Η μετάβαση από τη σεζόν 2013-14 στη σεζόν 2014-15 ήταν γρήγορη, απότομη. Πριν καλά-καλά “χορτάσουμε” να μαλώνουμε για το τi έγινε και τι έφταιξε στην αποτυχημένη χρονιά που πέρασε, έχουμε ήδη ένα νέο σημείο αντιπαράθεσης. Και το όνομα αυτής, Άγγελος Αναστασιάδης…
Ξεκινάμε από τα βασικά. Αν με ρωτούσε κανείς, ποιον προπονητή επιθυμώ για τον ΠΑΟΚ, σίγουρα δε θα του έλεγα το όνομα του Αναστασιάδη. Θα προτιμούσα έναν τεχνικό σχετικά νέο, προφανώς ξένο, άφθαρτο, με στοιχειώδεις επιτυχίες στο παλμαρέ του, με όρεξη για δουλειά και για διάκριση. Τι ελπίδες θα είχε να πετύχει ένας τέτοιος στον τωρινό ΠΑΟΚ; Μάλλον λίγες έτσι όπως είναι διαμορφωμένη η κατάσταση, χωρίς ξεκάθαρους ακόμα ρόλους στο τμήμα, με έναν ιδιοκτήτη που αρέσκεται να μπλέκεται στα αγωνιστικά και απαιτεί άμεσα αποτελέσματα, με έναν κόσμο δύσκολο και ανυπόμονο.
Ή μήπως ένα σπουδαίο και αναγνωρίσιμο όνομα τεχνικού θα αποτελούσε δικλίδα ασφαλείας για να πάρει ο Δικέφαλος τον δρόμο των επιτυχιών; Με τρανταχτό και πρόσφατο το παράδειγμα του Χουμπ Στέφενς, ούτε αυτό μπορεί να είναι σίγουρο.
Κανείς δεν είναι ιδανικός ποδοσφαιριστής, κανείς δεν είναι ιδανικός προπονητής, κανείς δεν είναι ιδανικός παράγοντας σε μια ομάδα αν δεν ταιριάξουν οι καταστάσεις, αν δεν ευνοήσει το κλίμα, αν δεν κολλήσουν καλά και τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ. Πόσα και πόσα σπουδαία ονόματα δεν έχουν αποτύχει οικτρά σε κάποιες ομάδες, πόσοι και πόσοι άγνωστοι δεν έχουν βγάλει μάτια σε άλλες. Συμβόλαιο με επιτυχία δεν έχει κανείς. Ούτε με τον αποτυχία φυσικά. Δεν υπάρχουν ά(Α)γγελοι… Πάμε παρακάτω.
Ο Αναστασιάδης είναι ξεκάθαρα μια επιλογή του ιδιοκτήτη. Ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Αυτός που πληρώνει, αποφασίζει. Και κρίνεται ασφαλώς. Τόσο απλό. Αυτό που οφείλουμε είναι στηρίξουμε τον προπονητή του ΠΑΟΚ, όποιο όνομα κι αν έχει αυτός. Από τον Μουρίνιο μέχρι τον Αλέφαντο. Πόσο μάλλον έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα έχει ΠΑΟΚτσήδικο αίμα στις φλέβες του και πονάει την ομάδα, κάτι που φυσικά και πάλι δεν αποτελεί εγγύηση επιτυχίας.
Τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα του τα ξέρουμε όλοι. “Ανοιχτό βιβλίο”. Για μένα, το πιο σημαντικό θετικό της όλης υπόθεσης ήταν ότι ο ΠΑΟΚ δεν έχασε ούτε μια μέρα ψάχνοντας προπονητή. Κέρδισε πολύτιμο χρόνο για να μπορέσει να σχεδιάσει την επόμενη σεζόν, και σε συνδυασμό με τις Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις που θα αρχίσουν τον Αύγουστο αλλά και το γεγονός ότι ο Αναστασιάδης δε χρειάζεται το παραμικρό διάστημα προσαρμογής, έχει τις προϋποθέσεις για να χτίσει κάτι από την αρχή. Αν θα είναι αυτό που θα χτίσει, καλό ή κακό; Μακάρι να ήξερα, μακάρι να ξέρατε κι εσείς.
Αφουγκραζόμενος τις αντιδράσεις του κόσμου, μπορώ να αντιληφθώ ότι η μεγαλύτερη μερίδα είναι θετική με την πρόσληψη Αναστασιάδη. Υπάρχουν φυσικά οι φανατικοί πολέμιοι και οι φανατικοί υποστηρικτές. Αυτοί δηλαδή που πιστεύουν στην de facto αποτυχία ή επιτυχία. Με αυτούς δεν ασχολούμαι. Τους φανατικούς και τους δογματικούς ουδέποτε τους συμπάθησα. Υπάρχουν και αυτοί που απλά δεν είδαν το σκηνικό με καλό μάτι. Ίσως ξενέρωσαν. Η λέξη που ακούς πιο συχνά είναι το “πισωγύρισμα”.
Δε θα διαφωνήσω με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Το πισωγύρισμα όμως δεν είναι πάντοτε για κακό. Καμιά φορά, αναγκαστικά κάνεις μερικά βήματα προς τα πίσω για να πάρεις πάρεις φόρα…
Επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Twitter: ThodorosHas
