Το σπάω το ρημαδο-κεφάλι μου να θυμηθώ μία σοβαρή-κανονική ευρωπαϊκή ομάδα που να ψώνισε από το… πανέρι των ελεύθερων την 11η Σεπτεμβρίου και ομολογώ πως δεν βρίσκω. Δεν απαξιώνω τα… μπακούρια της πιάτσας. Ισα-ίσα. Στο ταμείο ανεργίας, ακόμα και σήμερα, βρίσκεις διαμάντια που αλλιώς τα περίμεναν κι αλλιώς η ζωή τους τα έφερε. Ο Κριστιάν Μπαρόνι είναι τέτοιο. Απλώς, είναι θέμα ισορροπίας.
Την ομάδα της επόμενης ημέρας την σχεδιάζεις επί χάρτου με το που σφυρίζει λήξη η σεζόν, την δημιουργείς μεταγραφικά μέχρι να ξεκινήσει ηπροετοιμασία, την πλάθεις στα φιλικά και κάνεις τις όποιες διορθωτικές κινήσεις από τα ελλείμματα που βγάζουν αυτά. Κάθε τι άλλο είναι… παρά φύσει. Οικονομικά, επαγγελματικά, ηθικά. Το προϋπολογισμένο ταμείο βγάζει ξαφνική φύρα, η ομάδα ανακατεύεται με ένα νέο παίκτη που θέλει χρόνο μέχρι να «δέσει», η χημεία της ομάδας διαταράσσεται από κάποιον που παίρνει μεγάλο συμβόλαιο χωρίς να έχει κάνει προετοιμασία. Ο ΠΑΟΚ -κατά την ασήμαντη προσωπική μου οπτική- θα κάνει λάθος αν πάρει παίκτη την… ενδεκάτη ώρα. Το μεγαλύτερο,βέβαια, το έκανε που δεν τον (τους) πήρε νωρίτερα. Σε ένα καλοκαίρι που είχε την ευκαιρία, αν όχι να απογειωθεί, τουλάχιστον να καλύψει το χάσμα από τον (αποδυναμωμένο) πρωτοπόρο, προτίμησε απλά να… επιβιώσει. Να τα φέρει ίσα βάρκα-ίσα πανιά.
Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι «χωρίς δικαιοσύνη ο άνθρωπος είναι ένα άγριο ζώο». Κάνω ότι μπορώ για να μην είμαι… ζούγκλας. Είμαι ακόμα θυμωμένος από την υπόθεση Νταρμπό. Δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ. Την θεωρώ σημείο ναδίρ στην σύγχρονη επαγγελματική ιστορία του ΠΑΟΚ. Μπορεί να ξοδεύτηκε μόνο κάνα χιλιάρικο για να έρθει αυτός και ο… δικός του στην Θεσσαλονίκη, άλλο ένα κατοστάρικο για κανένα φαγητό, το δωμάτιο λογικά πρέπει να βγήκε τσάμπα, όμως είναι τα πιο άσκοπα σπαταλημένα λεφτά που βγήκαν ποτέ από το ασπρόμαυρο ταμείο.
Στη σημερινή εποχή που μερικά ιντερνετικά κλικ αρκούν για να μάθεις τι καπνό φουμάρει ο καθένας, ο ΠΑΟΚ έφερε ως… ευκαιρία, φρόντισε να διαδώσει καμαρωτός δεξιά και αριστερά ότι φέρνει ταλέντο που δεν θα κοστίσει τίποτα, έναν… πουθενά! Εναν 22χρονο με μηδέν επαγγελματικές συμμετοχές, έναν «απατεώνα» που γέμισε το διαδίκτυο με τάχα μου δήθεν συμφωνίες με ομάδες οι οποίες έληγαν άδοξα σε μερικές ημέρες, όταν τον έπαιρναν χαμπάρι. Ευτυχώς, τον κατάλαβαν νωρίς πριν φύγει καμιά προκαταβολή.
Εγώ, που δεν μπορώ να ξεχάσω το συγκεκριμένο «πουλί», δεν μπορώ και να μην επαινέσω όποιον έβαλε το χεράκι του, ώστε ο Ρόμπερτ Μακ να φορέσει τον Δικέφαλο στο στήθος. Ομολογώ ότι πιάστηκα… Κώτσος, αφού αν και διεθνατζής (και μάλιστα παλιά καραβάνα) όταν μου σφύριξαν ότι ο ΠΑΟΚ παίρνει Μακ, ρώτησα με αφέλεια: «Τον Μακ… τι; Οι Σκωτσέζοι έχουν και συνέχεια στο επίθετο τους»! Αν υπάρχει έστω και ένας από όσοι διαβάζετε που ήξερε τον Ρόμπερτ Μακ πριν χυθεί ασπρόμαυρο μελάνι για πάρτη του, ευχαρίστως του παραχωρώ οικειοθελώς την θέσημου. Δεν είχε σπουδαίο βιογραφικό. Για να λέμε την αλήθεια, το βιογραφικό του ήταν… μάπα! Πώς να αντικαταστήσεις επικοινωνιακά τον Μίροσλαβ Στοχ με την… ρεζέρβα του στην Εθνική Σλοβακίας; Πώς να «ψήσεις» τον οπαδό με την ρεζέρβα μιας μικρομεσαίας γερμανικής ομάδας, η οποία έπεσε κιόλας; Πώς να τον «περάσεις», όταν κοτζάμ εξτρέμ σε 4 χρόνια στην γερμανική… φάμπρικα, έβαλε όλα κι όλα 6 γκολ και… zero την περασμένη περίοδο; Να δώσεις και λεφτά για δαύτον; Ποτέ! Κι όμως! Κάποιοι, κάτι είδαν πάνω του. Κάποιοι μυρίστηκαν ότι ήταν από τιςπεριπτώσεις που το μπουμπούκι δεν άνθησε επειδή έφταιγε το χώμα ή γλάστρα. Κάποιοι μυρίστηκαν πάνω του την διάθεση να ξαναφτιάξει την καριέρα του. Κάποιοι είδαν στο βλέμμα του την φλόγα να αποδείξει ότι δεν είναι ξοφλημένος. Είχαν δίκιο.
