Kάθε Κυριακή την ίδια πορεία, το ίδιο τελετουργικό. Σαν ανέβαινα με τον πατέρα μου την Λαμπράκη και ξεπρόβαλε το γήπεδο η μικρή μου καρδιά, η καρδιά ενός παιδιού χτυπούσε τόσο δυνατά, τόσο χαρούμενα. Δεν με ένοιαζε αν ο ΠΑΟΚ κέρδιζε ή έχανε. Δεν ήξερα τι θέση έχει στον βαθμολογικό πίνακα, τι μεταγραφές έκανε, αν πέρασε στο Κύπελλο. Με ένοιαζε μόνο να πάω στο γήπεδο. Να δω τον Μαγκντί, τους οπαδούς με τα πορτοκαλί φλάι. Περίμενα πως και πως να μπει γκολ για να νιώσω τα τσιμέντα να κουνιούνται. Στο ματς με την Νάπολι έμεινα σπίτι.
“Θα γίνεται χαμός, θα κάτσεις σπίτι”… Το έχω κρατήσει μανιάτικο στον πατέρα μου που δεν ήμουν εκεί… Την ημέρα που οι 45.000 Θεοί της κερκίδας συνάντησαν τον Θεό του ποδοσφαίρου. Το είδα το ματς στην τηλεόραση. Οπως λίγα χρόνια πιο μετά το Μαλίν-ΠΑΟΚ και πανηγύριζα, τότε σαν τρελός το γκολ του Μπορμπόκη.
Το 1988 δεν πέρασε ο ΠΑΟΚ, αφού το 1-0 στην Νάπολη και το 1-1 με Καρέκα στην Τούμπα τον άφησε απέξω. Ολα όμως ήταν τόσο μαγικά.
Και 26 χρόνια μετά ο ΠΑΟΚ πάλι εκεί. Ομως όλα τόσο θολά στο μυαλό μου. Μπάτζετ, μεταγραφές, πρόεδροι, τεχνικοί διευθυντές, πωλήσεις, συμβόλαια που δεν ανανεώνονται. Οχι, τότε τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Εγώ απλώς ήμουν παιδί. Και τώρα χρόνια μετά, εύχομαι να ήμουν παιδί ξανλα και να μην με ένιαζαν όλα αυτά. Να είχα κρατημένο τον ΠΑΟΚ μέσα μου όπως τότε… Αν και έχω ένα μυστικό, όπως το έχετε και εσείς: Κάπου σε μία άκρη της ψυχής μας μείναμε όλοι παιδιά και αγαπάμε και θα αγαπάμε τον ΠΑΟΚ ότι και να συμβεί…
