Σκηνές χάους, που γυρνούν το χρόνο 13 χρόνια πίσω, βιώνει εκ νέου η Αργεντινή μετά την πτώχευση του 2001. Με τη χρεοκοπία να απειλεί ξανά τη χώρα, οι λεηλασίες και οι διαδηλώσεις συνθέτουν ξανά ένα τρομακτικό σκηνικό.

Στο Μπουένος Άιρες οι άνθρωποι λεηλατούν τα σούπερ μάρκετ γιατί δεν έχουν να φάνε, ενώ οι έμποροι φοβούνται να ανοίξουν τα μαγαζιά τους. Στη Βενεζουέλα γίνονται διαδηλώσεις και πορείες εναντίον της εγκληματικότητας. Οι ταραχές άρχισαν τον Δεκέμβριο στην επαρχία Κόρντομπα, δυτικά της πρωτεύουσας, όταν οι αστυνομικοί αποφάσισαν να απεργήσουν ζητώντας αυξήσεις στις αποδοχές τους.

Υπενθυμίζεται πως η Αργεντινή ακολούθησε διαφορετική πορεία από άλλα κράτη που βρέθηκαν στη μέγκενη του χρέους και επέλεξε να μην αποζημιώσει τους δανειστές της, να αρνηθεί κάθε ξένη βοήθεια υπό την αιγίδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η στρατηγική αυτή, αφού για καιρό θεωρήθηκε μια επιτυχία των εναλλακτικών πολιτικών και μια απόδειξη της διαστροφής των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αποδείχθηκε καταστροφική, αφού σήμερα η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα είναι τρομακτική.

Σε ελεύθερη πτώση το πέσο

Η κυβέρνηση της Αργεντινής άφησε το νόμισμα της χώρας, να υποτιμηθεί απότομα κατά 11,1% σε σχέση με το δολάριο, μια ελεύθερη πτώση που δεν έχει ξανασυμβεί από το 2002, με αποτέλεσμα η υποτίμηση του νομίσματος να φτάσει στο 18,6% μέσα στις τρεις πρώτες εβδομάδες του έτους.

Εντός του 2013 το πέσο υποτιμήθηκε κατά 24%.

Την υποτίμηση του νομίσματος ζητούσαν κυρίως οι εξαγωγείς καθώς θα μπορούν έτσι να πωλούν τα προϊόντα τους σε ανταγωνιστικές τιμές.

Ο πληθωρισμός στην Αργεντινή έφτασε πέρσι το 28% και αναμένεται ότι θα αυξηθεί κι άλλο το 2014.

Με τις τιμές να αυξάνονται, σε μία προσπάθεια προστασίας των εγχώριων βιομηχανιών, η κυβέρνηση επέβαλε φόρο της τάξης του 50% σε όλες τις αγορές μέσω διαδικτύου που υπερβαίνουν τα 25 δολάρια, προκαλώντας νέο κύμα οργής στη χώρα.

Το ναυάγιο της Αργεντινής χρονολογείται από το 1998, όταν συνδυάστηκε η κρίση πληρωμών των χωρών του Νότου με τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ, ενώ η υπερτίμηση του πέσο απέτυχε αφού είχε ταυτόχρονα υποτιμηθεί το ρεάλ της Βραζιλίας. Στα τέλη του 2001, η χώρα και οι τράπεζες κατέρρευσαν. Η κρίση, που ως τότε ήταν χρηματοπιστωτική, έγινε οικονομική και κοινωνική: το 2002, το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 11%, η ανεργία έφτασε το 25%, το 60% του πληθυσμού βυθίστηκε στη φτώχεια και το χρέος έφτασε το 165% του ΑΕΠ. Παρά την ταχεία ανάπτυξη της χώρας μετά το 2004  και την μερική εξάλλειψη των ανισσοτήτων ωστόσο, η ασυνεπής δημοσιονομική πολιτική των κυβερνήσεων του ζεύγους Κίρσνερ οδήγησε τον πληθωρισμό ξανά στα ύψη και την χώρα ξανά στο χείλος της χρεοκοπίας.

πηγή: protothema.gr