Στο Καζάν το μόνο που κάνει είναι… κρύο. Οι συγκινήσεις στην καθημερινότητα μοιάζουν με το εγκεφαλογράφημα κάποιου που έχει εγκαταλείψει την ζωή. Ευθεία γραμμή. Υπάρχει τάξη, σειρά, όλα είναι ζυγισμένα, στοιχημένα, όλα είναι –όπως λέγαμε και στο στρατό- πρόβλεπόμενα.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να σε δελεάσει κάποιος να μείνεις εκεί, ειδικά αν είσαι νέος και θέλεις να ρουφήξεις την ζωή. Το χρήμα. Το πολύ χρήμα. Η υπεραξία. Κάποια στιγμή όμως έρχεται η στιγμή που ακόμα κι αυτό παύει να αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα στην ζωή σου. Το έχεις κάνει το κομπόδεμα σου και ψάχνεις άλλα πράγματα. Συγκινήσεις, ένταση, διασκέδαση, ήλιο, ποιότητα ζωής.
Για τον ελεύθερο κι ωραίο Μπίμπρας Νάτχο που τον Ιανουάριο ήταν ο κορυφαίος ξένος παίκτης του ρωσικού πρωταθλήματος και πρώτος σε ασίστ στο Γιουρόπα Λιγκ, η επιλογή ΠΑΟΚ ήταν έκπληξη. Για τον 26χρονο νέο που ήθελε να βάλει λίγο χρώμα στην ζωή του η επιλογή ΠΑΟΚ ήταν οξυγόνο στα (παγωμένα) κύτταρα του.
Είδε μία ομάδα να σέβεται την επιθυμία του για… δοκιμαστικό γάμο,η οποία ήταν διατεθειμένη να δεχθεί την θέληση του για συμβόλαιο ως το καλοκαίρι και… βλέπουμε
Είδε μία ο μάδα να του προσφέρει πλουσιοπάροχες απολαβές για αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα. Είδε μία ομάδα που έμοιαζε με ανερχόμενη ευρωπαϊκή δύναμη, με επιφανή οικονομικά πρόεδρο και διοικητικό περιβάλλον με ρωσική νοοτροπία, σκέψη, λειτουργία που ήταν η εγγύηση πως δεν θα έχει πρόβλημα προσαρμογής και επικοινωνίας.
Είδε μία ομάδα που έδειχνε διάθεση να ρίξει «χαρτί» στην αγορά για ηχηρές μεταγραφές, με διάθεση να καλλωπίσει με χλιδάτες πινελιές το γέρικο της στάδιο, να αλλάξει το αξιοπρεπές της προπονητικό κέντρο που μέσα έχει την τελευταία λέξη της μόδας σε όργανα εκγύμνασης και αποκατάστασης, μία ομάδα που έμοιαζε να λειτουργεί σε μοντέρνα δυτικά επαγγελματικά πρότυπα, αντιθέτως με αυτά που άκουγε για την οικονομική κρίση, που έχει παραλύσει την Ελλάδα.
Είδε να του προσφέρεται μία πολυτελής κατοικία. Είδε ήλιο να λάμπει από τις πρώτες μέρες κι ας ήταν ακόμα τέλη Γενάρη. Είδε μία πόλη να σφύζει από ζωή και ενέργεια 24 ώρες το 24ωρο. Είδε (κι ερωτεύτηκε κι αυτός και η σύζυγος του η Ταλία και του γιου του) τις ομορφιές της Χαλκιδικής που είναι μία ανάσα δρόμος. Γεύτηκε την αγάπη του κόσμου σε κάθε του βήμα. Η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει.
Σταδιακά όμως είδε κι άλλα πράγματα.Είδε την ομάδα του να απολύει τον διάσημο προπονητή της και να μην τον αντικαθιστά με κάποιον ανάλογης βαρύτητας.
Είδε σε ένα γειτονικό γήπεδο να χρειάζεται ισχυρή αστυνομική προστασία για να μπει μέσα. Στο ίδιο γήπεδο είδε τις ακονισμένες τάπες των (ουραγών) αντιπάλων του να σημαδεύουν με μίσος τα πόδια του ίδιου και των συμπαικτών του και τον διαιτητή να σφυρίζει αδιάφορα, κρατώντας τις κάρτες στην τσέπη. Αντιθέτως τον είδε να βγάζει την κόκκινη με περίσσια ευκολία στην πρώτη φορά που «δικός» του επιχείρησε (γιατί το πόδι το τραβάει την τελευταία στιγμή ο Κάτσε) να απαντήσει στην δύναμη, με δύναμη. Είδε την ανάπαυλα στο ημίχρονο να διαρκεί πάνω από 35 λεπτά και να μην τρέχει κάστανο.
Σε ένα άλλο γήπεδο έμαθε ότι είναι πρόκληση να δείχνεις το σήμα της ομάδας σου και ότι απαγορεύεται να το φιλάς όταν σκοράρεις. Έμαθε ότι γίνεται να αποβληθείς για απώθηση αντιπάλου αν φοράς ασπρόμαυρα, αλλά παίρνεις χάρη για το ίδιο αδίκημα αν φοράς ερυθρόλευκα. Είδε ότι κάποιος επικροτείται αν «κερδίσει» την αποβολή αντιπάλου πιάνοντας το πρόσωπο του μετά από σπρώξιμο στην πλάτη.
Στον επαναληπτικό έμαθε πως κάποιος μπορεί να κάνει σμπαράλια το ζέσταμα του και να καθυστερήσει 45 λεπτά την έναρξη ενός ματς επειδή ο πάγκος βρωμάει ψαρίλα. Είδε ένα πύρινο στεφάνι να σώνει το γήπεδο και το πάθος να λιώνει ακόμα και σίδερα. Είδε ένα αντίπαλο να τον πετάει κάτω με (άθελη ) αγκωνιά στο πρόσωπο και τον διαιτητή να μην διακόπτει το ματς, παρότι ο κανονισμός το επιβάλλει για τραυματισμό στο κεφάλι. Τον είδε να τον κοιτά κάτω αιμόφυρτο και να κάνει την πάπια.
