Το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Εξελίσσεται. Μεταβάλλεται. Εκσυγχρονίζεται. Δυσκολεύει. Δεν είναι παίξε γέλασε. Το αληθινό πρόβλημα του ΠΑΟΚ δεν είναι ο προπονητής, το ρόστερ, η διαιτησία, ο Ολυμπιακός, ο Σάλπι, ο Κατσουράνης, αλλά το… πολιτειακό του ζήτημα. Αλήθεια τι έχουμε στον ΠΑΟΚ; Προεδροφοβούμενη μοναρχία ή προεδρευόμενη λαϊκή αναρχία; Ο ΠΑΟΚ ποτέ στην ιστορία του δεν είχε πρόεδρο λεφτά.
Ιδιοκτήτη… χοσάδα. Δεν έτυχε. Το DNA του συλλόγου τους απέβαλλε ή τους απωθούσε όλους αυτούς. Κι όταν είχε κάποιον λίγο κονομημένο, φρόντιζε με τον τρόπο του να τον φαλιρίσει, χωρίς κι ο ίδιος να καταλάβει πως. Ο Ιβάν Σαββίδης, μολονότι αυτοδημιούργητα κατάφερε να δημιουργήσει (εκτός έδρας κιόλας) μία οικονομική αυτοκρατορία, ουδέποτε υπήρξε επιτυχημένος αθλητικός παράγοντας από άποψη τίτλων, όπως μαρτυρά η προεδρική θητεία του στην Ροστόφ.
Ούτε κι αυτό είναι τυχαίο. Μολονότι μοιάζει απλοϊκή για κάποιον που εξουσιάζει επιχειρήσεις κολοσσούς με τεράστια δύναμη, οι μηχανισμοί της μπάλας είναι τόσο πολύπλοκοι που το ποδόσφαιρο μπορεί να σε διασύρει. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί μεγιστάνες, κολοσσοί που καταριούνται την ώρα και την στιγμή που λέρωσαν την υστεροφημία τους και χάλασαν την ζαχαρένια τους επειδή ανακατεύτηκαν με την… παλιομπάλα. Είχα γράψει και παλιότερα ότι η χειρότερη αρρώστια που μπορεί να προσβάλλει μία ομάδα είναι η ασθένεια του δεύτερου. Σε κάνει να τρως τα σωθικά σου, να μην ξέρεις τι φταίει, πως γιατρεύεται, σε κάνει να κυνηγάς την σκιά σου. Σταδιακά σε σκοτώνει.
Κοντεύουν δύο χρόνια διακυβέρνησης Ιβάν Σαββίδη και το σωστό εξελικτικό αγωνιστικό μοντέλο ακόμα αναζητείται. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως φράγκα έπεσαν. Ο ΠΑΟΚ οργανωτικά διαφέρει από την παλιά εποχή όπως η μέρα με την νύχτα, μα δεύτερος ήταν, δεύτερος είναι, κι οι από πίσω αναπνέουν στον σβέρκο του. Το ακόμα χειρότερο; Η νοοτροπία έχει μείνει ίδια. Παλιακή. Αραχνιασμένη. Με χάλασε που έμαθα ότι στο ημίχρονο (του τελικού) που οι παίκτες ψάχνουν ανάσες, επιστροφή στους φυσιολογικούς παλμούς, ορισμένες προπονητικές νουθεσίες και μερικές κουβέντες για να καθαρίσει το μυαλό, μπούκαρε στα αποδυτήρια ο πρόεδρος για να τους τα χώσει. Πάνε τα χρόνια που ο ποδοσφαιριστής έτρεμε τέτοιου είδους ντου.
Η καταστρατήγηση των ρόλων δεν έκανε ποτέ κάποιον να θέλει και να μπορεί να αποδώσει καλύτερα… Με χάλασε που λίγο μετά το τελευταίο σφύριγμα αυτός που ανέλαβε να φάει το… αγγούρι και να απολογηθεί ενώπιων κάμερας δεν ήταν ο προπονητής, μα ο βοηθός του που έχει δεν έχει δυο μήνες στην ομάδα.. Με χάλασε που κάποιοι θεώρησαν πως πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και έκαναν πέσιμο στην πρώτη προπόνηση μετά τον τελικό και ζήτησαν από κάποιους να βγάλουν τις φανέλες και να φύγουν από εδώ. Δεν ξέρω πουθενά στον κόσμο κάποιος να βελτιώθηκε από την οχλοφοβία. Με χάλασε που η ΠΑΕ δεν είχε προβλέψει (;) κάτι τέτοιο και δεν το εμπόδισε καν.
