Ο Σούλης Μαρκόπουλος με μια εκ βαθών συνέντευξη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ έκανε το ταμείο της χρονιάς και μίλησε για όλους και για όλα…
Διαβάστε παρακάτω τα όσα είπε ο έμπειρος προπονητής του Δικεφάλου:
“Τελειώσαμε όμορφα μια δύσκολη περίοδο, στην αρχή της οποίας το περασμένο καλοκαίρι βλέπαμε πως ορισμένα πράγματα που συζητούσαμε δε θα μπορούσαμε να τα κάνουμε, λόγω της δυσχερής οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα και την ομάδα. Μια ομάδα σαν τον ΠΑΟΚ, όμως, άσχετα με τις δυσκολίες, έχει πάντα απαιτήσεις και αυτό αύξανε την πίεσή μας, γιατί ξέραμε ότι πρέπει να προσφέρουμε αυτά που οι άλλοι απαιτούν. Το “πρέπει” που αιωρείται στην ατμόσφαιρα βαραίνει τις υποχρεώσεις των παικτών και του τεχνικού τιμ για την ομάδα. Οσο παράλογο και αν ακούγεται, βλέποντας στο ξεκίνημα ότι διαφοροποιούνται τα δεδομένα μας, το μυαλό μας πήγαινε στο να φροντίσουμε η ομάδα να μην κινδυνέψει.
Διότι ξέραμε, με εξαίρεση τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, ίσως και τον Πανιώνιο, ότι οι υπόλοιπες ομάδες στο πρωτάθλημα ήτανε ισοδύναμες. Δεν ήθελε πολύ να αρχίσουμε με άσχημα αποτελέσματα και να μας πάρει από κάτω. Χάσαμε στο πρώτο παιχνίδι της σεζόν, για το Κύπελλο, καταφέραμε να ξεπεράσουμε, ωστόσο, τον αποκλεισμό με μεγάλες νίκες στην Ευρώπη. Με τον χρόνο η ψυχολογία μας ανέβηκε και με τις νίκες στο πρωτάθλημα. Ήμασταν επίσης τυχεροί που από ένα σημείο και μετά μπορούσαμε να δουλεύουμε όλοι μαζί, χωρίς τραυματισμούς. Ευχαριστώ το Θεό που στα κρίσιμα σημεία μας είχαμε όλους τους παίκτες διαθέσιμους”.
“Μπορούσαμε να έχουμε μεγαλύτερη διάρκεια στους αγώνες”
“Στοχεύσαμε στην πορεία στην εξάδα, ώστε να διεκδικήσουμε κάτι παραπάνω στα πλέι οφ. Ενωμένοι, παιχνίδι με παιχνίδι βλέπαμε ότι αποκτάμε τη σωστή «χημεία» και ότι μπορούμε παραπάνω. Προσωπικά με ενδιέφερε περισσότερο να βλέπω την ομάδα να είναι ανταγωνιστική, να προσπαθούν τα παιδιά μέσα στο γήπεδο, να προσφέρουν κάτι παραπάνω και να το ευχαριστιούνται. Ο προπονητής λέει δέκα πράγματα, το θέμα είναι οι παίκτες να έχουν διάθεση, υπομονή για να πετύχουν και τη διορατικότητα να πραγματοποιούν στο παιχνίδι αυτά που τους βάζεις να κάνουν στην προπόνηση. Ανταποκριθήκαμε, όχι τέλεια, διότι θα μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα. Να έχουμε για παράδειγμα μεγαλύτερη διάρκεια στους αγώνες. Αυτά τα στοιχεία ψάχναμε, από ένα σημείο και μετά, να τα βελτιώσουμε”.
