Αυτές οι μέρες, λίγο πριν από τον μεγάλο τελικό του Σαββάτου, είναι μέρες για ιστορίες. Ιστορίες από το παρελθόν, ιστορία που θέλεις να γράψεις μαζί με την ομάδα σου, ονειροπαρμένες ιδανικές καταστάσεις που θέλεις να ζήσεις, να κρατήσεις για πάντα στη μνήμη σου και να διηγήσε στα παιδιά σου. Περιμένοντας το παιχνίδι, κάνεις σχέδια, πλάθεις το τέλειο σκηνικό, “ταξιδεύεις” νοερά προς την Ιθάκη. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, σημασία δεν έχει μόνο το ταξίδι αλλά και ο προορισμός, η κατάκτηση του κυπέλλου.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να καταλαβαίνει τον ΠΑΟΚ, από τότε που ο μπαμπάς μου με έκανε κοινωνό στη μυσταγωγίας της Τούμπας, μία ήταν η δική μου προσμονή, ένα ήταν το όνειρο το οποίο συνόδευε τα παιδικά μου βράδια. Όχι, δεν ήταν ούτε το πρωτάθλημα, ούτε κάποια σπουδαία ευρωπαϊκή διάκριση. Ούτε το γεγονός ότι τον τίτλο του 85′ τον θυμάμαι ελάχιστα, ούτε το ότι οι πρώτες μου παραστάσεις από τον ΠΑΟΚ ήταν να τον βλέπω αντίπαλο με τη Νάπολι του Μαραντόνα, έπαιξαν ρόλο. Για κάποιο λόγο, ζούσα για να δω τον ΠΑΟΚ να σηκώνει το κύπελλο Ελλάδας μέσα στο ΟΑΚΑ, έχοντας ως αντίπαλο ομάδα από τον πρώην ΠΟΚ. Καμιά παρέκκλιση από αυτό. Ούτε σε άλλο γήπεδο, ούτε με οποιονδήποτε άλλο ως αντίπαλο. Αυτό ήθελε η παιδική μου ψυχή.
Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε στο 2001. Σε μια κατάσταση που πλησίαζε στο ιδεατό, αν και όχι 100%. Η Φιλαδέλφεια “χαλούσε” λίγο το γλυκό αλλά όλα τα άλλα μου έδωσαν την πιο δυνατή ανάμνηση σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Δε θα τον έχανα για κανένα λόγο. Θυμάμαι, λίγες μέρες πριν τον τελικό (καλή ώρα), λέγαμε με τους φίλους μου: “ας βάλουμε πρώτοι γκολ να γίνει κόλαση το γήπεδο και μετά ας φάμε 4…”. Που να φανταζόμασταν ότι θα ήμασταν εμείς που θα βάζαμε τα τέσσερα! Εμφάνιση βγαλμένη πέρα από κάθε φαντασία, τρόπαιο στον ουρανό της Αθήνας, πυροτεχνήματα, πανηγύρια. Αξέχαστες στιγμές που δε θα σβήσουν με τίποτα.
Δυο χρόνια μετά, το 2003, οι συνθήκες ήταν πάλι διαφορετικές. Μόνο παρήγορο γεγονός ήταν ότι αντίπαλος ήταν ο Άρης και η καζούρα που ακολούθησε. Ο ΠΑΟΚ όμως είχε το χαρακτήρα του φαβορί. Στην περίπτωση που κέρδιζε (όπως έγινε), κανείς δε θα έλεγε τίποτα. Σε περίπτωση που έχανε, θα γινόταν χαμός. Σύμφωνα με μια περίεργη ψυχοσύνθεση, που ασφαλώς ταιριάζει και στην ιστορία του Δικεφάλου, σε ένα τέτοιο ματς, θέλω να είμαστε το αουτσάιντερ, ή έστω οι πιθανότητες να είναι ίδιες. Όπως περίπου ισχύει για τον τελικό του ΟΑΚΑ. Δε θα μου έδινε επ’ ουδενί την ίδια χαρά αν ο ΠΑΟΚ αντιμετώπιζε τον ΟΦΗ και κατακτούσε το τρόπαιο. “Ο τίτλος είναι τίτλος ρε αδερφέ” θα μου πει κάποιος. Άντε βάλτα εσύ με την ψυχολογία…
Πλέον οι ώρες μετρώνται αντίστροφα. Όλοι θέλουν να κατέβουν για να βγάλουν…γούστα. Εγώ θα κατέβω για να εκπληρώσω ένα παιδικό όνειρο που έχει… αραχνιάσει.
Καλή τύχη ΠΑΟΚάρα μου!
Επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Twitter: ThodorosHas