Με χάλασε που κάποιοι όντως έβγαλαν τις φανέλες και έφυγαν από εκεί. Με χάλασε που με τόση ευκολία στοχοποιείται κάθε φορά και κάποιος άλλος που πρέπει να πάρει… μπούλο για να φτιάξει ο ΠΑΟΚ. Με χαλάει που κάθε τρεις και λίγο ο ΠΑΟΚ αλλάζει πλάνο και καταστρέφει ότι πάει να χτίσει. Η ελληνοποίηση μας βρωμούσε γιατί κάποιοι σκέφτονται το Μουντιάλ ή υποστηρίζουν άλλες ομάδες (άκουσον-άκουσον), ο Στέφενς μας ξίνιζε γιατί δεν γελούσε, ήταν απόμακρος και δεν έκανε τακτική, οι Ολλανδοί είναι είτε τουρίστες είτε χοντροί είτε σακάτηδες και οι «Ρώσοι» εκτός κλίματος. Με χαλάει που μία εβδομάδα μετά από βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς όπως «παλικάρια», «πολεμιστές», «μαχητές» οι παίκτες με περίσσια ευκολία και καμία προστασία χαρακτηρίζονται συλλήβδην «περιπατητές», «μισθοφόροι» ή «κότες».
Με χαλάει που στελεχιακά υπάρχει αδυναμία κατανόησης των δυσδιάκριτων ρόλων, δυσκολία σε ανάληψη πρωτοβουλιών, ανάληψη ευθυνών και καταστάσεις που μυρίζουν λίγο… βόλεμα ή yesmen. Με χαλάει όλη αυτή η υπερβολή σε όλα. Με χαλάει που ο οπαδός αυτής της ομάδας πάντα εισπράττει λιγότερα από ότι προσφέρει σε αυτήν. Πως σταματάει αυτό; Με ένα μοντέλο. Ένα πλάνο. Μία σιωπηλή υπόσχεση-δέσμευση πως ο καθένας θα κοιτάξει να είναι πιστός στο διακριτό ρόλο του. Ένα κοινωνικό συμβόλαιο σαν αυτό που οραματίστηκε ο Ζαν-Ζακ Ρουσό που επηρέασε την γαλλική επανάσταση. Περισσότερος επαγγελματισμός, λιγότερο ότι να ‘ναι. Ο προπονητής θα πρέπει να είναι προπονητής. Το απόλυτο κουμάντο. Ει δυνατόν να αποτελεί μεγαλύτερο μέγεθος από τον σύλλογο. Τα αποδυτήρια θα πρέπει να ξαναγίνουν άβατο.
Ο πρόεδρος κάποιος που θα λέει λίγα και θα εννοεί πολλά. Κάποιος που θα εμπνέει με ένα απλό του νεύμα. Κάποιος που θα φωνάζει χωρίς να υψώνει την φωνή του. Ο κόσμος θα πρέπει να βάλει χαλινάρι στην αγάπη του. Να μην σφίγγει τόσο πολύ την ομάδα, που να της προκαλεί ασφυξία. Να πάψει να νιώθει την ανάγκη να συνδιοικεί. Να είναι μπροστάρης στις μάχες, μα και πειθαρχημένος στρατιώτης. Η επικοινωνιακή πολιτική να γίνει μπετόν-αρμέ, κι όχι διάτρητη ή “παπαγαλίστικη”. Υπάρχουν δύο δρόμοι. Αυτός του κουστουμιού και ο αυτός της… αμπαλαέας. Ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή είτε πηγαίνει με σκαρπίνι και φόρμες, είτε είναι γυμνός από την μέση και πάνω, μα φοράει και πανάκριβο παντελόνι. Από τα λίγα που ξέρω στυλιστικά, αυτά δεν πάνε μαζί…
