Δεν ξέρω! Ειλικρινά δεν ξέρω! Δεν ξέρω πως κόλλησε με δαύτο! Για μένα είναι ακόμα απίστευτο! Στο χωριό είχαμε ένα ολόκληρο ποδοσφαιρικό γήπεδο (κανονικών διαστάσεων) για πάρτη μας. Με χορτάρι! Αυθεντικό! Με αυθεντικές δυναμωτικές κοπριές αλόγου ή γελάδας!
Ο Γιώργος ήταν ο καλύτερος. Μακράν. Γεννημένος με μία μπάλα στα πόδια. Αυτός διάλεγε τις ομάδες. Ήταν τόσο σπουδαίος, τόσο χαρισματικός, που διάλεγε τις ομάδες στο μονοθέσιο σχολείο. Ήταν τόσο υπέροχα καλός, που αναγκαζόταν να έπαιρνε την Ματούλα καμιά φορά.
Αυτός και η Ματούλα και απέναντι ο Μίμης, ο Παναγιώτης (ο Θεός να συγχωράει την ψυχούλα του), άντε και εγώ, αν καμιά φορά οι δικοί μου ήταν τόσο large μου με άφηναν λάσκα κανένα Χριστούγεννο ή κανένα Πάσχα στο (υπέροχο) μονοθέσιο σχολειό του χωριού.
Ποδόσφαιρο. Μπάλα. Μόνο μπάλα. Καμία σκέψη για άλλη φάση στην Δαμασκηνιά Βοΐου Κοζάνης, λίγα χιλιόμετρα από το μέρος, σύνορα Καστοριάς που γεννήθηκε αυτός ο περίεργος τύπος.Μας χωρίζουν ακριβώς 361 μέρες. Μάιο γεννήθηκε αυτός, μέρες του 1980. Στο Ευρωμπάσκετ του ’87 ήταν νιάνιαρο.
Μπορεί να είδε το υπέροχο jump-shoot του Τσάνου ή αέρινο μπάσιμο του Παυλάκη στο scouting στα χωριά μας. Κάπου παίξαμε αντίπαλοι, δεν μπορεί. Απορώ, πως διάολο έβρισκε συμπαίκτες στο χωριό του. Βασικά, απορώ πως έπαιζε μπασκετ δίχως να τον λένε τρελό του χωριού.
Το ποδόσφαιρο στα μέρη μας, εκεί την Δυτική Μακεδονία, ήταν νόμος. Το μπάσκετ (κι ας είχαμε διάφορες μπασέτες με κορμους δέντρων, στεφάνι από ρόδα ποδηλάτου και διχτάκι από κόκκινο σακκούλι με πατάτες) ήταν εξαίρεση. Για την ακρίβεια, αίρεση.
Δεν ξέρω. Δεν ξέρω την είδε αλλιώς, αυτός… ο διάολος! Δεν ξέρω που βρήκε συμπαίκτες. Δεν ξέρω πως βρήκε άκρη. Πως βρήκε φίλους να υποστηρίζουν την τρέλα του. Δύναμη να συνεχίσει το γούστο του. Ξέρω όμως πολύ καλά τι ομάδα είναι ο Δημήτρης. Ξέρω επίσης πολύ καλά, ότι μεγαλώνοντας, ξεπέρασε το ίδιο το άθλημά του.
Ξέρω, πολύ καλά, πως όταν αυτός έκανε μόδα το pick-n-roll. που τώρα με περίσσια ευκολία μαρτυρούν διάφοροι (που δεν έχουν ιδέα τι πραγματικά σημαίνει ή τι επιλογές δημιουργεί) δεν το είχαν σκαρφιστεί διαολεμένα μπασκετικά μυαλά. Διάφορες αηδίες που εμείς οι… βλάχοι στο χωριό δεν καταλαβαίναμε, όπως: miss-match, high-low, pick-n-pop τις έκανε μόδα ο ίδιος κι ας … μάθαμε μετά αμερικανιές που όλοι χαζεύαμε.
Θα μπορούσε αυτό το κομμάτι να είναι ωδή στον D.J Cooper, τον Μπάνε, τον Magic (για πάντα θα είσαι magic) ή τον υπέροχο (μαζί με τον γιο κ το τιμ του) Σούλη. Αντιθέτως είναι στον Δημήτρη. Σε κάποιον που γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Για την ακρίβεια, σε κάποιον, που μεγαλώσαμε ως ΠΑΟΚ, όταν αυτός ήταν μικρός…
