Δεν μπορώ να καταλάβω τους νεαρούς κυρίως σε ηλικία φιλάθλους του ΠΑΟΚ. Δεν μπορώ να καταλάβω το μπινελίκι που ρίχνουν στην ομάδα που ισχυρίζονται ότι αγαπάνε. Τα βρισίδια, τις κατηγορίες στους ποδοσφαιριστές που φορούν την ασπρόμαυρη φανέλα. Καλά αυτοί που έχουν ένα μικρόφωνο και μιλάνε δεν με νοιάζουν. Τα λένε για να προκαλούν και να ανεβάσουν την ακροαματικότητα τους. Αλλά την μερίδα των φιλάθλων που το κάνει δεν μπορώ να το καταλάβω. Η μάλλον δεν θέλω να το πιστέψω ότι το κάνει.
Ο Αθανασιάδης έχει τατουάζ. Ο Στοχ ξενυχτάει στο Μαρκίζ. Ο Νίνης είναι βετεράνος στα 23 του. Ο Ολίσε τσίρκο. Ο Γλύκος άσχετος. Ο Τζαβέλλας δήθεν κτλ κτλ κτλ. Και απορώ αυτοί που δημόσια όπου σταθούν και όπου βρεθούν λένε αυτά τα πράγματα για τους παίκτες του ΠΑΟΚ αγαπούν την ομάδα; Και τι παίκτες θέλουν; Παρθένους, ξενέρωτους, καλόγερους; Είναι αυτοί έτσι;
Θέλατε εσείς που από χθες κράζετε τον Κλάους να μην έδειχνε το ιερό σήμα τους ΠΑΟΚ σε όλους αυτούς που σας βρίζουν εν χορώ τις μάνες σας; Που σας λένε Βούλγαρους και σας αδικούν μία ζωή και εσάς και τους πατεράδες σας και του πατέρες των πατεράδων σας; Εγώ χειρότερα θα έκανα! Εγώ όμως δεν έγινα ποδοσφαιριστής. Για αυτό χαίρομαι όταν ο Κλάους βάζει γκολ για τον ΠΑΟΚ μας. Πανηγυρίζει για τον ΠΑΟΚ μας. Σκοράρει για τον ΠΑΟΚ μας. Ακόμα και όταν χάνει τα γκολ όλοι μαζί χάνουμε όλοι μαζί νικάμε. Και τι έκανε; Ότι πολλοί παίκτες όταν βάζουν γκολ σε όλο τον κόσμο!
Και φυσικά θέλω και να βγαίνει και να περνάει καλά ο παίκτης του ΠΑΟΚ όταν δεν έχει αγώνα την επόμενη ημέρα. Και να διασκεδάζει και να έχει φίλη ξανθιά, μελαχρινή, χοντρή, αδύνατη, να χτυπάει τατουάζ, να κάνει ότι γουστάρει. Ειναι η προσωπική του ζωή. Εκτός αν τον ζηλεύω. Αν έχω κακιά ζήλια. Εκτός αν θα ήθελα να είμαι εγώ αυτός που κερδίζει την δόξα. Το χρήμα, τις κοπέλες, τα αυτοκίνητα.
Τότε ίσως αν τον έβλεπα στο Τριμπέκα για καφέ αντί να χαμογελάσω που είδα τον ποδοσφαιριστή που σκοράρει για τον ΠΑΟΚ να έτρεχα να το γράψω στο facebook: “Πάλι στο Τριμπέκα ρε Κλάους; Που να βάλεις γκολ ρε με τόσο καφέ ρε. Αντε πάνε κάνε κανά τατουάζ να ούμε να ούμε”.
Οταν λέμε ότι αγαπάμε κάτι το στηρίζουμε δεν το στήνουμε στα έντεκα μέτρα. Πόσω δε όταν τον “χτυπούν” οι αντίπαλοι στην προκειμένη περίπτωση οι Ολυμπιακοί επειδή τους “πόνεσε” και φοβούνται ότι θα τους “πονέσει” ξανά. Τότε είναι που εμείς πρέπει να είμαστε δίπλα στον παίκτη και δίπλα στον ΠΑΟΚ ακόμα περισσότερο και όχι να πέφτουμε στην παγίδα του αντιπάλου. Σε λίγο θα του την πούμε που έβαλε και γκολ!
Ακου εκεί γιατί πήρε την μπάλα μετά το γκολ και γιατί φίλησε το σήμα; Ρωτάτε γιατί; Γιατί είναι ΠΑΟΚ ρε!
