Ο ΠΑΟΚ κερδίζει, ο ΠΑΟΚ παραμένει στους «πρώτους» της Α1, ο ΠΑΟΚ παίζει όσο μπορεί – κατά τα οικονομικά δοκούντα – θεαματικό μπάσκετ, ο ΠΑΟΚ γιορτάζει τις ιστορικές επιτυχίες του και όποιοι τον ακολουθούν πιστά, τον «χαίρονται»!
Στην παράταση κέρδισε ο ΠΑΟΚ την Κηφισιά. Μία …γειτονιά θα πει βιαστικά ο κάθε ανήξερος/άσχετος/κακεντρεχής, γειτονιά όμως που «παίζει» να έχει μεγαλύτερο αγωνιστικό μπάτζετ (πιο κοστοβόρα ομάδα) από τον «Δικέφαλο» και μία γειτονιά που ήδη έχει κάνει εξαιρετική πορεία (με ή χωρίς «σπρώξιμο» για τους συντελεστές της που …τόλμησαν το Σάββατο στο «παλατάκι» να «βγάλουν και γλώσσα» για τάχα διαιτητική αδικία) και που απειλούσαν στα ίσια τον ΠΑΟΚ. Κέρδισε όμως η «διμοιρία» του Σούλη Μαρκόπουλου που δείχνει να είναι πραγματικό «κομάντο». Γιατί μπορεί στις «κακουχίες» και αντέχει, γιατί έχει πάθος και «καρδιά», γιατί έχει πιστεύω, γιατί έχει οργάνωση και ξέρει να δουλεύει και να δρέπει τους καρπούς της καθημερινής σκληρής δουλειάς.
Κέρδισε ο ΠΑΟΚ γιατί έχει για «διμοιρίτη», κοτζάμ «Στρατηγό»! Τέτοιον που δεν έχουν άλλες ομάδες. Ούτε καν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός πλέον δεν έχουν τέτοιο! Τον Σούλη Μαρκόπουλο που χωρίς τους δύο ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΟΥΣ αμερικανούς του, πήρε το «ματσάκι» με τα «μαγικά» του πάλι. Έκανε μέχρι και τον Τσόχλα (που συχνά προβληματίζει με την διστακτικότητα και την ατολμία) του σε πρωταγωνιστή στα καθοριστικά διαστήματα, έχει κάνει τον Κώστα Χαραλαμπίδη να «βγάζει μάτια» – έχει βέβαια και ο ίδιος από μόνος του ένα μοναδικό «χάρισμα» και απίστευτη τεχνική – κατάφερε να «καλύψει» γενικώς τις απουσίες του Πέϊν και του Κούπερ (στο κρίσιμο κομμάτι του παιχνιδιού) και έδειξε πως κερδίζονται οι μάχες του ΠΑΟΚ από τότε που τον πρωτοανέλαβε το 1994 και τον είχε οδηγήσει στον θρίαμβο της Τεργέστης και μέχρι σήμερα.
Κέρδισε ο ΠΑΟΚ και έκανε τους φίλους του, όσους πιστούς τον «ακολουθούν» σε κάθε παιχνίδι, να νοιώσουν την «άγρια» ομορφιά του παιχνιδιού ενώ που κόντευε να κερδηθεί με άνεση, κόντεψε να χαθεί στο τέλος και πάλι το πήρε στην παράταση της «ρώσικης ρουλέτας». Αλλά, εντάξει. ΠΑΟΚ είσαι κι έχεις συνηθίσει. Μάλλον το «έχεις στο πετσί» σου να ζεις έτσι τα παιχνίδια, με ένταση και αγωνία μέχρι την εκπνοή, για να είναι πιο γλυκιά η χαρά της νίκης…
Κέρδισε ο ΠΑΟΚ και τίμησε με τον καλύτερο τρόπο την 20ή επέτειο από την κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς με τους περισσότερους από τους πρωταγωνιστές της επιτυχίας εκείνης, της ανεπανάληπτης ιστορικής στιγμής του συλλόγου. Αλλά δεν ήταν τόσο η συνεύρεση των πρώην παικτών, του τότε και νυν προπονητή και των διοικητικών. Ήταν τα μηνύματα που βγαίνουν για το «αύριο», ακόμη και για την υποστήριξη που αυτοί οι «Τιτάνες» του 1994 δείχνουν προς τον τωρινό ΠΑΟΚ, τον νυν πρόεδρο Μπάνε Πρέλιεβιτς, τον Νίκο Σταυρόπουλο, τον Σούλη Μαρκόπουλο και ολάκερη την ομάδα. Αξέχαστη θα είναι η ρήση του Νίκου Μπουντούρη: «Ο ΠΑΟΚ είναι πολύ ελκυστικός για οποιονδήποτε επενδυτή κι ας με συγχωρήσουν οι φίλοι του ποδοσφαίρου, αλλά το μπάσκετ είναι αυτό που με πολύ λιγότερα χρήματα από ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να ξαναφθάσει γρήγορα στην κορυφή της Ευρώπης και να ξανανοιώσει ο κάθε ΠΑΟΚτσής όπως τότε μαζί μας»!
