Συνειδητά άφησα να περάσει η φορτισμένη χθεσινή βραδιά, προκειμένου με πιο καθαρό και κρύο μυαλό να μπορώ να αξιολογήσω τα όσα έγιναν στον ημιτελικό της Τούμπας. Παρά την όποια μετριοπάθεια με χαρακτηρίζει γενικότερα, τα συναισθήματα δεν άλλαξαν. Είμαι ο πρώτος που κατηγορεί ευθέως τα λίγα μαγκάκια της ασπρόμαυρης κερκίδας, που δε σκέφτονται τις συνέπειες των πράξεων τους και κάποιες φορές καταδικάζουν την ίδια την ομάδα. Είμαι ο πρώτος που δυσανασχετεί και ντρέπεται όταν η Τούμπα γίνεται υποχείριο της μειοψηφίας που κάνει επεισόδια, που τη θεωρεί τσιφλίκι τους, που πιστεύει ότι εκεί κάνει κουμάντο αυτή και κανένας άλλος. Όλα αυτά όμως, όχι για χθες…

Όχι, δεν ένιωσα καμιά ντροπή. Όχι, δεν έχω καμιά τύψη για ότι έγινε. Οι κακομαθημένοι του Πειραιά έπρεπε κάποια στιγμή να πάρουν το μάθημα τους. Να καταλάβουν ότι θα έρθει η ώρα όπου τα όσα κάνουν όλα αυτά τα χρόνια, θα φέρουν αντίδραση. Ότι κάποια στιγμή, όταν ο νόμος δεν εφαρμόζεται για εκείνους, κάποιος θα τον πάρει στα χέρια του. Και θα τους πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να ντρέπομαι για πράγματα τα οποία αυτή η ομάδα έχει εφαρμόσει πιστά στο παρελθόν. Μήπως νιώθουν ντροπή αυτοί όταν τραμπουκίζουν αντιπάλους, δημοσιογράφους μέσα στο Καραϊσκάκη, διαιτητές στα αποδυτήρια; Μήπως νιώθουν ντροπή όταν παίρνουν νίκες και πρωταθλήματα έχοντας όλο το διαιτητικό σύστημα στο πλευρό τους; Όχι, τους φαίνεται φυσιολογικό. Και επιχειρηματολογούν μάλιστα για αυτό. Ε, λοιπόν και εμένα φυσιολογικό μου φαίνεται. Όταν επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, με αυτόν θα τιμωρηθούν.

Και διευκρινίζω τη διαφορά. Δεν νιώθω περήφανος. Φυσικά προτιμούσα 1000 φορές να πάρει ο ΠΑΟΚ μια πρόκριση όπως ο Παναθηναϊκός. Με ωραία ατμόσφαιρα, αποπνέοντας υγεία εντός και εκτός γηπέδου. Με αυτόν τον αντίπαλο όμως που υπήρχε χθες στην Τούμπα, δεν έχω τύψεις… Στο κάτω-κάτω, θεωρώ ότι μόνο έτσι θα αντιληφθούν κι οι ίδιοι ότι ήρθε η ώρα να βελτιώσουν το προϊόν που έχουν ξεφτιλίσει. Ότι κάποια στιγμή θα θρηνήσουμε θύματα. Ότι οι δικτατορίες πέφτουν με αιματηρές επαναστάσεις. Ας τα σκεφτούν αυτά οι υπεύθυνοι επιτέλους κι ας είναι το χθεσινό, η σφαλιάρα που θα αφυπνίσει τους πάντες. Έχω δει φίλους και γνωστούς, απόλυτα ήρεμους στη ζωή τους, απλούς φίλους του ΠΑΟΚ που δεν παθιάζονται όσο οι υπόλοιποι, να βγαίνουν από τα ρούχα τους με όσα βλέπουν να κάνει ο Ολυμπιακός. Να ανεβαίνει το αίμα τους στο κεφάλι. “Έχουμε οικογένειες, έχουμε παιδιά και θα μας αναγκάσουν να μπούμε φυλακή καμιά μέρα με αυτά που κάνουν” έλεγε ένας από αυτούς, 40+ χρονών, στο ημίχρονο του πρώτου ημιτελικού.

Αυτό που ξέρω για χθες είναι ότι όλη η μεγέθυνση των γεγονότων ξεκίνησε από την πραγματικά γελοία καθυστέρηση 75 λεπτών για να ξεκινήσει το παιχνίδι. Οι γαύροι στον πάγκο του Ολυμπιακού αποτελεί μια εξαιρετική καζούρα, έστω και υπερβολική. Ξαφνικά “χαλάστηκαν” όλοι οι politically correct φίλοι του ποδοσφαίρου. Πόση υποκρισία Θεέ μου… Αν έβαζαν μπουγάτσες στον πάγκο του ΠΑΟΚ στο πρώτο ματς στο Καραϊσκάκη φαντάζομαι θα το έβρισκαν αστείο. Εγώ θα το θεωρούσα σίγουρα. Μπουγάτσες, γαύροι, κότες, βαζελίνες, αεροπλανάκια. Αυτά δεν προκαλούν βία, κύριοι. Βία προκαλούν όσοι υποτιμούν τη νοημοσύνη του κόσμου και τον κάνουν να νιώθει αδικημένος. Αδικημένος στη ζωή, αδικημένος από τους πολιτικούς, αδικημένος και στη διέξοδο που του δίνει το ποδόσφαιρο και η αγαπημένη του ομάδα; Ε, όχι…

Τα νταβατζιλίκια κομμένα λοιπόν. Φτιάξτε το ποδόσφαιρο. Κι εσείς κι εμείς. Για να μπορούμε να ντρεπόμαστε για όσα γίνονται κάθε φορά που υπάρχουν οποιουδήποτε είδους επεισόδια. Μέχρι τότε όμως, καμιά τύψη. Συγνώμη…

Υ.Γ. Με τα χθεσινά τελειώσαμε. Υπάρχουν δέκα μέρες για τον τελικό. Δέκα μέρες για να ονειρεύεσαι. Ας απολαύσουμε το ταξίδι και στο τέλος ας κατακτήσουμε και την Ιθάκη…

Καλή Ανάσταση, γενικώς…

Επικοινωνία στο…

Facebook: Thodoros Hastas

Twitter: ThodorosHas