Είδε τους αντιπάλους του να μην τηρούν το fair-play και να συνεχίζουν το ματς, με αυτόν κάτω. Είδε τον διαιτητή να του δείχνει κίτρινη κάρτα, όταν του έδειξε τα ράμματα και το τσιρότο. Είδε να αποβάλλεται (στοχευμένα;) για πρώτη φορά στην καριέρα του και να χάνει τον τελικό για μία απλή φάση καθυστέρησης στο κόρνερ που θα μπορούσε να περάσει έτσι. Είδε να χάνει το ματς της δεκαετίες (όπως άκουσε να λένε) για ψύλλου πήδημα. Είδε για πρώτη φορά στην ζωή του 25.000 τρελούς να κάνουν εκστρατεία 500 χιλιομέτρων και να χοροπηδάνε ημίγυμνοι στην βροχή.
Είδε τον πρόεδρο της ομάδας του να εισβάλλει στο ημίχρονο για να τα χώσει στους συμπαίκτες του. Είδε τους οπαδούς να κάνουν «ντου» στην πρώτη προπόνηση μετά τον χαμένο τελικό. Είδε παίκτες να δέρνονται εντός γηπέδου και να παίζουν μπουνιές κατά την είσοδο τους στην φυσούνα. Είδε μπανάνες να πέφτουν στο γήπεδο. Είδε πως με ένα στυλό μπορείς να πετάξεις φωτοβολίδα όπου θες, όποτε γουστάρεις.
Είδε την ομάδα του να τιμωρείται με -3 βαθμούς, αλλά να μην μπορεί να του εξηγήσει κάποιος από ποια βαθμολογία ώστε να μπορεί να προγραμματίσει το επαγγελματικό μέλλον. Είδε την ομάδα του να προβαίνει σε διοικητικό και οργανωτικό ξεσκαρτάρισμα, πριν ολοκληρωθεί η σεζόν και επιτευχθεί ο σημαντικότερος (κατά τον ίδιο) στόχος που είναι η έξοδος στα προκριματικά του επόμενου Τσάμπιονς Λιγκ.
Είδε την ομάδα του να παίζει ποδόσφαιρο κατοχής, μα σε κάθε ματς να έχει περισσότερα φάουλ και κάρτες από τον εκάστοτε αντίπαλο.
Οι πρώτες 100 ημέρες του Μπίμπρας Νάτχο στον πλανήτη… ελληνικό ποδόσφαιρο είναι απλά… σοκαριστικές. Μέσα σε τρεις μήνες έχει ζήσει περισσότερα από όσα έχει βιώσει σε όλη του την ποδοσφαιρική του καριέρα. Θα μπορούσε να γράψει βιβλίο ολάκερο.
Όσοι βλέπουν ποδόσφαιρο και δεν κρίνουν μόνο ανάλογα με το πόσο ήρθε το ματς, διαπιστώνουν πως ο Νάτχο είναι… άλλο φρούτο. Κάθε του επαφή με την μπάλα είναι μία όαση ποιότητας. Κάθε του άγγιγμα είναι και μία δημιουργική πινελιά. Στο πρόσφατο παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης, με ένα γήπεδο έτοιμο να στήσει τους παίκτες στο εκτελεστικό απόσπασμα ο Ισραηλινός ήταν ένας μικρός Τσάβι. Μόνο αυτός έψαχνε τις κάθετες σε χώρους που δεν υπήρχαν. Σε δύο περιπτώσεις στο πρώτο ημίχρονο ο Στοχ και ο Λίνο απλά σοκάρονται από τις κάθετες που κόβουν την αντίπαλη άμυνα σαν πυρωμένο μαχαίρι το βούτυρο και δεν τις αξιοποιούν. Η ασίστ στο γκολ του Στοχ είναι… άλλο πράγμα. Κάθε του μικρή ενέργεια ήταν για σεμινάριο. Ο Νάτχο είναι πολυτέλεια για τον ΠΑΟΚ και για το ποδόσφαιρο μας. Πιθανότατα, δεν του αξίζουμε.
Για καιρό το γούσταρε αυτό το πανηγύρι. Σε κάθε εντός έδρας ματς, δεν έφευγε από το γήπεδο αν δεν περνούσε μία βόλτα από το πέταλο της «4» για να χειροκροτήσει τον κόσμο, να αποθεώσει και να αποθεωθεί. Χωρίς… σάλια. Με ειλικρίνεια. Επειδή το ένιωθε. Μετά το παιχνίδι με την Τρίπολη όμως ήταν μες τα νεύρα. Πρώτη φορά τον είδαν έτσι. Τα είχε με όλους και με όλα. Με τον διαιτητή, την ατυχία, την αστοχία, με όλα. Κάποιοι υποστήριξαν ότι σημειολογικά ίσως και να ήταν ο δικός του τρόπος για να προετοιμάσει το έδαφος για το αντίο. Το σίγουρο είναι ότι (τουλάχιστον για φέτος) στην «Τούμπα» δεν θα ξαναπαίξει με κόσμο.
Ότι κι αν επιλέξει τον δικαιολογώ. Αν επιλέξει να μείνει μαζί μας και μετά το καλοκαίρι, μπορεί να γίνει το κεντρικό αγωνιστικό κομμάτι γύρω από το οποίο μπορεί να χτιστεί ο νέος ΠΑΟΚ. Αν όχι, τον κατανοώ…
