Τις τελευταίες ημέρες μου δόθηκε άλλη μια ευκαιρία να αντιληφθώ πόσο μεγάλη πλάκα έχουμε ως Ελληνες. Πόσο εύκολα μεταβάλλεται η ψυχολογία μας και με πόσο μεγάλη ευκολία αλλάζουν οι απόψεις μας. Είμαστε μοναδικοί σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν υπάρχει, πιστεύω, όμοιος λαός με τους Ελληνες.
Ο παράδεισος από την κόλαση απέχουν λίγα εκατοστά. Η απόσταση που χωρίζει την απογοήτευση από τον ενθουσιασμό είναι ακόμα μικρότερη. Μετά την ήττα της εθνικής μας ομάδας από την Κολομβία και την ισοπαλία στο παιχνίδι με την Ιαπωνία τι το άκουγα δεξιά κι αριστερά, δεν περιγράφεται. Η απόλυτη καταστροφολογία. Αφορισμοί και χαρακτηρισμοί σε βάρος των παικτών και του Σάντος χωρίς προηγούμενο.
“Ανίκανοι, ανήμποροι, συνταξιούχοι, αδιάφοροι, μόνο για τα social media είναι”, “πότε και που θα πάνε διακοπές σκέφτονται”, ο Σάντος είναι για να πουλάει καρπούζια στο Εστορίλ”, και πολλά ακόμα, αποτέλεσμα του θυμού που επικρατούσε για τον διαγραφόμενο αποκλεισμό. Όπου κι αν πήγαινα άκουγα δριμύτατη κριτική κατά της εθνικής ομάδας και πολλών προσώπων που την αποτελούν. Ο κόσμος ήταν απογοητευμένος. Περίμενε καλύτερες εμφανίσεις αν όχι και καλύτερα αποτελέσματα.
Η φράση “έκλεισε ο κύκλος αυτής της ομάδας” αποτελούσε για πολλές ημέρες τον επίλογο κάθε συζήτησης που γινόταν από τους Ελληνες. Η απόλυτη απογοήτευση.
Σε μια βραδιά άλλαξαν όλα. Τι λέω σε μια βραδιά; Σε μια στιγμή άλλαξαν όλα. Ένα εύστοχο πέναλτι έδωσε στην Ελλάδα την πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης και στους φιλάθλους το δικαίωμα να αισθανθούν -δικαίως- περήφανοι ξεχνώντας όλα όσα υποστήριζαν τις προηγούμενες ημέρες. Οι “άχρηστοι” έγιναν παικταράδες, ο Σάντος έγινε ο διορατικός προπονητής που μεταμόρφωσε την εθνική με τις αλλαγές του και η Εθνική μας, στο μυαλό των ενθουσιασμένων Ελλήνων έγινε ικανή να φθάσει στον τελικό της διοργάνωσης.
Ποιο τελικό; Δώστε μας από τώρα το Κύπελλο να τελειώνουμε ακούω από το πρωί μεταξύ σοβαρού κι αστείου.
“Ποια Κόστα Ρίκα” και άλλα τέτοια χαριτωμένα λέγονται όλη μέρα από τους ίδιους ανθρώπους που μέχρι το απόγευμα της Τρίτης είχαν σίγουρο το… τρίμπαλο από την Ακτή Ελαφαντοστού των αδελφών Τουρέ και του Ντρογκμπά.
Αυτοί είμαστε. Ένα έθνος ανθρώπων που πλημμυρίζει από συναισθήματα. Ένα έθνος που ποτέ δεν θα κινδυνεύσουμε να χάσουμε την ταυτότητα μας. Γιατί πολλοί απλά είμαστε και θα παραμείνουμε Ελληνες με ότι αυτό σημαίνει. Δεν μπαίνουμε σε καλούπι και δεν μπορούμε να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό. Ο καθένας με το μακρύ και το κοντό του αλλά όλοι έτοιμοι να πέσουμε σε κατάθλιψη το μεσημέρι και το ίδιο έτοιμοι να κατακτήσουμε τον πλανήτη γη, το βράδυ!
Είμαστε ο κορυφαίος λαός στον πλανήτη με διαφορά!
Υ. Γ. 1 Μόνο μπράβο αξίζουν σε παίκτες και τεχνική ηγεσία για ότι πέτυχαν στην Βραζιλία. Δεν τους πίστευε κανείς αλλά κατάφεραν να βρεθούν στις 16 καλύτερες ομάδες του πλανήτη όταν ιταλοί, αγγλοι, ισπανοί, βόσνιοι πιθανότατα και οι πορτογάλοι τσέκαραν εισιτήρια επιστροφής.
Υ. Γ. 2 Στα θέματα που αφορούν τον ΠΑΟΚ διαπιστώνω μια καθυστέρηση στις εξελίξεις που αγγίζει τα όρια της ανησυχίας. Θέματα διαδικαστικά και κυρίως τα μεταγραφικά θα μπορούσαν να παρουσιάσουν εξελίξεις με ταχύτερους ρυθμούς, ωστόσο δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Η παρουσία του Ιβάν Σαββίδη στην Θεσσαλονίκη το Σαββατοκύριακο αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Ζήση Βρύζα και Αγγελο Αναστασιάδη να εξηγήσουν στον μεγαλομέτοχο ότι ναι μεν… “αγάλι, αγάλι γίνεται η αγορίδα μέλι” αλλά στην περίπτωση των θεμάτων του ΠΑΟΚ είναι προτιμότερο… “το γοργόν και χάρη έχει”. Είναι σαφές ότι έχουν ήδη μεταφέρει στον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ (έγιναν αρκετές επαφές μεταξύ ιδιοκτήτη, προέδρου και προπονητή με την βοήθεια του skype) ότι οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με μεγαλύτερη αμεσότητα προκειμένου να εξυπηρετείται η ομάδα και μάλιστα σε μια τόσο ευαίσθητη και κρίσιμη εποχή όπως αυτή των μεταγραφών.
