Πρωταθλήματα, κύπελλα, τρόπαια και νίκες κατακτούν οι ομάδες. Τις ενδιαφέρουσες ιστορίες όμως τις γράφουν οι παίκτες, οι πρωταγωνιστές. Οι παίκτες που λατρεύονται, οι παίκτες που μισούνται, οι παίκτες που λατρεύεις να μισείς και οι παίκτες που μισείς να λατρεύεις. Ναι, παράνοια. Η’ αλλιώς, λέγε με και Σαλπιγγίδης…
Όχι ότι ο Σάλπι είναι η μοναδική περίπτωση στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Αλίμονο. Άλλωστε αποτελεί διαχρονικά ένα από τα αγαπημένα… σπορ στις κερκίδες της Τούμπας. Να ασχολούνται με τον έναν. Αυτόν που μπορεί να μην έχει βάλει καλά τις κάλτσες του και να γιουχαριστεί, αυτόν που απλά φτιάχνει το μαλλί του και αποθεώνεται.
Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι βέβαια είναι μακράν περισσότεροι. Πιο εύκολα άλλωστε βρίσκονται τα εύκολα θύματα παρά οι σπουδαίοι ηγέτες. Ποιος δε θυμάται, παίρνοντας την σχετικά πρόσφατη ιστορία, την επί χρόνια μουρμούρα για τον Αχιλλέα Ζαφειρίου ο οποίος όσο εκνεύριζε την κερκίδα άλλο τόσο τον εμπιστεύονται όλοι οι προπονητές που είχαν περάσει τότε από τον ΠΑΟΚ και του έδιναν φανέλα βασικού. Τίποτα το ιδιαίτερο σαν παίκτης αλλά μήπως τότε υπήρχαν και πολλοί καλύτεροι; Ή τον Νάγκμπε που γύριζε συνέχεια την μπάλα προς τα πίσω, ή τον Σορλέν με το ανάλογο επιχείρημα, ή τον Βρύζα που δεν έβαλε ποτέ τα εκατοντάδες γκολ που ονειρεύονταν όλοι οι ΠΑΟΚτσήδες όταν είχε αποκτηθεί από τον Γιώργο Μπατατούδη.
Στα ακόμα πιο φρέσκα, μήπως ο Ίβιτς δεν ήταν αργός και κάθε χαμένη μπαλιά του έκανε έξαλλη την Τούμπα; Πόσο τον αναπολούν τώρα; Ο… καημένος ο Μπαλάφας που τα άκουγε για όλα; Θυμάμαι ακόμα τη σκηνή μετά από εκείνο το 0-4 από την ΑΕΚ στην Τούμπα στην πρώτη χρονιά του Σάντος. Έξω από τα αποδυτήρια, έτοιμα τα γνωστά λαϊκά δικαστήρια. Όλοι όμως έψαχναν έναν. “Που είσαι Σωτηράκη; Βγες έξω;” φώναζαν οι εξαγριωμένοι οπαδοί. Ή τώρα ο Κλάους που άλλοτε φταίει το… ξυπνητήρι, άλλοτε οι γκόμενες, αλλά όταν το “καρφώνει” (το γκολ, ε;) είναι καλός. Ή η ιστορία με τον Κάτσε που τόσο συζητήθηκε, τόσο τράβηξε σε μάκρος, και τόσο εύκολα τελικά ξεχάστηκε. Βέβαια, αν κάνει κανένα μοιραίο λάθος κάποια στιγμή μέσα στο γήπεδο, θα ανασυρθεί στις μνήμες της κερκίδας. Εύκολα. Ξεχωριστό τόμος στη σχετική… εγκυκλοπαίδεια έχουν οι τερματοφύλακες. Ο κόσμος έχει “αγαπήσει” ουκ ολίγους. Μιχόπουλο, Φερνάντεζ, Κρέσιτς, Γλύκο…
Όσο για τον Σαλπιγγίδη; Μια κατηγορία μόνος του κι αυτός. Νομίζω ότι αν ήμουν στη θέση του, δε θα γυρνούσα στον ΠΑΟΚ το 2010. Ολόκληρη προεργασία επί μήνες για να μην αντιδράσει η μερίδα των ΠΑΟΚτσήδων. Πολύ λιγότερα λεφτά από ότι μου έδινε τότε ο Παναθηναϊκός. Μπλέξιμο. Ήθελε, γούσταρε κι έμπλεξε από επιλογή. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι ΠΑΟΚ, κανείς δεν μπορεί να πει ότι μόνο αυτό φτάνει και κανείς δεν μπορεί να τον κράζει έτσι απλά μετά από κάθε στραβή. Τα ήξερε όμως όλα αυτά. Και έδωσε και δικαιώματα με την κατά περιόδους απόδοση του μέσα στο γήπεδο. Όχι φυσικά εσκεμμένα όπως βλακωδώς σχολιάστηκε για τον τελικό του κυπέλλου. Δηλαδή πόσο χαμηλό IQ μπορεί να έχει κάποιος για να πιστέψει ότι έχασε τις ευκαιρίες στο ΟΑΚΑ ηθελημένα. Πόσο αρρωστημένο μπορεί να είναι το μυαλό.
Προφανώς ο Σάλπι είναι επαγγελματίας και μπορεί κάποιος να πει πως δεν “εξαργυρώνει” τα πολλά λεφτά που παίρνει, μέσα στο γήπεδο. Μέχρι εκεί δεκτό. Αυτό όμως ήταν το κασέ του τότε, και αυτοί είναι οι νόμοι της αγοράς. Όσο για το τι θα κάνει ο ίδιος από εδώ και πέρα; Πόντιος είναι, αγύριστο κεφάλι, κανείς δεν ξέρει ακόμα. Εγώ πάντως θα την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια…
Επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Twitter: ThodorosHas
