Η πτήση για την Λισαβόνα σε… εξέλιξη και το μυαλό ταξιδεύει. Θυμάμαι ότι όπως τώρα έτσι και τότε (1999) ταξιδεύαμε για τη ρεβάνς στο Ντα Λούζ με την πλάτη στον τοίχο. Η νίκη της Μπενφίκα στην Τούμπα με 2-1 δεν άφηνε πολλα περιθώρια αισιόδοξίας. Η πρόκριση έμοιαζε με μακρινό όνειρο αλλά η παρέα του Μαραγκου του Φρατζεσκου του Σαμπρι και των υπολοίπων παικτών έφεραν τα πάνω κάτω σ´ ένα εκπληκτικό παιχνίδι και οδήγησαν την πρόκριση στην παράταση αρχικά και στα πέναλτι στη συνέχεια.
Το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε να προκριθεί στην επόμενη φάση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ όπως λεγόταν εκείνη την εποχή, κρίθηκε στη… ρουλέτα των πέναλτι. Μαχαιρίδης και Φρουσος ήταν οι μοιραίος παίκτες για τον ΠΑΟΚ. Αστοχησαν στις εκτελέσεις πέναλτι και χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία διάκρισης για τον Δικέφαλο. Ήταν ένα αξέχαστο παιχνίδι από κάθε άποψη. Θυμάμαι ακόμα τον Βενετιδη να τρέχει σαν… σκύλος στα τελευτάια λεπτά της παράτασης για να αποτρέψει επιθετική προσπάθεια των αντιπάλων.
Θυμάμαι το πάθος και τη θέληση για δίακριση που είχαν όλοι οι παίκτες του ΠΑΟΚ. Κυριολεκτικά γύαλιζε το μάτι τους. Ήταν αποφασισμένοι να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους και το έκαναν. Αν έιχαν και την τύχη με το μέρος τους στα πέναλτι η ιστορία θα γράφονταν αλλιώς.
Θυμάμαι την παραμονή εκείνου του αγώνα, μετά την προπόνηση που πραγματοποίησε ο ΠΑΟΚ, στο παλιό Ντα Λούζ (πριν ανακαινιστεί για τις ανάγκες του EURO του 2004 που πραγματοποιήθηκε στην Πορτογαλία) έμεινα τελευταίος στο γήπεδο και μαζί με τον Αρι Χάαν. Τον παρατηρούσα να χαζεύει τις άδειες κερκίδες ενώ όλοι οι παίκτες, οι βοηθοί του και οι συνοδόι έιχαν φύγει για τα αποδυτήρια. Τον πλησίασα και τον ρώτησα; “Τι κάνετε, γιατί δεν φεύγετε για τα αποδυτήρια;”.
Την απάντηση του δεν θα την ξεχάσω ποτέ… ” Έζησα μεγάλες στιγμές σ´ αυτό το γήπεδο με τον Αγιαξ. Αύριο θα τις ζήσω και ως προπονητής του ΠΑΟΚ”. Δεν του απάντησα. Τον κοιτούσα με απορία και χαρά παράλληλα για το γεγονός ότι πίστευε τόσο πολυ στην επιτυχία. Ο πανέξυπνος Ολλανδός (ήταν η δεύτερη θητεία του στον ΠΑΟΚ και γνωριζόμασταν καλά) αντιλήφθηκε ότι δεν πολυπίστευα στην πρόκριση και προσέθεσε: “Ο ΠΑΟΚ είναι ομάδα για μεγάλα ματς. Οι παίκτες πίστεψαν ότι μπορούν να τα καταφέρουν και θα δώσουν μια μοναδική παράσταση αύριο. Θα αισθανθείτε περήφανοι για τον ΠΑΟΚ μέσα σ´ αυτό το γήπεδο”.
Έτσι κι έγινε. Παίκτες και προπονητής πίστεψαν στην ανατροπή και επαναλαμβάνω δεν την πέτυχαν γιατί έτσι το όρισε η τύχη να γίνει και οχι για τι δεν το άξιζαν.
Δεν θα κάνω σύγκριση της ομάδας εκείνης με τη σημερινή ομάδα. Δεν ειναι αυτό το θέμα μου. Αυτό που με απασχολεί ειναι αν παίκτες και προπονητής πιστεύουν στην ανατροπή τους εις βάρους τους σκορ. Αν έχουν την ίδια δίψα, θέληση, πάθος, μαγκιά, κόντρα στα προγνωστικά να γράψουν ιστορία στη Λισαβόνα. Μπορεί ο προπονητής να εμπνεύσει; Μπορεί να… Ξεσηκώσει τους παίκτες για να δούμε επιτέλους τον πραγματικό ΠΑΟΚ στο χορτάρι;
Κοντός ψαλμός αλληλούια. Το βράδυ της Πέμπτης θα το ξέρουμε και θα βγάλουμε τα συμπεράσματα μας. Γιατί πλέον έχουμε δικαίωμα να βγάζουμε συμπεράσματα. Οχι από το αποτέλεσμα αλλα από την προσπάθεια!
