαι δεύτερος είναι ένα μαρτυρικό μάθημα. Είναι μία απαραίτητη διαδικασία στον δρόμο προς την λύτρωση. Αν ο ΠΑΟΚ δεν αυτοκαταστραφεί, αν δεν εξοστρακίσει ως ανίκανους αυτούς που τον μεγαλώνουν, αν δεν ξενερώσει αυτούς που τον εξελίσσουν, τότε θα έχει κάνει το μεγαλύτερο βήμα προς την επιτυχία.
