Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Νομίζω ότι μόλις είχα σπάσει μία καρέκλα από την έκσταση της στιγμής. Μπορεί και όχι.
Οι φλέβες ήθελαν να ανοίξουν τον λαιμό μου και να πεταχτούν… όξω.
Οι φωνητικές μου χορδές δοκίμαζαν την αντοχή τους στα ντεσιμπέλ. Οι παλμοί είχαν βαρέσει κόκκινο.
Είχε όμως και καλύτερο από εκείνο το γκολ του Ζλάταν Μουσλίμοβιτς στο πεδίο μάχης «Σουκρού Σαράτσογλου».
Το «αλάνι» βγάζει την μπλούζα, διασχίζει όλο το γήπεδο, τρώει ένα τζαρτζάρισμα από τον Πάμπλο Γκαρσία που δεν ξέρει πως να εκφράζει τα… γούστα του, ξεριζώνει το σημαιάκι και συμβολικά υψώνει την ασπρόμαυρη φανέλα με τον Δικέφαλο αετό στο στήθος στον αέρα της Πόλης, μπροστά στο πέταλο που θέλει να φάει τα κάγκελα; Υπάρχει κάτι πιο ηδονικό;
Οι Τούρκοι αποφασίζουν να αδειάσουν τις τσέπες τους στο χορτάρι. Μέσα σε όλο αυτό το ηφαίστειο συναισθημάτων -δεν θα το ξεχάσω ποτέ- ένας παίκτης του ΠΑΟΚ αγνοεί τα ιπτάμενα αντικείμενα, παίρνει το σημαιάκι, το τοποθετεί ευλαβικά στην θέση του και υψώνει το χέρι στους «οικοδεσπότες» σαν να θέλει να ζητήσει συγνώμη για την ζημιά!
Ο Λίνο πάντα ήταν ένας ιδιαίτερος τύπος. Ένας αγνός, αμόλυντος άνθρωπος με μία παιδικότητα παράταιρη για τον γεμάτο «καλόπαιδα» και «δημοσιοσχετίστες» κόσμο του ποδοσφαίρου.
Τότε, μου φάνηκε πολύ… φλώρικο αυτό που έκανε. Θα μπορούσε κι αυτός να παρασυρθεί από τον όχλο. Να οπαδίσει. Να σαχλαμαρίσει. Να προκαλέσει.
Σήμερα, με πιο πηγμένο μυαλό κι εγώ στην κούτρα μου, αυτή του η αυθόρμητη-αυθεντική διαφορετικότητα σε εκείνον τον πανηγυρισμό, μου μοιάζει σαν μία από τις μεγαλύτερες μαγκιές του σε αυτή την ομάδα.
Θα μπορούσα να το κάνω πολύ μελό. Να γράψω πως δεν γνώρισε πατέρα. Πως μεγάλωσε πάμφτωχος. Πως από μωρό παιδάκι, αντί να πηγαίνει σχολείο, έβαζε ψώνια σε σακούλες σούπερ-μάρκετ και τα μετέφερε σε σπίτια πελατών για να τσιμπήσει κανένα ρεάις.
Θα προτιμήσω να σταθώ στον εδώ… Λίνο. Αυτόν που ήρθε 32 χρόνων μαντράχαλος και ακόμα φοράει μπλούζες με αστείες στάμπες, έχει χαμόγελο που δεν φεύγει ποτέ από τα χείλη, σκαρώνει πλάκες σε όλους, διατηρεί το ίδιο αστείο κούρεμα, είναι (έτσι λένε) και γαμώ τους ψήστες σε μπάρμπεκιου τα οποία κάνει συχνά-πυκνά στο σπίτι του στους Ταγαράδες.
Δεν είναι τυχαίο πως ήταν, είναι και (ελπίζω ότι) θα είναι ο εν Ελλάδι κολλητός του Πάμπλο Γκαρσία. Οι καθαρές ψυχές, πάντα έλκονται μεταξύ τους.
Δεν νομίζω ότι έχω δει καλύτερη σέντρα στην ζωή μου από την δική του.
Δεν νομίζω ότι έχω δει πιο ευσυνείδητο επαγγελματία στην ζωή μου από δαύτον.