Ο Ρόμπερτ Μακ αποκτήθηκε με ένα κανονικό ποσό, έχει κανονικό κασέ και ήρθε με κανονικές συνθήκες. Δεν είχε υποδοχή στο αεροδρόμιο, δεν υποσχέθηκε τίποτα και δεν φορτώθηκε με υπερβολικές προσδοκίες. Από το πρώτο δευτερόλεπτο έδειξε ότι είναι ταχυδυναμικός, με κορμί σαν… θαυμαστικό και τρέξιμο ελαφρύ σαν καθαρόαιμο. Λιγάκι… τσαπατσούλης στην τελική προσπάθεια και με εμφανή την σκουριά από την απραξία. Πριν καν παίξει σε επίσημο ματς όμως είχε περάσει από το πρώτο κρας-τεστ, μόνο και μόνο λόγω στυλ. Στα 4 πρώτα ματς με τηνφανέλα του ΠΑΟΚ μετρά ήδη δύο «τεμάχια» και στο Κίεβο έκανε όλη την Ευρώπη να μάθει το όνομά του. Το απίθανο προσωπικό γκολ που σκάρωσε με την φανέλα της Σλοβακίας απέναντι στην Ουκρανία έπαιξε παντού κι εκτόξευσε την μετοχή του στο ευρωπαϊκό χρηματηστήριο. Σημειολογικά, στην Σλοβακία όπου υπάρχει αξιοκρατική επιλογή στις επιλογές στην Εθνική, ο φορμαρισμένος Μακ ήταν στην ενδεκάδα και ο «πολύς», γεμάτος απραξία Μίροσλαβ Στοχ, ο οποίος επέλεξε να την περνάει μπέικα στα Εμιράτα ως παλαίμαχος από τα 25 του, ήρθε από τον πάγκο.Είναι νωρίς. Τέτοια εποχή πέρυσι κι ο Στοχ… παπάδες έκανε. Ετούτος εδώ όμως, μοιάζει… κανονικός. Ακόμα δεν τον έχει δει το «έξω» της Σαλόνικας, δείχνει… παντόφλας, μικροπαντρεμένος, άκαπνος, απότιστος από «ξύδια», στεγνός, προσγειωμένος.
Κανονικά, ο ΠΑΟΚ θα πρέπει να κάνει τον ΜΑΚ σημαία, παντιέρα και εικόνα του σε ότι αφορά την μεταγραφική του πολιτική του. Οφείλει να διατρανώσει σε κάθε μανατζαραίο πως ο ΠΑΟΚ φτιάχνει καριέρες. Ο ΠΑΟΚ εξελίσσει. Ο ΠΑΟΚ βελτιώνει. Δεν πληρώνει πια υπερτιμολογημένους καλομαθημένους σταρ, μαδημιουργεί υπεραξίες. Ο Μακ δείχνει τίμιος, εργατικός, ειλικρινής. Δεν είναι μάγος, μα δεν θα σε κοροϊδέψει ποτέ. Θα σου δώσει σε κάθε φάση, αυτό που έχει, ως την τελευταία του ικμάδα. Θα κυνηγήσει στωικά τον αντίπαλο στην άμυνα, θα δώσει την πάσα στον ελεύθερο συμπαίκτη, θα δώσει το χέρι όταν γίνει αλλαγή. Είναι σαν τον φετινό ΠΑΟΚ. Δεν έχει τους παίκτες που θες, δεν έχει τις προσωπικότητες που θες, έχει ένα προπονητή… άλλης εποχής από άλλο ανέκδοτο, μα ώρες ώρες είναι αφτιασίδωτα ωραίος.
Σε ένα καλοκαίρι με εκατομμύρια επικοινωνιακά, εμπορικά, μεταγραφικά, αγωνιστικά αυτογκόλ από πλευράς ΠΑΟΚ που πάγωσαν ακόμα και τα… πυρακτωμένα «πετσιά», ο Ρόμπερτ Μακ είναι μία όαση ελπίδας. Αφού δεν μπορώ (και δεν θέλω) χαβιάρια και σαμπάνιες, δώσε μου ρε αδερφέ ακόμα κάνα δύο… Big Mak να χορτάσω!
