Στο σάιτ «provocateur.gr» ο Γιώργος Πράτανος ο οποίος στο σύντομο βιογραφικό του δηλώνει πριν από όλα τα άλλα ΠΑΟΚτσής (για την ακρίβεια δηλώνει: «ΠΑΟΚτσης, Θεσσαλονικιός, δημοσιογράφος, άνθρωπος, παντελονάτος, baroυτοκαπνισμένος. Οικονομικός μετανάστης στην Αθήνα. Τα λάθη κάνουν τις καλύτερες ιστορίες. Έχω πολλές ιστορίες!») φιλοξενεί μία συνέντευξη για τον επίσης ΠΑΟΚτσή παπά Χρήστο, ο οποίος έχει οργανώσει την «Κοινωνία αγάπης και προσφοράς, Γέροντας Παϊσιος» στον Τρίλοφο.
Το θέμα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον…
«Όταν ξεκινήσαμε υπολόγιζα πως χρειαζόμαστε 10 με 20 μερίδες φαγητού την εβδομάδα. Πλέον, μοιράζουμε 150 μερίδες τρεις φορές την εβδομάδα». Η φωνή του παπά-Χρήστου αλλάζει τόνο, όταν ξεκινάμε τη συνέντευξη. Είναι περασμένες μία, ξημερώματα Δευτέρας. Ναι, εκείνος είναι που διάλεξε τη συγκεκριμένη ώρα, γιατί είχε πολλές δουλειές. Δεν πρόλαβε να παρακολουθήσει καν, τον αγώνα του ΠΑΟΚ από την τηλεόραση. Η «Κοινωνία αγάπης και προσφοράς, Γέροντας Παϊσιος» είναι το πιο μεγάλο του στοίχημα στη μέχρι τώρα ζωή του.
Σε μια κοινωνία που αναζητά ένα νέο «οδηγό χρήσης», ένας ιερωμένος αλλιώτικος από τους άλλους, έστησε έναν δικό του «φάρο», για να δείξει τον δικό του δρόμο. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κανείς πως προσπαθεί να μείνει μακριά από οτιδήποτε μπορεί να ξυπνά φρικτές και πονηρές σκέψεις. «Μακριά από Κράτος, Δήμο, Εκκλησία», απαντά κοφτά όταν ρωτάω εάν έχει απευθυνθεί σε κάποιο δημόσιο φορέα για να πάρει οποιαδήποτε βοήθεια.
«Πλέον ο Έλληνας, όταν αντιληφθεί πως του ζητά βοήθεια αυτός που έχει κάνει μάγκα και στη συνέχεια τον κορόιδεψαν, δεν δίνει. Δεν θέλει να προσφέρει. Πολλοί με ρωτούν: “Εμπλέκεται το Κράτος ή η Εκκλησία;”. Όταν τους απαντώ “όχι”, τότε μπορεί να μου δώσουν και περισσότερα πράγματα από αυτά που τους ζητώ. Αυτό συνέβη πριν λίγο καιρό, όταν ζήτησα να μας δωρίσουν ψυγεία». Επιμένω λίγο για τη βοήθεια… Που βρίσκει τα χρήματα;
«Δεν παίρνουμε χρήματα. Την είδες αυτήν την ξεφτίλα με τις ΜΚΟ; Είναι σάπιο το σύστημα. Δεν θέλω να μπλέξω τον κόσμο που έρχεται και μας βοηθά με τέτοια πράγματα. Και δεν παίρνουμε χρήματα. Τις προάλλες, μια κυρία που είχε μνημόσυνο, ήθελε να προσφέρει χρήματα σε εμάς, αντί να κάνει τραπέζι. Φυσικά και δεν τα πήρα. Πηγαίνω στα γύρω χωριά που έχουν παραγωγή… Ζητάω 5 κιλά καρότα και μου δίνουν 50 κιλά. Αφθονία. Με έχουν πλησιάσει και επιχειρηματίες, αλλά και εταιρίες. Δεν θέλω να εμπλακώ. Πιστεύω στη δύναμη των πολλών».
Κι όμως, όταν ξεκίνησε το εγχείρημα, δεν περίμενε πως θα πάρει αυτή τη μορφή τόσο γρήγορα. «Δεν περίμενα να έχουμε τόσο κόσμο. Ούτε από την άποψη των εθελοντών, ούτε και από την άποψη των απόρων», επισημαίνει.
Φαγητό σε απόρους, φροντίδα στο σπίτι σε ανθρώπους ανήμπορους ή ασθενείς και ένα κοινωνικό ιατρείο που είναι στα σκαριά. Όλα δρομολογούνται ταχύτατα, με οργάνωση και μεράκι, με σοβαρότητα και παρεϊστικο πνεύμα. Αλλά ο παπά – Χρήστος δεν σταματά να ονειρεύεται… «Θέλω να οργανώσω και μια νέα βιβλιοθήκη. Και να διοργανώνουμε και εκδηλώσεις, ιδίως για τα παιδιά. Να έρχονται ειδικοί και να τους μιλάνε, να γίνονται συζητήσεις, εκδηλώσεις».
Από την νέα γενιά θα έρθει η απάντηση στην κρίση και στην κοινωνική αποσύνθεση, θεωρεί. «Κανείς τραπεζίτης και κανείς οικονομολόγος δεν πρόκειται να μας σώσει. Το αύριο θα το χτίσουν οι καρδιές των παιδιών μας», απαντά και η φωνή του σαν να γίνεται πιο μελωδική. Επί 5 λεπτά αναλύει για το πόσο όμορφα πέρασαν τα παιδιά του Λυκείου που πήγαν και μαγείρεψαν εκείνα για το συσσίτιο, το Σάββατο. «Συνήθως κλείνουμε στις 20:30, τελικά φύγαμε στις 21:30, γιατί τα παδιά το διασκέδαζαν τόσο πολύ που δεν ήθελαν να φύγουν».
Τον έχουμε δει στην κερκίδα του ΠΑΟΚ, να μιλά με θερμά λόγια για τη νεολαία. «Συνεννοούμαι πιο εύκολα με ανθρώπους κάτω των 35 ετών. Είναι πιο αυθεντικοί», σημειώνει με νόημα.
Αυτές οι προσπάθειες απαιτούν κόπο, αφοσίωση και συνήθως γεννούν άγχος και κόπωση. Ο παπά Χρήστος μοιάζει να μην καταλαβαίνει από αυτά. Εκείνος μιλά ενθουσιασμένος και πότε πότε, η φωνή του σπάει. Συγκίνηση; «Όχι μόνο συγκινούμαι, αλλά κλαίω. Υπάρχουν ώρες που τα χαζεύω. Μου λέει ένας πατέρας, που ήρθε να πάρει το παιδί του: “Παπά μου ένα τεράστιο ευχαριστώ. Δίνεις τεράστιο μάθημα στον γιο μου. Και να πλήρωνα ,δεν θα τα μάθαινε! Τα μαθαίνει τόσο απλά και όμορφα”. Νιώθω γεμάτος και δεν είμαι αγχωμένος. Με όλα αυτά χτίζουμε το αύριο».