“Καταπληκτική η πάσα του Κούπερ”
Για τον Κούπερ: “Ολοι οι παίκτες έχουν το ρόλο τους στην ομάδα. Ο Κούπερ ξεκίνησε καλά, κάνοντας πράγματα που ήξερε από το κολέγιο. Τελείωσε διαφορετικά. Αν αναλύσεις το παιχνίδι του από την πρώτη μέρα, βλέπεις ότι εκεί που ήταν ένας παίκτης που δεν πάσαρε εύκολα έξω από τη ρακέτα, στο τέλος είχε άλλο στυλ, έγινε ένας πολύ πληθωρικός παίκτης. Η πάσα του ήταν καταπληκτική. Φάνηκε πιο εύκολα στο μάτι γιατί είχε περισσότερο την μπάλα στα χέρια, αν όμως δεν αξιοποιούσαν οι συμπαίκτες του τις πάσες, δεν τρέχανε για να τελειώσουν τις φάσεις, δε θα είχαμε το αποτέλεσμα που τελικά απολαύσαμε. Τη διαφορά στη φετινή ομάδα την έκανε το ότι είχαμε περισσότερους Ελληνες. Παίκτες που οι περισσότεροι, μέχρι πρότινος, δεν είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο, παιδιά με όρεξη για δουλειά και δίψα για διάκριση. Γεγονός που εκμεταλλευτήκαμε όσο μπορούσαμε και φτιάξαμε αυτό το σύνολο που μας δικαίωσε”.
Για τo θέμα της ενίσχυσης: “Ηθελα και ζήτησα και από την αρχή κινήσεις. Χρειαζόμασταν πιο «επιθετικούς» παίκτες σε ορισμένες θέσεις. Δεν μπορώ να πω, ωστόσο, ότι θα πηγαίναμε καλύτερα αν κάναμε και άλλες μεταγραφές. Μπορεί να ήμασταν και χειρότερα, αυτό δε λέει τίποτα”.
Για τον Λάζαρο Παπαδόπουλο: “Περιμέναμε ότι θα ενταχθεί στην ομάδα, μετά τον τραυματισμό του, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Όταν αυτό δεν έγινε έπρεπε να προσαρμοστούμε σε διαφορετικά δεδομένα, έπρεπε να βρούμε τρόπους, μέσα από την ομαδικότητά μας, να έχουμε παιχνίδι μέσα και έξω από τη ρακέτα. Τα καταφέραμε”.
Για την ήττα από τον Ανκαρα στο “Παλατάκι“, σε ένα ματς που ο ΠΑΟΚ είχε πάρει μεγάλη διαφορά: “Μας πείραξε εκείνο το αποτέλεσμα. Η καλύτερη στιγμή είναι σίγουρα το τέλος, με την κατάκτηση της τρίτης θέσης στο πρωτάθλημα”.
“Εκανα περισσότερα από ότι είχα στο μυαλό μου το καλοκαίρι”
Για τον ίδιο: “Θεωρώ πως ίσως έκανα περισσότερα από ότι είχα στο μυαλό μου το καλοκαίρι και αυτό με ικανοποιεί. Εβαλα καινούρια πράγματα σε τεχνικά θέματα. Το μπάσκετ, άλλωστε, συνεχώς αλλάζει, είναι δράση και αντίδραση, πρέπει να προσθέτεις σε αυτά που ακούς, να έχεις ιδέες και πάντα ψάχνεσαι για να πάρεις το καλύτερο από το υλικό που διαθέτεις. Λάθη στον εαυτό μου βλέπω κάθε μέρα. Το θέμα, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι να δουλεύεις για να τα διορθώσεις. Επιπλέον, για μένα δεν έχει σημασία τι είσαι και τι αισθάνεσαι για τον εαυτό σου, αλλά τι θέλεις να προσφέρεις, ώστε να υπάρχει ικανοποίηση πάνω στην απαιτήσεις που έχουν οι άλλοι από σένα”.
