Μερικές φορές νοιώθω ευλογημένος όταν κρατάω αυτά τα τεύχη στα χέρια μου. Ενας παλιός καλός φίλος τα μάζευε όταν ήταν παιδί και μου τα έδωσε. Πάρα πολλά τεύχη, σε άριστη κατάσταση λες και ήταν καινούργια. “Ομάδα” και “Ματς”,αθλητικά περιοδικά της δεκαετίας του 70 και του 80, τα οποία δεν έζησα ως αναγνώστης. Ούτε εκείνες τις εποχές έζησα.
Και ξεφυλλίζοντας τα, αυτές τις ημέρες, το μάτι μου έπεσε σε μία διαφήμιση του 1978: Τουριστικό πρακτορείο της εποχής έκανε “μία μοναδική προσφορά με τιμή έκπληξη για το μουντιάλ!”. Με καλή τιμή για την εποχή, το πρακτορείο έστελνε κάθε ενδιαφερόμενο από την Ελλάδα στο Λονδίνο για να παρακολουθήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο της Αργεντινής σε έγχρωμη τηλεόραση! Κουφό; Κι όμως, τόσο πολύ άλλαξε ο κόσμος μας μέσα σε λίγα χρόνια. Χρόνια που πολλοί από εσάς που έχετε την ηλικία του πατέρα μου ζήσατε πολύ καλά, άλλοι από εσάς προλάβατε λίγα από τα “καλά” και τα “άσχημα” μία εποχής που αποτελεί παρελθόν, αφού τα τελευταία λίγα χρόνια, ίσως 5-6 ζούμε πλέον σε μία πραγματικότητα, εικονική Μη ζώντας τις στιγμές ως παρόντες αλλά ζώντας αυτές, μέσα από μία οθόνη υπολογιστή, κινητού, τάμπλετ κτλ κτλ.
Σε μία εποχή που διαβάζουμε τόσο πολύ όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία αυτού του πλανήτη. Διαβάζουμε κάθε στιγμή, συνέχεια, ακατάπαυστα, κάθε ημέρα, κάθε δευτερόλεπτο, και επίσης μας έρχονται ειδήσεις εκατοντάδες. Αλήθεια όμως τι διαβάζουμε; Σύντομα μηνύματα, τίτλους, στάτους, περιορισμένα σε λέξεις twitts, άντε την πρώτη παράγραφο από ένα κείμενο. Αλήθεια τι ξέρουμε εμείς περισσότερο από αυτόν που το 1978 είδε τον τελικό Ολλανδίας-Αργεντινής χωρίς χρώμα. Πόσο περισσότερη γνώση έχουμε για τα πράγματα γύρω μας;
Πλέον μπορεί να γνωρίζουμε κάθε λεπτομέρεια για το μέρος που θέλουμε να πάμε και πως θα πάμε, αλλά δεν ξέρουμε που ζούμε. Πλέον δεν χρειάζεται να πας στο Παρίσι, αφού μπαίνεις στο ίντερνετ και βλέπεις τα πάντα για την “Πόλη του Φωτός. Παλιά όταν πηγαίναμε, ταξίδι γυρνούσαμε με φωτογραφίες από τα μέρη που θα επισκεπτόμασταν, τώρα γυρνάμε με σέλφις από τα μέρη αυτά… Χάθηκε η μαγεία, της επίσκεψης σε ένα ξένο τόπο. Όπως χάθηκε η μαγεία ενός Μουντιάλ, αφού παλιότερα δεν είχες την δυνατότητα να βλέπεις όλο τον χρόνο, κάθε εβδομάδα όλους αυτούς τους ποδοσφαιρικούς αστέρες και περίμενες καρτερικά το Παγκόσμιο Κύπελλο και το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα για να τους χαρείς καθημερινά σε μεγάλες δόσεις . Κι όμως οι γνώσεις του απλού ποδοσφαιρόφιλου για το άθλημα, δεν ήταν λιγότερες απ΄ότι τώρα.
Γυρνώντας στο σπίτι μου πριν λίγες ημέρες, ένα όμορφο ζεστό απόγευμα, είδα πέντε έφηβους να κάθονται γύρω, γύρω σε δύο παγκάκια. Δεν γελούσαν. Δεν κοιτόντουσαν στα μάτια, δεν έβλεπαν τα κορίτσια που ήταν πιο δίπλα. Ολα είχαν σκυμμένα το κεφάλι και κοιτούσαν το κινητό τους. Μπορεί να κοιτούσαν τις φωτογραφίες από τα κορίτσια που ήταν διπλα τους. Θα ήθελαν πολύ να τα γνωρίσουν, αλλά έχασαν την ευκαιρία. Όσο αυτές ήταν δίπλα τους αυτοί τις έψαχναν στο facebook. Ξέρουν τα πάντα για αυτές. Πως είναι όταν πάεν για καφέ, όταν πάνε στην παραλία. Με ποιες κάνουν παρέα, αν έχουν σχέση, αν είναι κάθε στιγμής χαρούμενες ή όχι. Ξέρουν τα πάντα αλλά δεν τις γνώρισαν ποτέ.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον ΠΑΟΚ και το πως αντιλαμβάνεται ο νέος κόσμος τα όσα διαβάζει καθημερινά; Μπορεί καμία…
