Η πτήση από την Στουτγκάρδη με τα δεκάδες ΠΑΟΚτσάκια που δειλά-δειλά εκφράστηκαν με συνθήματα την ώρα της προσγείωσης. Ένα ΚΤΕΛ που αναχωρούσε άγρια χαράματα από την Αθήνα γεμάτο ασπρόμαυρα όνειρα. Το μεγαλειώδες πανί που έφτιαξαν κάτι αλάνια από την Μηχανιώνα. Ο Στέλιος Ιωαννίδης, ο οποίος βλέπει τον ΠΑΟΚ με τα μάτια της ψυχής του, έχοντας για χρόνια διαρκείας στην «5». Η «Τούμπα» ήταν γεμάτη από χιλιάδες υπερβατικές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που ήταν εκεί. Περιμένοντας. Ελπίζοντας. Λαχταρόντας. Χρειαζόταν ακόμα μία γηπεδική υπέρβαση. Ένα ακόμα ηρωϊλίκι. Δεν ήρθε. Ούτε τώρα…
Ο ΠΑΟΚ ήταν κι αυτός ασορτί στο κλίμα. Ηρωϊκός. Συγκινητικός. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν προσπάθησε, δεν μόχθησε, δεν ίδρωσε, δεν κυνήγησε, δεν πάλεψε. Προσπάθησε να θυμίσει στους Πορτογάλους μνήμες από το Euro 2004. Να τους ληστέψει. Τις περισσότερες φορές όμως, όταν πας να κλέψεις από το ράφι το βάζο με το γλυκό, όλο και κάποιος μεγαλύτερος θα σε τσακώσει.
Απέναντι του ήταν η περσινή φιναλίστ του Γιουρόπα Λιγκ. Υπενθυμίζω, ότι ο ΠΑΟΚ δεν ήταν καν φιναλίστ του περσινού ελληνικού κυπέλλου. Ο αντίπαλος απενοχοποίησε τον Χουμπ Στέφενς που γέμισε τον άξονα με τρία ηρωϊκά χαφ (Λάζαρ, Κάτσε, Μαντούρο) που πύκνωσαν το κέντρο, μίκρυναν τις αποστάσεις, ακύρωσαν την πορτογαλική ποιότητα. Ακόμα και οι εξτρέμ (Ολίσε, Νίνης) πρώτο μέλημα είχαν να μην φάνε, παρά να κάνουν φάσεις. Οι στόπερ πίσω σκούπιζαν ότι περνούσε. Η Μπενφίκα που έκανε τον Ρομπέρτο να θυμίζει χταπόδι στο «Καραϊσκάκης», παράγοντας φάσεις από παντού, μέχρι να σκοράρει με τον Λίμα δεν είχε κάνει shot on target!
Ο ΠΑΟΚ με συνταγή… Σάντος πήγε να πάρει το μισό-μηδέν (ή τα κουλούρια) για να παίξει ρέστα στη Λισσαβώνα. Αν το σουτ του Λάζαρ ήταν μερικά εκατοστά πιο δίπλα, αν ο πλάγιος μυριζόταν το οφσάιντ στην φάση του γκολ της Μπενφίκα. Μικρές λεπτομέρειες που μπορούν να καταστρέψουν την τέλεια ληστεία.
Δεν είναι ντροπή να παίξεις έτσι. Σε αυτά τα ματς κάποιος επιλέγει τον ρόλο του λαγού και κάποιος αυτόν της χελώνας. Κάποιος κυκλοφορεί και κάποιος παίζει πίσω από την μπάλα. Κάποιος φτιάχνει και κάποιος χαλάει. Κάποιος παράγει και κάποιος προσπαθεί να ληστέψει. Προσπάθησε να το κάνει ο Βενγκέρ με την Μπάγερν. Προσπάθησε να το κάνει ο Πελεγκρίνι με την Μπαρτσελόνα. Απέτυχαν. Σε αυτό το επίπεδο, για να επιβραβευτεί το ηρωϊλίκι θέλει και λίγο ρέντα. Κι αυτή την περίοδο ο ΠΑΟΚ τραβάει φιγούρα από το 12.
Η Μπενφίκα είχε καλύτερα κορμιά, ελκυστικότερους τεχνίτες, υποδειγματική κυκλοφορία και ασφυκτικό πρέσινγκ σε μήκος και πλάτος. Τι είχε να αντιτάξει ο ΠΑΟΚ; Περισσότερη ψυχή. Καλύτερο τακτικό πλάνο αναχαίτισης. Ίσως να είχε έλλειψη θάρρους, μα με τέσσερις σερί ήττες στο κεφάλι και την αίσθηση πως έχεις ένα μόνιμο σύννεφο βροχής πάνω από το κεφάλι σου, δύσκολα ξεμυτίζεις περισσότερο.
Οι χιλιάδες ανώνυμοι τύποι με τις υπερβατικές ιστορίες που βρέθηκαν στο γήπεδο το έκαναν το καθήκον τους. Πέτυχαν την προσωπική τους υπέρβαση. Ο φετινός ΠΑΟΚ δεν την πέτυχε, ούτε τώρα. Οι ευκαιρίες για να την κάνει φέτος σε ένα μεγάλο ματς λιγοστεύουν. Το κρύο πρόσωπο του Ιβάν Σαββίδη μαρτυρούσε πολλά περισσότερα από όλες τις λέξεις του κόσμου…
