Ο Κωνσταντίνος πηγαίνει πια τετάρτη δημοτικού! Μεγάλωσε το θηρίο! Πάνε οι εποχές που μπορούσα να τον ξεγελάσω πως (λόγω μικρού ονόματος) είμαι ο Σωτήρης ο Μπαλάφας! Ο μπαμπάς του, παλιός… τεσσεράκιας. Με γαλόνια. Με γερές μνήμες. Με παράσημα. Απόλυτα αποστασιοποιημένος πια από τα γήπεδα, μα με την ίδια αθεράπευτη τρέλα στο μυαλό. Για την πάρτη του, όμως…

Μία από τις πρώτες λέξεις που έμαθε στον μικρό είχε τέσσερα γράμματα: Π.Α.Ο.Κ. Δύσκολη λέξη, ειδικά αν ζεις σε ένα μέρος, που καλύπτεται από θάλασσα, απέχει μίλια πολλά από την ασπρόμαυρη καθημερινότητα και το σημαντικότερο για ένα πιτσιρίκι που διαμορφώνει κρίση, άποψη, βιώματα, πιστεύω: οι λύπες είναι περισσότερες από τις χαρές.

Ο μικρός δεν πρόλαβε τα μεγαλεία στο μπάσκετ. Ήταν μηνών, όταν ο ΠΑΟΚ σήκωσε το τελευταίο (εκείνο το μαμημένο ντε) στον τελικό του 2003 στην «Τούμπα» απέναντι στον Άρη. Εδώ και χρόνια, βλέπει τους φίλους του να του αραδιάζουν νίκες, επιτυχίες, τίτλους. Όπως κάθε παιδάκι της ηλικίας του, ζηλεύει. Ποτέ του όμως δεν σκέφτηκε την εύκολη λύση, να γίνει Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός ακόμα και ΑΕΚ για να κοκορεύεται πιο συχνά ή για να μπει σε ένα μεγαλύτερο γκρουπ πιτσιρικάδων. Εκείνος, αγύριστο κεφάλι, σαν τον μπαμπά: Π.Α.Ο.Κ. κι ας μη… το σηκώσω ποτέ. Μόνος μου. Για την πάρτη μου…

Είναι ωραίο… τυπάκι ο Κωνσταντίνος. Πιάνεις κουβέντα μαζί του και καθαρίζει η ψυχή σου. Την ώρα του Χριστός Ανέστη, εκείνος αγνόησε τα μπαρούτια που έκαναν την νύχτα-μέρα για να έρθει να μου διηγηθεί γεμάτος περηφάνια την πρώτη φορά που πάτησε «Τούμπα» πριν λίγους μήνες. Το δώρο το είχε κάνει ο… Άγιος Βασίλης. Παραμονή Χριστουγέννων, τέλος του πρώτου γύρου, αντίπαλος ο Λεβαδειακός και ο μπαμπάς του έκανε το χατίρι να πάει στην θρυλική «τέσσερα» για την οποία τόσα και τόσα είχε ακούσει. Το γήπεδο ήταν μισοάδειο ή μισογεμάτο (9.020 εισιτήρια), όπως το βλέπει κανείς. Ο μικρός γοητεύτηκε, μα δεν τρελάθηκε. Κρυφά από τον μπαμπά του, μου εξομολογήθηκε ότι δεν βλέπει την ώρα να μεγαλώσει για να πηγαίνει μόνος του στην «Τούμπα» στα μεγάλα ντέρμπι, όπου το γήπεδο θα είναι γεμάτο και στις εξέδρες θα γίνεται χαμός από κόσμο! Τον ρώτησα για τον τελικό κυπέλλου. Δεν χρειάστηκε ούτε ένα δευτερόλεπτο για να μου απαντήσει: «Καλά πλάκα μου κάνεις; Θα τους πατήσουμε!».

Από τα παιδιά δεν μπορείς να κρυφτείς, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα, όπως λέει κι ο Διονύσης Σαββόπουλος. Λίγες κουβέντες μαζί τους αρκούν για να σε γαληνέψουν. Να σε εξαγνίσουν. Η αγνή, αμόλυντη, καθαρή και υπεραπλουστευμένη τους ματιά διαλύει την μολυσμένη λογική των μεγάλων που παθαίνει παράλυση από την… ανάλυση.