“Ποτέ δεν αισθάνθηκα αδικημένος”
Για την προπονητική του αξία: “Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έκανα καλά τη δουλειά μου. Πολλά πράγματα παίζουν ρόλο για να έχεις θέση σε μια ομάδα. Πριν την οικονομική κρίση τα μεγάλα σωματεία στη χώρα δεν έδιναν ευκαιρίες σε Ελληνες προπονητές. Οσο και να λες ότι κάποιος κάνει καλή δουλειά, πρέπει να του δώσεις την ευκαιρία, να δεις αν έχει τις αντοχές στη μεγάλη πίεση. Ποτέ δεν αισθάνθηκα αδικημένος. Ηταν θέλημα Θεού να πάω κατ’ αυτόν τον τρόπο. Μπορεί να αναγνωριζόμουν νωρίτερα, να πήγαινα σε μεγάλη ομάδα, να μην τα κατάφερνα και να καταστρεφόταν η καριέρα μου. Ο προπονητής είναι μόνος του, ειδικά μετά από ήττες και αυτός που την… πληρώνει είναι η οικογένειά του. Είναι κανόνας της ζωής, στην ήττα όλοι φεύγουν μακριά. Ακόμη και ο Αδάμ, μετά το προπατορικό αμάρτημα, είπε δε φταίω εγώ…
Με την τρέλα μου για το μπάσκετ δημιούργησα προβλήματα στους δικούς μου ανθρώπους. Παλιότερα, ειδικά, όταν ήμουνα μαζί τους, ήτανε σαν να βρισκόμουν στον κόσμο μου. Πολλές φορές άλλα μιλούσα, άλλα σκεφτόμουνα και άλλα έκανα. Ακόμη και στον ύπνο μου ξυπνούσα το βράδυ, έγραφα πράγματα σε ένα μπλοκάκι που είχα δίπλα μου και κοιμόμουν ξανά. Πλέον, δεν το κάνω αυτό ιδιαίτερα, μόνο καμιά φορά αν χρειαστεί. Το μπάσκετ, να φανταστείτε, πως το άρχισα για να εκτονώσω την υπερκινητικότητα που είχα ως παιδί. Οι γονείς μου, μάλιστα, δε με άφηναν να ασχοληθώ γενικά με τον αθλητισμό, έμαθαν ότι παίζω μπάσκετ τρία χρόνια αφού το άρχισα. Τα ρούχα μου τα άφηνα σε συμπαίκτη μου και τα πλέναμε μόνοι μας… Το πιο άσχημο πράγμα που βίωσα ως αθλητής ήταν όταν μου είπαν ότι δεν μπορώ να παίξω άλλο (σταμάτησε πολύ νωρίς, λόγω προβλήματος υγείας)”.
“Μου μοιάζει στην τρέλα για το μπάσκετ ο Χάρης”
Για την συνεργασία του με τον γιο του, Χάρη (σ.σ. είναι βοηθός του): “Εχει θετικά και αρνητικά. Είναι εύκολη και πιο άμεση, οποιαδήποτε ώρα, η επικοινωνία, πιο ελεύθερα πέφτουν και αναλύονται ιδέες, πιο εύκολα μπορείς να πεις κάτι μπασκετικό και να δεις αν μπορείς ή δεν μπορείς να το κάνεις. Αρνητικό είναι ότι μπορείς να κοντραριστείς και πιο εύκολα. Ισως είμαι λίγο πιο απότομος μαζί του. Μου μοιάζει στην τρέλα για το μπάσκετ. Εχει όλα τα εχέγγυα και τις δυνατότητες να πάει ψηλά. Η διάρκεια, βέβαια, είναι αυτή που σου δίνει θέση στο φόρουμ των προπονητών. Θέλει και λίγο τύχη. Η ζωή του προπονητή, ωστόσο, είναι δύσκολη, απόμακρη ακόμη και στα καλά και εύκολα. Γι’ αυτό του είχα πει να κάνει άλλα πράγματα, που θα του πήγαιναν μάλιστα. Επέλεξε διαφορετικά”.
Για τα μελλοντικά σχέδιά του: “Ηθελα το 2009 να επιστρέψω στον ΠΑΟΚ, γιατί πίστευα πως το 2006 είχα αφήσει στη μέση κάποια πράγματα. Πίστευα ότι και με δύο χρονιές να έμενα στην ομάδα, πάντα με τα δεδομένα που υπήρχαν, κάτι καλό θα μπορούσε να βγει. Οι στόχοι που είχα μέχρι τώρα για τον ΠΑΟΚ εκπληρώθηκαν. Για τη συνέχεια, κανείς δεν ξέρει. Δεν είναι μόνο ό,τι έχω εγώ στο μυαλό μου, αλλά και όσα σκέφτεται η ομάδα”.
Για το ενδεχόμενο να σταματήσει κάποια στιγμή την προπονητική: “Ισως απλά κάποια στιγμή να ασχοληθώ από άλλο πόστο. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται…”.
