Μόνο τα μικρά παιδιά ονειρεύονται σε αυτή την πανέμορφη και ευλογημένη χώρα με το απαίσιο, κακό και διαπλεκόμενο κράτος. Ολοι οι άλλοι ακόμα και οι νέοι δεν έχουν πλέον όνειρα. Έχουν στόχους κυρίως επιβίωσης. Τα όνειρα τους τα έχουν κόψει τα “αφεντικά”. Στην Βόρεια Ελλάδα η ανεργία σπάει κάθε ρεκόρ. Ακόμα και η προσπάθεια για λίγες στιγμές “ανάσας” κοστίζουν. “Ενας ΠΑΟΚ μας έμεινε”, λένε μερικοί άρρωστοι με τον Δικέφαλο. Ομως μόλις τελειώνουν την φράση, σκύβουν το κεφάλι.
Πολλοί από αυτούς είναι έτοιμοι να δώσουν ακόμα και από αυτά που δεν έχουν στον ΠΑΟΚ μπας και χαμογελάσουν λίγο. Αλλωστε οι στιγμές που σε κάνουν να ξεχνάς για λίγο τα σοβαρά προβλήματα της προσωπικής σου ζωής είναι σημαντικές για να την… παλέψεις, να την βγάλεις “καθαρή”. Ο ΠΑΟΚ όμως εδώ και τρία χρόνια δεν έχει κάνει κανέναν να χαμογελάσει.
Ξέχασε ο ΠΑΟΚτσής τι σημαίνει χαρά. Λες και τιμωρείται ακόμα για το “καλωσόρισμα” στον Ιβαν Σαββίδη με τα επεισόδια με την Ραπίντ. Από εκείνη την νύχτα και μετά όλα πηγαίνουν στραβά. Δεύτερο μεγάλο χτύπημα: Χάνει στις λεπτομέρειες την είσοδο στους ομίλους του Champions Leage σε μία άδεια Τούμπα. Δύο σουτ που δεν μπήκαν μέσα, ένα του Λούκας και ένα του Στοχ. Δύο γκολ που θα άλλαζαν την πορεία του ΠΑΟΚ μέσα σε λίγους μόνο μήνες… Σαν ομάδα καταραμένη ο Δικέφαλος αϊτός με μεγάλα φτερά και απίστευτη δύναμη παραμένει κολλημένος στο έδαφος.
Η διοίκηση Ιβαν Σαββίδη μετά την απόλυση του Χουμπ Στέφενς έκοψε τα όνειρα πως κάτι μπορεί να αλλάξει στον ΠΑΟΚ. Δεύτερο χτύπημα ο τελικός στο ΟΑΚΑ. Καλύτερα να μην προκρινόταν σε εκείνο τον τελικό. Μεγάλη ήττα. Μεγάλο χτύπημα στους οπαδούς. Μέσα σε λίγες ώρες μετακινήθηκε όλο το οπαδικό κίνημα στην Αθήνα. Οχι γυναίκες και παιδιά. Ολοι οι “μάχιμοι”. Και οι “στρατιώτες” δέχτηκαν πλήγμα από την ίδια τους την ομάδα. Τόσο μεγάλο που ακόμα μαζεύουν τα κομμάτια τους.
Και η ΠΑΕ; Πουθενά.
Ανίκανη να δώσει όραμα στον κόσμο. Ούτε καν ένα “τεχνητό” όραμα δεν μπορεί να δώσει. Κάτι να πιστέψει ο κόσμος έστω και αν είναι “ουτοπικό”.
Τα όνειρα κόπηκαν. Στόχος η επιβίωση… Αυτό δεν αντέχεται. Να βλέπεις την ομάδα να ζει την δικιά σου μιζέρια αντί να την βλέπεις και να ταξιδεύεις μαζί της. Να την βλέπεις προσγειωμένη στο έδαφος όπως είσαι εσύ που θα ήθελες τόσα πολλά να κάνεις αλλά δεν μπορείς. Να μην μπορείς να πετάξεις μαζί της κάπου μαγικά, έστω και αν μιλάμε για 90 λεπτά.
Κρίμα που χάθηκαν τα όνειρα, κρίμα που δεν υπάρχει όραμα.
Κρίμα που η μιζέρια μεγαλώνει και ο ΠΑΟΚ παραμένει στάσιμος…