Δεν θυμάμαι ποτέ να κλώτσησε, έβρισε, πρόσβαλε κανέναν. Δεν τον θυμάμαι να βούτηξε ή να υποδύθηκε. Αφορμές δόθηκαν πάμπολλες. Στον ΠΑΟΚ έπαιζε…
Σε μία ομάδα που πάντα έμαθε να λατρεύει τους νταήδες (τους ψευτό ή τους αληθινούς), σε μία ομάδα που η τέχνη του να πουλάς οπαδιλίκι ήταν η συντομότερη οδός για να ακούσεις το όνομα σου από την εξέδρα, σε μία ομάδα που οι δήθεν συμπεριφορές κατά καιρούς επιβραβεύτηκαν με χρήμα, συμβόλαια, δόξα, ο Λίνο μας διδάσκει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε κάθε ματς, ακούει ρυθμικά το όνομα του από την κερκίδα, ότι κι αν γίνει. Όχι γιατί είναι ο παλιότερος, ούτε γιατί είναι ο καλύτερος, μα γιατί είναι αυθεντικός. Ειλικρινής.
Δίνει ότι έχει. Υπάρχουν φορές που αυτό δεν φτάνει. Στο 4-0 του πρώτου γύρου με τον Ολυμπιακό, ο Κάμπελ του προσφέρει ένα από τα πιο εφιαλτικά βράδια της καριέρας του. Στο ίδιο γήπεδο, στο κύπελλο, με ένα εύκολο πούλημα της μπάλας δίνει το δεύτερο γκολ στο πιάτο.
Τα πόδια είναι πλέον πιο βαριά. Το κορμί πιο γέρικο. Οι αντοχές λιγότερες και τα λάθη, επειδή το συσσωρευμένο γαλακτικό οξύ τινάζει τον εγκέφαλο, όλο και πιο πολλά. Το αριστερό του πόδι όμως, εξακολουθεί να είναι αλφάδι και τα ανεβάσματα του για σεμινάριο της θέσης του μπακ.
Καμιά φορά απορώ με τα κουράγια του. Και τα σωματικά και τα ψυχικά. Ο ΠΑΟΚ δεν είναι εύκολο εργασιακό περιβάλλον.
Την 1η Ιουνίου κλείνει τα 37! Μπορεί να είναι λιπόσαρκος, μα το κοντέρ της μηχανής του έχει μηδενίσει κάνα δυο φορές από τα χιλιόμετρα.
Ακόμα κι αν το κόψει το καλοκαίρι, ο ΠΑΟΚ πρέπει να του κάνει μία άλλη πρόταση. Να προπονεί στις σέντρες όλους τους μπακ της ομάδας. Από τα 10χρονα μέχρι τους επαγγελματίες!
Να τους λιώνει το… κορμάκι κάθε μέρα στις σέντρες! Να μην φεύγουν από το γήπεδο αν δεν κάνουν μία, σαν τις δικές του! Στο Περιστέρι -ο αθεόφοβος- θα μπορούσε να κάνει χατ-τρικ σε ασίστ, αν ο Λαζαρίδης δεν ξεγεννούσε την μπάλα από τα δίχτυα στο πλασέ του Κλαόυς.
Να ‘σαι καλά ρε Λίνο! Για όλα! Obrigado* (ευχαριστώ) που λένε και στα μέρη σου…
ΥΓ1: Πως τα φέρνει αυτή η ρημάδα μπάλα, που εκτός από τελικού κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό , πάμε και για τελικό πρωταθλήματος με τον ίδιο αντίπαλο.
ΥΓ2: Πως τα φέρνει αυτή η ρημάδα η μπάλα, που ο ντεφορμέ εδώ και καιρό Παναγιώτης Γλύκος φοράει το μανδύα του σωτήρα στο τέλος.
ΥΓ3: Πως τα φέρνει αυτή η ρημάδα η μπάλα, που όταν ο ΠΑΟΚ αφέθηκε μόνος στα προβλήματα του, με διαλυμένη ψυχολογία, δίχως στήριξη και υψηλές προσδοκίες, έβγαλε στο γήπεδο αντίδραση, μαγκιά, ποιότητα, ανωτερότητα.
ΥΓ4: Πως τα φέρνει αυτή η ρημάδα η μπάλα, που ενώ κάποιος δίνει ανύπαρκτο πέναλτι στις καθυστερήσεις που μπορεί να καταστρέψει μία ολόκληρη χρονιά για βουτιά εκτός φάσης (!) σε μία από τις χιλιάδες τέτοιες επαφές εντός περιοχής, το ίδιο το ποδόσφαιρο τον ακυρώνει.
ΥΓ5: Πως τα φέρνει αυτή η ρημάδα μπάλα και κάθε φορά ο ΠΑΟΚ αναζητά υγιή στόπερ, όπως το νερό στην Σαχάρα. Πάει ο «Ινσα», πάει ο Βίτορ, πάει ο Τζαβέλας, ο Κατσουράνης από μακρόχρονη απουσία και ο Κατσικάς με amber alert. Κατάρα…
