Μαζεύω τις σκέψεις μου κατά την επιστροφή από τη Νάπολη της Ιταλίας. Το φιλικό με την ιταλική ομάδα θεωρώ ότι μου δίνει το δικαίωμα να εξάγω και να καταθέσω συμπεράσματα. Καταρχήν δικαιώνεται η άποψη που από την αρχή της προετοιμασίας εξέφρασα. Ο ΠΑΟΚ αποκτά αγωνιστική ταυτότητα σαν ομάδα με τον Αγγελο Αναστασιάδη στον πάγκο του. Κάτι που δεν είχε τα δυο προηγούμενα χρόνια.
Το παιχνίδι του ΠΑΟΚ… μυρίζει Αναστασιάδη. Έχει την σφραγίδα του που θα γίνετε όλο και πιο έντονη με το πέρασμα του χρόνου. Ο μαλθακός και χλιαρός ΠΑΟΚ των δυο τελευταίων ετών μετατρέπεται σε μάχιμη ομάδα που θα παλεύει όλα τα παιχνίδια μέχρι το τελευταίο λεπτό για να πάρει αποτέλεσμα και όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες να προσφέρει θέαμα.
Η ομάδα έχει ξεκάθαρο πλέον στον αγωνιστικό χώρο και οι παίκτες ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν. Αν εξαιρέσουμε τα ατομικά λάθη και το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε φοβισμένα το παιχνίδι στο Σάν Πάολο, τα συμπεράσματα είναι θετικά σε σχέση και με το υλικό που έχει η τεχνική ηγεσία στη διάθεση της. Η ομάδα έδειξε αδυναμία στην αμυντική συμπεριφορά -όχι στην ανασταλτική λειτουργία- και επιθετικά χαρίσματα. Ακολουθεί πιστά το αγωνιστικό πλάνο που καταστρώνει ο προπονητής και δεν αφήνει καμία μπάλα χαμένη.
Σύγκριση με τη Νάπολι δεν μπορεί να γίνει για πολλούς και διάφορους λόγους. Οι ιταλοί είναι σε άλλο επίπεδο και δεν είναι της ώρας να συζητήσουμε γιατί δεν είναι σε ανάλογο επίπεδο και ο Δικέφαλος. Ισως αν υπήρχε καλύτερη διαχείριση των χρημάτων που διατέθηκαν την τελευταία διετία από την ΠΑΕ και τις κατάλληλες προσθήκες, σήμερα ο ΠΑΟΚ να διεκδικήσει σύγκριση με την ομάδα του ιταλικού νότου.
Ο χρόνος κυλά υπέρ του ΠΑΟΚ καθώς μέρα με τη μέρα οι παίκτες θα αφομοιώνουν τα θέλω του προπονητή και θα αποκτούν ομοιογένεια που είναι στοιχείο που λείπει γεγονός που δικαιολογείται απόλυτα αν σκεφτούμε ότι έχουν αποχωρήσει Στοχ, Λούκας, Κατσουράνης, Λίνο, Βούκιτς, Ινσαουράλδε, Νάτχο που αποτελούσαν σε μεγάλο ποσοστό τον βασικό κορμό της ομάδας.
Ωστόσο υπάρχουν αδυναμίες που όποιος δεν θέλει να τις δει και να τις καταδείξει, εθελοτυφλεί. Πολύ καλά κάνει ο Αναστασιάδης και δηλώνει ότι δεν πρέπει να ανησυχεί ο κόσμος, αποφεύγοντας να αναφερθεί σε μεταγραφές. Ο Αγγελος είναι από τη φύση του προπονητής που στηρίζει τους παίκτες που έχει στη διάθεση του, παίρνει απ΄ αυτούς ότι καλύτερο έχουν να δώσουν, βελτιώνει σε πολλούς τομείς όχι μόνο τους νέους αλλά και τους έμπειρους, αυτό όμως δεν είναι αρκετό για τον ΠΑΟΚ που -θεωρητικά τουλάχιστον- θέλει να διακριθεί στην ευρώπη και να ανησυχήσει -κάτι περισσότερο δεν μπορεί να διεκδικήσει στην παρούσα φάση-τον ΟΣΦΠ στο Ελληνικό πρωτάθλημα.
Για να πετύχει η ομάδα τους στόχους της, χρειάζεται την προσθήκη 3 τουλάχιστον ποιοτικών ποδοσφαιριστών. Στο Σαν Πάολο ήταν εμφανέστατη η απουσία ενός παίκτη στο αριστερό άκρο της επίθεσης (ο Περέιρα χρησιμοποιήθηκε αναγκαστικά σ΄ αυτή τη θέση και ήταν εντελώς ακίνδυνος διότι δεν μπορεί να παίξει μακριά από την εστία), έναν παίκτη σε ρόλο οργανωτή στη μεσαία γραμμή και φυσικά έναν κεντρικό αμυντικό.
Την ίδια ακριβώς άποψη θα είχα ακόμα και είχε κόντρα στη Νάπολι ο ΠΑΟΚ στη διάθεση του, τους Σαλπιγγίδη, Τζαβέλλα και Τζιόλη. Και οι τρεις είχαν χρήσιμοι, έμπειροι αλλά δεν μπορούν να ανεβάσουν τον Δικέφαλο στο σκαλοπάτι που του αξίζει με μεγαλομέτοχο τον Ιβάν Σαββίδη. Προσέξετε αυτό το τελευταίο. Οι απαιτήσεις μου έχουν σχέση με τον ιδιοκτήτη. Αν αυτή ήταν η ομάδα είχε πρόεδρο χωρίς τις οικονομικές δυνατότητες του ρώσου επιχειρηματία θα ήταν μια χαρά. Με τον Σαββίδη ιδιοκτήτη όμως υπάρχουν απαιτήσεις που στο κάτω κάτω της γραφής ο ίδιος δημιούργησε.
