Σαν σήμερα η οικογένεια του ΠΑΟΚ δεχόταν μία από τις μεγαλύτερες πίκρες στην ιστορία της. 13 Απριλίου του 1993 ο ΠΑΟΚ μία ομάδα που μέχρι τότε ήταν ανίκητη και παντοδύναμη έχασε στο καλάθι από την Μπένετον Τρεβίζο με 12.000 ΠΑΟΚτσήδες μέσα στο ΣΕΦ να “παγώνουν” και εκατομμύρια Έλληνες να μην πιστεύουν τι είχε συμβεί εκτός από κάποιους φανατικούς οπαδούς άλλων ομάδων που χαμογελούσαν με ικανοποίηση. Αλλωστε αυτή η ήττα ήταν και το ξεκίνημα της πτώσης του μπασκετικού ΠΑΟΚ που “μεγάλωσε” γενιές ΠΑΟΚτσήδων και η άνοδος του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού που μέχρι τότε έτρωγαν “100άρες” αλλά από εκεί και ύστερα πανηγύρισαν Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης.
Ο Δικεφαλος έχανε ένα ματς που ήταν πολύ πιθανόν πως αν το κέρδιζε θα είχε πάρει άλλη τροπή η ιστορία του μπασκετικού ΠΑΟΚ αλλά και του συλλόγου γενικότερα.
Κλαίγανε μεγάλοι και μικροί. Οχι αυτοί που δηλώνουν τώρα ΠΑΟΚ αλλά αυτοί που ήταν από πάντα ή οι πατεράδες και οι μανάδες αυτών, που είναι από πάντα ΠΑΟΚ, και δεν έγιναν στη συνέχεια επειδή η ομάδα έγινε μόδα ή επειδή εύχονται να τους ανοίξει ή τους άνοιξε κάποια πόρτα στην Μικράς Ασίας τώρα που υπάρχει το χρήμα (διότι παλιά ακούγανε ΠΑΟΚ και έτρεχαν και κορόιδευαν).
Αλλωστε αυτός είναι ο ΠΑΟΚ. Οχι αυτός που σκεφτόταν αν χθες το παιδί του, η αγάπη του είχε γενέθλια ή όχι και έτρεχε στα… ληξιαρχεία για να αποφασίσει, αλλά αυτός που από μία ημέρα πριν έχει ετοιμάσει το πάρτι γενεθλίων. Αυτός γιγάντωσε τον ΠΑΟΚ και αυτός τον έχει κρατήσει μεγάλο παρά, τους λίγους τίτλους του.
Μεγάλη Πέμπτη θα παίζαμε τελικό Πρωταθλητριών Ευρώπης. Πολλά χρόνια μετά, Μεγάλη Τετάρτη παίζουμε άλλον έναν σημαντικό ημιτελικό σε άλλο άθλημα βέβαια. Και το ερώτημα είναι αν μπορεί ο ΠΑΟΚ να νικήσει την μοίρα του ή θα τιμωρηθεί που πάει να κερδίσει μαζί με αυτούς που κλαίγανε το 1993 αλλά και αυτούς που χαμογελούσαν με ικανοποίηση… Ελπίζω πως όχι, καθώς η μοίρα χρωστάει στον πραγματικό κόσμο του ΠΑΟΚ που αγαπάει την ομάδα πολλά περισσότερα απ΄ ότι έχει να παίρνει από τους άλλους.
Η φωτογραφία του Γκαρσία δεν είναι τυχαία. Αυτός το 1993 δεν ήξερε καν την λέξη ΠΑΟΚ. Οταν την έμαθε όμως δάκρυσε για τον ΠΑΟΚ για αυτό αγαπήθηκε τόσο από τον κόσμο. Και εκεί η μοίρα πήγε να τιμωρήσει τον Δικέφαλο. Διότι κάτι τύποι σαν αυτούς που το 1993 γελούσαν τον έδιωξαν. Ευτυχώς μόνο από την ΠΑΕ. Από τον ΠΑΟΚ δεν έφυγε ποτέ. Και θα είναι πάντα εδώ ακόμα και αν είναι μακριά. Φρόντισαν για αυτό όσοι το 1993 αλλά και άλλες στιγμές πόνεσαν μαζί του, χάρηκαν, έκλαψαν, χαμογέλασαν, δάκρυσαν για αυτό που πιστεύουν και ακολουθούν μία ζωή. Τον ΠΑΟΚ τους.