Τα έφερε έτσι η ζωή που (για δικούς μου προσωπικούς λόγους) θα δω τον τελικό κυπέλλου από ένα νησί πολύ μακριά από την Αθήνα, παρέα με τον μικρό και τον μπαμπά του: δύο από τις αγνότερες μορφές παοκτσή που μπορεί να συναντήσει κανείς. Μακριά από τον φανατισμό. Μακριά από κάθε λογής σχέδια πολέμου για «ντου», «πεσίματα», «αντίποινα» και δεν συμμαζεύεται. Θα τον δω σε ένα μέρος όπου θα είμαστε όλοι μαζί πράσινοι, κόκκινοι, κίτρινοι, ασπρόμαυροι ανακατεμένοι, όπου θα κάνουμε την πλάκα μας και στο τέλος θα κεράσει αυτός που θα σηκώσει την κούπα. Θα τον δω σε ένα μέρος όπου δεν θα έχει κάγκελα σαν φυλακή υψίστης ασφαλείας, σε ένα μέρος όπου δεν θα απαγορευτεί η κυκλοφορία στην κεντρικότερη πλατείας, σε ένα μέρος όπου δεν φοβάμαι μη μου έρθει καμία ξώφαλτση από το πουθενά.

Με συνέλαβα μετά τον ημιτελικό απέναντι στον Ολυμπιακό να παρασύρομαι. Να αμφιταλαντεύομαι. Να δίνω μία εσωτερική μάχη για να αποφασίσω την στάση μου σε όσα έγιναν. Να ράβω το στόμα μου από ντροπή για πράγματα που έγιναν και δεν με εκφράζουν, μα να βρίσκω δικαιολογίες στον μη έντιμο πρότερο βίο του «θύματος». Χρειάστηκε να φύγω μίλια μακριά από την… γη του πυρός για να αποφορτιστώ και να ξαναδώ καθαρά

Τα έφερε έτσι η ζωή που (για δικούς μου προσωπικούς λόγους) θα δω τον τελικό κυπέλλου από ένα νησί, παρέα με τον μικρό και τον μπαμπά του. Ομολογώ ότι δεν έχω την ίδια κάψα, την ίδια φλόγα την που είχα στους τελικούς του 2001 και του 2003. Κατανοώ την λύσσα των 25.000 «τρελών» που θα κατηφορίσουν για «εμπόλεμη» ζώνη, κατανοώ την τρέλα του Ιβάν, των παικτών, του Γ.Χ. , όλων για αυτή την κούπα. Αν έρθει, θα είναι το πρώτο χειροπιαστό στολίδι της νέας εποχής.

Για μένα προσωπικά όμως, αυτός ο τελικός (κερδισμένος ή χαμένος) δεν είναι παρά το πρώτο σκαλοπάτι στην εξελικτική διαδικασία του ΠΑΟΚ που για να μεγαλώσει είναι νομοτελειακά υποχρεωμένος να φτάσει στην κατάκτηση ενός (και όχι μόνο) πρωταθλήματος, να παίξει και να διακριθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, να φτάσει στην κατάκτηση ενός στόχου πολύ μεγαλύτερου από την κατάκτηση ενός κυπέλλου, διοργάνωση στην οποία ο αντίπαλος του έφτασε στον φετινό τελικό αποκλείοντας διαδοχικά Εργοτέλη, Ηρακλή Ψαχνών, Ολυμπιακό Βόλου και ΟΦΗ.

Πιο πολύ θέλω αυτό το κύπελλο για τον Κωνσταντίνο, άντε και για τον μπαμπά του. Θα είναι η πρώτη φορά που θα πάει την Δευτέρα στο σχολείο και θα είναι αυτός που επιτέλους θα κάνει καζούρα στους φίλους του. Το λαχταρά να δει ένα ασπρόμαυρο γύρο θριάμβου, χρειάζεται να χτίσει χαρούμενες οπαδικές μνήμες και εικόνες που θα τον γεμίσουν κουράγιο και θα συντηρήσουν την αγνή τρέλα που κουβαλάει. Δεν έγινε ΠΑΟΚ για τους τίτλους, όμως σιγά-σιγά έρχεται η ώρα για να μάθει κι αυτός να τους βιώνει, να τους γεύεται, να τους απολαμβάνει, όπως και τα άλλα τα φιλαράκια του στο σχολείο…