Μνήμες ξυπνάει η σημερινή μέρα, ακριβώς δέκα χρόνια από την κατάκτηση του Euro 2004 από την Εθνική ομάδα στην Πορτογαλία. Μερικές από αυτές μοιράστηκε ο τότε πρόεδρος της ΕΠΟ Βασίλης Γκαγκάτσης μιλώντας στο Ράδιο Θεσσαλονίκη.
Αρχικά είπε:
“Ήταν κάτι το απίστευτο γιατί δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι όταν ξεκινούσαμε αυτή την προσπάθεια, θα μπορούσαμε να ζήσουμε τέτοιες στιγμές. Κανείς δεν είχε βάλει τέτοιο στόχο, ούτε ο Ρεχάγκελ, ούτε οι παίκτες. Όταν τέλειωσε η κανονική διάρκεια του αγώνα με την Τσεχία με πήρε η γυναίκα μου. Σε ακούω πολύ ήρεμο μου λέει. Ναι γιατί ότι και κάνουμε από εδώ και πέρα θα είναι ένας άθλος της είπα! Νιώσαμε ότι κάτι διαφορετικό γίνεται, έλεγαν οι παίκτες. Πριν οι περισσότεροι έκαναν αγγαρεία. Αυτό θέλαμε να αλλάξουμε. Να νιώσουν οι ίδιοι σταρ. Να νιώσουν ότι τους υπολογίζουμε. Σε αυτό βοήθησε ο Άνχελ Ιορντανέσκου. Είχα πολλές συζητήσεις μαζί του. Μου έλεηε ότι πρέπει να κάνεις τους παίκτες να νιώσουν σημαντικοί. Να ταξιδεύουν με μπίζνες κλας, δε γίνεται να κοιμούνται σε δεύτερης διαλογής ξενοδοχεία, να φορούν δεύτερης διαλογής ρούχα. Ήρθε ο Ανατολάκης το 2006, γύρισε και είπε στον Ζαγοράκη “τι γίνεται εδώ πέρα, τι εκκλησία είναι αυτή”. Υπήρχαν καλύτερες ομάδες πριν το 2004, καλύτεροι παίκτες αλλά δεν ένιωσαν ποτέ τη διαφορετικότητα.
Για Ρεχάγκελ: “Τυχαία πήγαμε στην επιλογή του. Μόλις είχε λυθεί η συνεργασία με τον Βασίλη Δανιήλ, και υπηρεσιακός ήταν ο Χρηστίδης. Έριξε κάποιος μια ιδέα να βάλουμε αγγελία στο σάιτ! Το θεώρησα κωμικό αλλά το κάναμε. Κι όταν ήρθαν οι ενδιαφερόμενοι, έτριβα τα μάτια μου. Ήταν ο Ξαβιέ Κλεμέντε, ο Νέβιο Σκάλα, ο Ότο Ρεχάγκελ και άλλοι δυο. Καταλήξαμε στον Σκάλα και τον Ρεχάγκελ. Ο Γερμανός μου είχε κάνει εντύπωση με την πορεία του στην Καιζερσλάουτερν, που ανέβηκε στην Α’ Εθνική και πήρε το πρωτάθλημα. Ο ίδιος δεν το παραδέχεται. Προτιμά την πορεία του με την Βέρντερ Βρέμης.
Τους είδαμε και τους δύο στην Αθήνα. Ο Ρεχάγκελ ζητούσε τα μισά λεφτά από τον Σκάλα, κι έτσι δεν ήταν δύσκολο να αποφασίσουμε. Κατάλαβα ότι κάναμε σωστά σε ένα παιχνίδι στην Αγγλία, ένα 2-2, χωρίς βαθμολογικό κίνητρο για μας, μόνο για αυτούς. Όλο το Όλντ Τράφορντ ήταν άφωνο. Πάντως χωρίς τύχη δεν πας πουθενά. Αλλά δε φτάνει μόνο αυτή.
Για τα εισιτήρια του τελικού: “Κανείς δεν ήταν έμπειρος σε τέτοιες καταστάσεις. Ήταν 5.000 κόσμος έξω από το ξενοδοχείο. Τελικά δεν μπορέσαμε να βολέψουμε μόνο του 200”.
Τι του έχει μείνει: “Στο Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας, βγήκε ο πρύτανης και λέει τα παιδιά μας που είναι Έλληνες 3ης και 4η γενιάς, πριν το Euro, έλεγαν ότι είναι Αυστραλοί, μετά φορούσαν τις φανέλες και έλεγαν ότι είναι Έλληνες περήφανα! Αν είχα να τους δώσω από 5.000.000 ευρώ τότε να δώσω στο καθένα, θα τους τα έδινα. Ήταν τόσο μεγάλο αυτό που έγινε. Ήταν και η κοινωνική διάσταση εκείνης της επιτυχίας”.