Αυτή η περηφάνια λοιπόν που «εκπέμπεται» – και φέτος – στο «παλατάκι», αυτή η ικανοποίηση που προσφέρει ο «άθλος» της διοίκησης Πρέλιεβιτς και η συγκλονιστική προσπάθεια του Σούλη Μαρκόπουλου και των παικτών του που με τα «ψίχουλα» διατηρούν την ομάδα στην «ελίτ» του πρωταθλήματος, μπορεί να μην συγκρίνεται με τους τίτλους και τις λαμπρές εποχές άλλων δεκαετιών, αλλά αποτελεί ηθική ικανοποίηση για όσους την «συνοδεύουν» σε αυτούς τους «δύσκολους» καιρούς. Για τους υπόλοιπους είναι ένα «κέλευσμα», αν και αποδεικνύεται ότι όσα ακούνε σαν προσκλήσεις και όσα βλέπουν «χειροπιαστά» από την τίμια και «ηρωϊκή» ως ένα σημείο προσπάθεια του αγωνιστικού, από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν.
Αποτελεί όμως και ύψιστη ντροπή για όλους όσους λάτρεψαν τον ΠΑΟΚ της Γενεύης, του Κόρατς, του Φάϊναλ φορ της Αθήνας και των άλλων τελικών να μην έρθουν έστω και μετά τη λήξη το Σάββατο στο «παλατάκι» (για να μην κόψουν και εισιτήριο υπέρ της ομάδας αν τόοοοοοοοοσο τους επιβαρύνει), για να «σφίξουν» το χέρι των ανθρώπων που έκαναν διάσημο τον σύλλογο στα πέρατα της Ευρώπης.
Υ.Γ.1 Δυστυχώς έτσι είναι το πρωτάθλημα και κάθε ήττα, μεγάλη ή μικρή, «στοιχίζει». Αν… Αν είχε κερδίσει στα Τρίκαλα ή στη Ρόδο ή στη Δράμα και αν δεν είχε «σφαγιαστεί» από Πανιώνιο και Ολυμπιακό εντός, όχι μόνος τρίτος θα ήταν ο «Δικέφαλος» αλλά και ευθεία απειλή για τους δύο «μεγάλους»!
Υ.Γ. 2 Δεν θέλουμε να πιστέψουμε την «αρβύλα» που λέει ότι οι «οργανωμένοι» δεν έρχονται πλέον – επιδεικτικά μάλιστα – στο «παλατάκι» επειδή «πειράχθηκαν» από την αντίδραση – ανακοίνωση της ΚΑΕ του Μπάνε Πρέλιεβιτς μετά την φωτοβολίδα που έριξε ο ανεγκέφαλος στο ντέρμπι με τον Άρη και στοίχισε στην ομάδα πάνω από 50.000 ευρώ. Αν είναι έτσι, δεν είναι αγάπη για τον ΠΑΟΚ, αλλά άσχημος εγωϊσμός. Και πολλά ακόμη χειρότερα…
Υ.Γ. 3Αν ο Κοντομηνάς ήταν πιο συνεπής – λέμε τώρα – με το δεύτερο σκέλος της χορηγίας, ή αν ο ΠΑΟΚ είχε 1.000 εισιτήρια (μόλις βρε αδελφέ κι όχι τα μ.ο. 400) σε κάθε εντός παιχνίδι, θα είχε σίγουρα και άλλους δύο παίκτες για να μην αναγκάζεται συνέχεια σε «μαγικά» ο Σούλης και «βαφτίζει το ψάρι κρέας» για να βγουν οι αγώνες. Πάλι με οκτώ παίκτες ουσιαστικά πήρε τη νίκη.
Υ.Γ. 4 Ο αστείος προπονητής της Κηφισιάς που μίλησε για διαιτησία, έχει έπαρση και αμνησία. Διότι ξέχασε πολύ εύκολα την «σφαγή» του ΠΑΟΚ στον αγώνα του α΄ γύρου και την ακόμη μεγαλύτερη σφαγή του ΚΑΟΔ τον οποίο νίκησε στην Δράμα με φανερά εκπρόθεσμο καλάθι στην εκπνοή…
